Εν μέσω κατοχής, η δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ είναι επιτακτική ανάγκη.

Σύμφωνα με τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας…θ’ αγωνιστεί για την υπόθεση του εχθρού» τοποθετώντας μ’ αυτό τον τρόπο στο αντίθετο στρατόπεδο τους μη συμμετέχοντες, τους απέχοντες.

Πάντα κάτι κάνεις, ακόμα και νομίζοντας ότι δεν κάνεις τίποτα.

Γράφει ο Βαγγέλης Αλιφέρης

Φιλτράροντας όλες τις ιδεοληπτικές και κομματικές αγκυλώσεις, αποκόπτωντάς τες και διαγράφοντάς τες, παίρνουμε την ουσία του εγχειρήματος της συγκρότησης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που ως εκ του ιστορικά αδιαμφισβήτητου αποτελέσματός του...

...συνέβαλλε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της πατρίδας μας κατά την διάρκεια της Γερμανικής ναζιστικής εισβολής και κατοχής.

Υπ’ αυτήν την έννοια, η όποια προσπάθεια οικειοποίησης και αποκλειστικότητας του “Μετώπου” εκείνου, τείνει να γίνει σήμερα, έχει ως στόχο την διατήρηση ή και την αύξηση της πολυδιάσπασης της Ελληνικής κοινωνίας και του μαχόμενου Ελληνικού λαού. Μιας κοινωνίας και ενός λαού, που στην πλειοψηφία του βάλλεται από έναν κοινό εχθρό: Την παγκοσμιοποίηση.

Υπό την ίδια έννοια, η προσπάθεια ορισμένων να προσδώσουν ταξική ή ιδεολογικοπολιτική χροιά και πλαίσιο, διακατέχεται από τους ίδιους σκοπούς και στόχους.

Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουν διαβάσει τον όρκο του ΕΑΜ που παραθέτω παρακάτω:

«Ο επίσημος "Ορκος του Ελασίτη", καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) - "Κυβέρνησης του Βουνού", το 1944 είναι ο εξής:

"Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.

Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού".

Σε ποιο ακριβώς σημείο διαφωνεί κανείς και σε ποιο ακριβώς σημείο διαβλέπει (ψυχανεμίζεται θα έλεγα καλύτερα), ταξικό ή ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο;

Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα τα σημεία.

Ορκίζεται λοιπόν ο ΕΛΑΣίτης, πως “… θα αγωνιστεί για την ΠΛΗΡΗ απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας. Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του”.

Εδώ έχουμε την πατρίδα να πρωταγωνιστεί, και να τοποθετείται στο επίκεντρο πέρα, μακριά και έξω από ιδεολογίες. Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε ως πρωτεύον την ύπαρξη “αριστερής” ιδεολογίας για τον μεγαλειώδη αγώνα εκείνης της εποχής, τότε κάτι δεν πάει καλά με τους επιχειρούντες να προσδώσουν δήθεν αριστερόστροφη φορά στο νεφελώδη τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την έννοια της πατρίδας και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στις σημερινές συνθήκες. 

Πως θα αγωνιστεί άραγε κανείς για απελευθέρωση, όταν δεν αποδέχεται την σημερινή κατοχή, υπό των… “Ανεξάρτητων Αρχών – θεσμών”(ΤΧΣ, ΤΑΙΠΕΔ, ΥπερΤαμείο, ΑΑΔΕ κλπ); Πως θα αγωνιστεί για ακεραιότητα, όταν αποδέχεται τον εθνικιστικό αλυτρωτισμό των γειτόνων μας, ως “αυτοδιάθεση” λέει, ενώ χαρακτηρίζει φασιστική κάθε πατριωτική φωνή που υπερασπίζεται την εδαφική κυριαρχία της πατρίδας μας; 

Πως θα αγωνιστεί κανείς για ανεξαρτησία, όταν αποδέχεται την αποδέχεται τις δεσμεύσεις και τα συμφέροντα που αποπνέουν και που επιβάλλονται από αυτές, έξωθεν ισχυρών δυνάμεων; 

Εκτός αν αποδέχεται και αυτός, πως η απώλεια (αρπαγή) της προσωπικής και Δημόσιας περιουσίας προς όφελος της… σωτηρίας των τραπεζών, είναι Εθνικό Συμφέρον. Όπως ακριβώς διατείνονται οι εδώ τοποτηρητές του μεγάλου πλιάτσικου…!

Ορκίζεται, πως “…για τους σκοπούς αυτούς, θα υπακούει στις πράξεις και στις αποφάσεις της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), εκτελώντας πειθαρχικά και ευσυνείδητα, τις εντολές και τις οδηγίες των ανωτέρων μου…”.

Πίστη και εμπιστοσύνη στην οργάνωση ορκίζεται ο “απλός” ΕΛΑΣίτης. Ο απλός “στρατιώτης”, όπως συχνά πυκνά αναμασούν ως καραμέλα σήμερα, διάφοροι “επαναστάτες” του πληκτρολογίου, αλληθωρίζοντας βεβαίως βεβαίως προς την καρέκλα της μηδαμινής τους εξουσίας. Πίστη στους συναγωνιστές του και στις αποφάσεις τους, τις οποίες θα εφαρμόζει πειθαρχημένα και με ευσυνειδησία.

Από που προκύπτει βρε παλληκάρια, είτε της αριστεράς, είτε του κέντρου, είτε της δεξιάς, το μονοπώλιο της πειθαρχίας και της ευσυνειδησίας, από έναν και μόνο ιδεολογικοπολιτικό χώρο; Ή μήπως αυτά, έρχονται σε ευθεία σύγκρουση και ρήξη με την κομματική σας πειθαρχία και την κομματική σας ευσυνειδησία; Εμ… ψηφαλάκια και υποσχέσεις για επαγγελματική αποκατάσταση των ιδίων σας και των απογόνων σας, δεν έχουν θέση στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Τι να κάνουμε…;

Ορκίζεται τέλος, πως “…θα αποφεύγει κάθε πράξη που θα τον ατιμάζει ως άτομο και ως αγωνιστή του Ελληνικού λαού”.

Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει… που λένε και στο χωριό μου. Ορκίζεται λοιπόν, πως δεν θα ξεπουληθεί για ένα οχτάμηνο στην καθαριότητα ή στο ΚΕΠ του Δήμου και ως εκ τούτου, δεν θα ξεπουλήσει τον ιερό αγώνα της απελευθέρωσης και κατ’ επέκταση, τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Διότι για τον Ελληνικό λαό πολέμησε τότε. Γι’ αυτόν αγωνίστηκε και γι’ αυτόν έχυσε ποτάμια το αίμα του. Για τον Ελληνικό λαό… Με πιάνεις “σύντροφε”…;;;

Αυτός ορκίστηκε τότε… Εσύ ορκίζεσαι σήμερα;

«Η Εθνική μας Αντίσταση», θα γράφει ο Τάκης Αδάμος σε μία από τις Επιφυλλίδες του στο ‘Ριζοσπάστη’ της 19-6-1988, συγκεκριμένα μιλώντας για τη «λαϊκή Μούσα στην Αντίσταση», «δεν ήταν μόνο μια μαζική – η πιο μαζική –εθνική αγωνιστική ανάταση. Ήταν κι ένα παλλαϊκό σχολείο πολιτικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Το πνεύμα της –το πνεύμα της αυταπάρνησης και της θυσίας για την εθνική λευτεριά – η πίστη στις δυνάμεις της και στο φωτεινό μέλλον της πατρίδας και το μίσος για τη σκλαβιά, τη βία και την εκμετάλλευση, έγιναν παλλαϊκά βιώματα, που διαπότισαν ως τα κατάβαθα τη συνείδηση του λαού».

Κόψτε λοιπόν την πλάκα, μίσθαρνα του Σόρος και του Ρόθτσαϊλντ.

Των ΜΚΟ και των αγορών σας…!

Των funds  και των πολυεθνικών σας…!!!

Σας πήραμε χαμπάρι όλους. Αυτοί είναι οι λόγοι που αρνείστε την συμμετοχή σας στην δημιουργία του Νέου ΕΑΜ. Αυτοί είναι οι λόγοι, που επιχειρείτε σήμερα να προσδώσετε ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα στο παλαιό ΕΑΜ, άλλον από αυτόν που παραγματικά ήταν. Αυτοί είναι οι λόγοι που τρέμετε την ΙΔΡΥΣΗ του ΝΕΟΥ ΕΑΜ…!

Αφιερώνω λοιπόν το  τραγούδι  αυτό, που γράφτηκε  στα  τέλη  του 1942 από  τον  Ιθακήσιο  ποιητή  και  δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη (1880 - 1947 ) και  μελοποιήθηκε  από  τον  Άκη  Σμυρναίο  ( Αστραπόγιαννο ), σε όλους τους ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ της σύγχρονης κατ’ επίφασιν αριστεράς που ουδεμία σχέση έχουν με τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και σε όλους τους ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΥΣ “πατριώτες” της κατ’ όνομα και μόνον δεξιάς, ως ένδειξη αναγνώρισης του ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΥ τους ρόλου στην Ελλάδα του 2010 – 2018…!

 Αποτελεί  τον  '' Παιάνα '' και  το  '' Θούριο ''  της  Εθνικής  μας   Αντίστασης .

             

...Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα

στέλνει περήφανο χαιρετισμό,

μιας ανάστασης νέας χτυπά καμπάνα,

μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα

που μας εβάραινε θανατερά,

θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα

και πανανθρώπινη τη λευτεριά.

…και αυτό το βίντεο (2 μέρη), προς επιβεβαίωση του εφικτού, της επιτακτικής ανάγκης επανίδρυσης του ΕΑΜ και κοινής δράσης όλων των Ελλήνων ενάντια στον κοινό εχθρό: