Η αναγκαία πολιτική σύγκρουση που θα δώσει πραγματική διέξοδο στην οργή

Είναι καιρός να αντιπαρατάξουμε σε αυτή τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της, αυτό που πραγματικά θα της χαλάσει τον ύπνο, αυτό που πραγματικά θα ανατρέψει και εν τέλει θα ακυρώσει το καταστροφικό πολιτικό σχέδιο κάτω από το οποίο συνθλίβεται ΚΑΙ η κοινωνία ΚΑΙ η πατρίδα μας...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Φωτίζοντας έτσι το δρόμο για την πραγματική πολιτική σύγκρουση,που θα δώσει πραγματική διέξοδο στην οργή αλλά και στην αμήχανη και αυτοκαταστροφική καρτερικότητα των ανθρώπων.

Περίεργες και ιδιαιτέρως ρηχές αντιλήψεις επανεμφανίζονται περιοδικά, σε μια προσπάθεια καταφανούς αυθαιρεσίας στον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται να ερμηνευτεί η έννοια του«ΜΕΤΩΠΟΥ», γι αυτό και θα είναι καλό να αποσαφηνίσουμε τα αυτονόητα.

Πρώτον: Ως «ΜΕΤΩΠΟ» πρωτίστως προσδιορίζεται μια πολιτικά «επιθετική» συμπαράταξη, ικανή να ριζώσει μέσα στην κοινωνία, και με προφανή επιδίωξη να την καταστήσει πρωταγωνιστή και καταλύτη, ικανό να προωθήσει ένα άλλο σύστημα αντιλήψεων, που θα δώσει ταυτότητα ΚΑΙ στην πολιτική ανατροπή αλλά ΚΑΙ στο χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας στην οποία θα πρωταγωνιστήσει.

Επομένως η διαδικασία συγκρότησής του, είναι μια σύνθετη διεργασία, ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, άρρηκτα συνδεδεμένη, και αλληλοσυμπληρούμενη, αλλά και...

απολύτως εναρμονισμένη με το κυρίαρχο διακύβευμα στη συγκεκριμένη ιστορική εποχή.

Δεύτερον: Ο πολιτικά «επιθετικός» του χαρακτήρας, δεν συνιστά τυπικό ζήτημα προσδιορισμού μιας ιδιότητας, αλλά θεμελιώδες στοιχείο στον προσανατολισμό του, μέσα από το οποίο τελικά καθορίζονται ΚΑΙ το εύρος των πολιτικών στόχων του, αλλά ΚΑΙ το νοητό «νήμα» του πολιτικού του τερματισμού.

Σε συνθήκες επομένως σαν τις σημερινές, με την ολομέτωπη επίθεση να κλιμακώνεται, η μετωπική πολιτική συμπαράταξη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αρκείται σε πολιτικές και συνθήματα «αμυντικής» αντίστασης, αλλά οφείλει να ενσωματώσει στο πλαίσιο των στόχων της ΚΑΙ συνθήματα, ΚΑΙ αφήγημα, ΚΑΙ συγκεκριμένο οδικό χάρτη, που να καταδεικνύει την«άλλη» πολιτική πρόταση, το αναγκαίο αλλά και το ρεαλιστικό της εφαρμογής της.

Τρίτον: Η διπλή του υπόσταση, αυτονόητη ούσα και εν πολλοίς επιβεβλημένη, όχι μονάχα δεν μπορεί να υποτιμηθεί, αλλά ο ευλαβικός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται, αποτελεί και τη Λυδία λίθο της συνεπούς πολιτικής στάσης ΟΛΩΝ απέναντι σ αυτή την πολύ σοβαρή υπόθεση.

Έτσι… Αντιλήψεις που προσεγγίζουν μονομερώς μια γενικόλογη όσο και αόριστη «κοινωνική δυναμική», ως μόνη ικανή και αρκούντως αναγκαία, να τροφοδοτήσει ένα ισχυρό κίνημα μετωπικής δράσης, ΔΕΝ είναι εποικοδομητικές αντιλήψεις, ΔΕΝ εμφορούνται από κανενός είδους βιώσιμη δυναμική, ΔΕΝ απαντούν στο κυρίαρχο που είναι η πολιτικοποίηση των αιτημάτων του κινήματος της αντίστασης, και η ανάγκη οριοθέτησης υψηλών πολιτικών στόχων, ικανών να εμπνεύσουν την κοινωνική δράση.

Ομοίως… Ο εσωστρεφής πολιτικαντισμός που θέλει «μέτωπα» κάθε λογής, να κατασκευάζονται σε διαβουλεύσεις απεραντολογίας, μακριά και έξω από την κοινωνική δράση και την πολιτικοποίηση των αιτημάτων της πάλης, είναι επίσης αδιέξοδος και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό και πολιτικό απομονωτισμό.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες, πάνω σε ζητήματα αυτονόητα και εν πολλοίς λυμένα ΚΑΙαπό το ίδιο το κίνημα ΚΑΙ από την πολιτική ιστορία.

Σε ένα περιβάλλον με μια κοινωνία που τα πέτρινα χρόνια της κρίσης παλινδρομεί ανάμεσα σε ξεσπάσματα οργής (τα οποία κατά κανόνα είναι και αδιέξοδα), σε αμήχανη καρτερικότητα, και σε καταστροφικές απογοητεύσεις, η πρόκληση είναι σαφής,  είναι διττή, είναι άμεση και μας αφορά όλους…

• Οι κοινωνίες, είναι ο καταλύτης των ανατροπών, είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, είναι ο παράγοντας που μεγαλουργεί όταν δημιουργούνται προϋποθέσεις για να ενσωματώνουν στην καθημερινότητά τους τη συλλογική σκέψη και τη συλλογική δράση.
• Η πολιτική σκέψη όμως, είναι υπόθεση του πολιτικού υποκειμένου να την παράξει. Αυτό οφείλει να ορίσει τα πολιτικά φίλτρα των «θέλω» του, και στη βάση αυτών να αποτυπώσει πολιτική πρόταση με διαδρομή και τελικό στόχο.

Οι ρόλοι επομένως είναι διακριτοί ανάμεσα στην κοινωνία και δη τη μαχόμενη από τη μια, και στο πολιτικό υποκείμενο που οφείλει να είναι ο οργανωτής της πάλης της από την άλλη.

Συμπερασματικά…

Και η υπόθεση του «ΜΕΤΩΠΟΥ» για την πολιτική ανατροπή, χρειάζεται ΚΑΙ τον πολιτικό οργανωτή αλλά ομοίως ΚΑΙ τον πολιτικό πρωταγωνιστή και καταλύτη της. Μονομερείς προσεγγίσεις και κάθε λογής αυθαίρετες διαχωριστικές γραμμές, ανάμεσα στα μέρη μιας ζωντανής και μαχητικής σχέσης που οφείλει να είναι ΚΑΙ διαλεκτική ΚΑΙ αδιαίρετη, δεν υπηρετούν την κοινή υπόθεση, γιατί την απονευρώνουν συνειδητά ή ασυνείδητα, από τα στοιχεία που συναποτελούν την ίδια της την υπόσταση.

Είναι καιρός λοιπόν, να αντιπαρατάξουμε σε αυτή τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της, αυτό που πραγματικά θα της χαλάσει τον ύπνο, αυτό που πραγματικά θα ανατρέψει και εν τέλει θα ακυρώσει το καταστροφικό πολιτικό σχέδιο κάτω από το οποίο συνθλίβεται ΚΑΙ η κοινωνία ΚΑΙ η πατρίδα μας.

Γι αυτό και η δική μας η πρόκληση είναι σαφής, απέναντι σε κάθε μικρότητα και σε κάθε λογής κοντόφθαλμους κρετινισμούς, που απλά φλυαρούν χωρίς να είναι διατεθειμένοι να«σπάσουν αυγά» φωτίζοντας το δρόμο για την πραγματική πολιτική σύγκρουση που θα δώσει πραγματική διέξοδο στην οργή και στην αμήχανη και αυτοκαταστροφική καρτερικότητα των ανθρώπων.

• «ΜΕΤΩΠΟ» τώρα…
• «ΜΕΤΩΠΟ» πριν από τη μάχη…
• «ΜΕΤΩΠΟ» και μετά τη νίκη…
• «ΜΕΤΩΠΟ» και για την οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης, δημοκρατικής και πραγματικά  "ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"…