Η Αριστερά στην Ελλάδα, εναντιώνεται στην στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, η οποία διαμορφώνει ένα περιβάλλον ισχύος για την χώρα μας αλλά και για την Κύπρο, διευρύνοντας όμως ταυτόχρονα και το εύρος των προκλήσεων στο οποίο μοιραία η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν και να ανταποκριθούν, χωρίς ταλαντεύσεις, συμβιβασμούς και πισωγυρίσματα…
Η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, αναβαθμίζει την θέση που κατέχει η έννοια της ισχύος, στην ρητορική που σχετίζεται με τον σκληρό πυρήνα του εθνικού επιχειρησιακού μας σχεδιασμού. Κυρίως όμως τονίζει, την υποχρέωση της σοβαρής πλέον ενασχόλησης των Ελλήνων επιτελών, με την διαμόρφωση της αναγκαίας υψηλής στρατηγικής, γεγονός που φαίνεται να «τρομάζει», όλους όσους υποχρεούνται πλέον να δουν, πίσω από την ξεφτισμένη κουρτίνα της Αθηναϊκής Διακήρυξης και κυρίως όλους εκείνους που επιμένουν να γοητεύονται από την αδιέξοδη λογική του κατευνασμού. Προφανώς αυτή η εξέλιξη, μοχλεύει και εν πολλοίς αναπροσδιορίζει τους όρους που διαμορφώνουν το κυρίαρχο κλίμα στα Ελληνοτουρκικά.
Η πρώτη αντίδραση της Τουρκίας, υπήρξε εξαιρετικά νευρική και θρασύτατη. Είναι φανερό όμως ότι, δεν σκοπεύει να αναζητήσει ακροατήριο μεταξύ των επιτελών του Ισραήλ, διότι γνωρίζει καλά ότι η πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία, δεν υπολογίζει και κυρίως «δεν μασάει» τα αγοραία νεοσουλτανικά ξεράσματα. Επιδιώκει όμως να βρει ευήκοα ώτα στην Ελληνική πολιτική ελίτ, προσβλέποντας στον άμεσο και βίαιο αποσυντονισμό της από το πνεύμα της τριμερούς. Αυτό που επιδιώκει, είναι να αποτρέψει πάση θυσία την...
Προσβλέπει δηλαδή σε μια Ελλάδα, η οποία θα παραμείνει καθηλωμένη σε μια «μεροδούλι – μεραφάι» διαχείριση της Ελληνοτουρκικής ατζέντας και δεν θα αποτολμήσει τον αναγκαίο επιθετικό ανασχεδιασμό της υψηλής της στρατηγικής, επιστρατεύοντας το σύνολο των πόρων (πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών, διπλωματικών κλπ) που έχει στην διάθεσή της - και μάλιστα με το επικαιροποιημένο ειδικό βάρος που αποκτούν όλα αυτά στο περιβάλλον της τριμερούς στρατηγικής συνεύρεσης - προκειμένου να ενοποιήσει με όρους πραγματικής ισχύος, πραγματικές δυνατότητες και να τις μετουσιώσει σε μια πραγματικά αναβαθμισμένη και συνεκτική προσέγγιση της Ελληνοτουρκικής ατζέντας, με όρους προώθησης των αδιαπραγμάτευτων Εθνικών δικαίων, μακριά από λογικές υποχωρητικότητας και συμβιβασμού.
Η τριμερής στρατηγική συνεργασία, με την καταλυτική παρουσία του Ισραήλ, ισχυροποιεί το αποτύπωμα των Εθνικών μας δικαίων. Ταυτόχρονα, προσδίδει προστιθέμενη αξία στην συλλογική παρέμβαση και των τριών δρώντων σε ζητήματα που σχετίζονται με την διασφάλιση της περιφερειακής σταθερότητας, μέσα ΚΑΙ από το κλείσιμο ανοικτών διμερών εκκρεμοτήτων.
Αυτό είναι που ενοχλεί την Τουρκία. Και την ενοχλεί πρωτίστως, διότι ο Νετανιάχου φρόντισε να της καταστήσει σαφές, ότι στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική, ΔΕΝ θα έχει απέναντί της φοβικούς δρώντες πρόθυμους να συμβιβαστούν με τους τσαμπουκάδες της, αλλά μια ενιαία παρουσία συνασπισμένων δρώντων, που όχι μόνο δηλώνουν πρόθυμοι και έτοιμοι να αντιδράσουν, αλλά είναι πριν και πάνω απ’ όλα ικανοί να τσαλακώσουν τα τουρκικά σχέδια και να επιβάλουν λύσεις με όρους διεθνούς δικαίου.
Με λόγια απλά, η τριμερής στρατηγική συνεργασία, την οποία εν πολλοίς επέβαλε το Ισραήλ με την αποφασιστικότητα και την ισχύ του, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως Εθνική κατάκτηση, πέρα και πάνω από κυβερνήσεις, στην οποία η Ελλάδα οφείλει να επενδύσει τα μέγιστα προσβλέποντας σε λύσεις που θα ισχυροποιήσουν και θα οχυρώσουν πλήρως το αποτύπωμά της στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, ΔΕΝ θυσιάζονται, όπως ψευδώς αναπαράγουν τα περιφερόμενα ιδεοληπτικά φερέφωνα στην χώρα μας, προκειμένου να αποκτήσει το Ισραήλ το στρατηγικό βάθος που χρειάζεται για να διαχειριστεί προκλήσεις που σχετίζονται με την στρατηγική του επιβίωση.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, στο πλευρό και με την στήριξη του Ισραήλ, η οποία διαφαίνεται ότι θα ενισχυθεί περεταίρω και από την Αμερικανική στήριξη, αναβαθμίζονται αμφότερες, σε δρώντες με ευρύτερο ρόλο, τον οποίο οι ίδιες οφείλουν να εκμεταλλευτούν, προκειμένου να ενισχύσουν το περιφερειακό τους αποτύπωμα και κυρίως το αποτύπωμα της ισχύος τους, γεγονός που θα πρέπει να επιδιωχτεί…
- ΚΑΙ με την αναβάθμιση της θέσεως που κατέχουν τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού στην επικαιροποιημένη περιφερειακή στρατηγική των δύο χωρών…
- ΚΑΙ με την σταθερή τους επιδίωξη να καταστήσουν αναπόσπαστο μέρος στην περιφερειακή Ημερήσια Διάταξη, την ρητορική της πλήρους ανατροπής των κατοχικών τετελεσμένων και την δυναμική προβολή της ρητορικής της Απελευθέρωσης… Αλλά...
- ΚΑΙ με το οριστικό κλείσιμο των μεγάλων περιφερειακών εκκρεμοτήτων, που σχετίζονται με τα ζητήματα της τελεσίδικης οριοθέτησης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, άπαξ και δια παντός.
Αυτήν την δυναμική επιχειρεί να ανακόψει η Τουρκία. Σε αυτήν την δυναμική δεν προσβλέπουν καν, οι καιροσκόποι της Αριστεράς, με την ευνουχισμένη «στρατηγική» σκέψη που βαλτώνει στον βούρκο της προκατάληψης και της Ιδεοληψίας από την οποία διακατέχεται.
Όμως αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο διαχρονικό, υπερκομματικό και αμιγώς εθνικό στοίχημα, στο οποίο οφείλουμε να επενδύσουμε τα μέγιστα, εάν θέλουμε να ατενίσουμε το μέλλον με εθνική αυτοπεποίθηση, στοχεύοντας σε μόνιμη και αδιαπραγμάτευτη αλλαγή πίστας.
Η Αριστερά σε αυτό το εγχείρημα ΔΕΝ μπορεί να είναι σύμμαχος. Είναι απέναντι. Γιατί απέναντι την τοποθετούν οι ιδεοληπτικές της εμμονές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου