Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας - Η πρόταση του "Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Οι γεωπολιτικές πιέσεις που δέχεται η χώρα είναι ασφυκτικές και πολυεπίπεδες... Το ίδιο και οι προκλήσεις... Η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός στον τρόπο της διαχείρισής τους, παραμένουν κυρίαρχα ως επιλογές του πολιτικού προσωπικού... 

Και η επιδίωξη να διασφαλιστεί ΚΑΙ θεσμικό "κέλυφος" σε μια ευρύτατη συναίνεση που να κλειδώνει αυτή την αντίληψη, επιχειρείται αυτή τη φορά να ενσωματωθεί σε μια απατηλή ρητορική που αίφνης "ξεπάγωσε" και αφορά στον τρόπο με...

τον οποίο προσεγγίζεται η ανάγκη συγκρότησης Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

Το "Μέτωπο για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ", επιχειρώντας γι ακόμη μια φορά, να έχει καταλυτική πολιτική παρέμβαση στις εξελίξεις, αλλά και να συμβάλει ουσιαστικά στον πολιτικό διάλογο, δίνει σήμερα στη δημοσιότητα τη δική του "πρόταση για το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας". 

Το βασικό χαρακτηριστικό που αφορά στην ουσία της πολιτικής μας πρότασης, είναι πως εμείςδεν αντιλαμβανόμαστε αυτό το θεσμό ως κάτι τυπικό, ευνουχισμένο και ενσωματωμένο στις επιλογές της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.

Τον αντιλαμβανόμαστε, ως ένα ισχυρό διοικητικό και συμβουλευτικό όργανο με συνταγματικά προσδιορισμένες τις ειδικού εύρους ακόμη και αποφασιστικές του αρμοδιότητες, κατά τρόπο που να το καθιστούν πραγματικό και αδιαφιλονλικητοθεματοφύλακα της Εθνικής αξιοπρέπειας. 

Ακολουθεί η πρόταση αναλυτικά:

Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας ως θεματοφύλακας
της εθνικής αξιοπρέπειας

Η σύσταση «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ», αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων στις μέρες μας σε αναγκαιότητα ύψιστης προτεραιότητας και συνιστά ζήτημα καθοριστικής εθνικής σημασίας. 

Αυτή του η σημασία προκύπτει αλλά και υπαγορεύεται αβίαστα, από τη συνύπαρξη έξι παραγόντων που επιδρούν καταλυτικά στη διαμορφούμενη θέση της χώρας μας μέσα στις σύγχρονες γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις, τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και στον πλανήτη ολόκληρο. 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ: 

1. Οι διαχρονικές συμβατικές απειλές οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη νεότερη πολιτική ιστορία μας. (Τουρκικός επεκτατισμός - αναθεωρητισμός, αλυτρωτικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας, ενεργειακές εξελίξεις στο Αιγαίο, γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στη Βαλκανική, σύγκρουση στρατηγικών στην Ευρώπη, κλιμακούμενη γεωπολιτική αστάθεια κλπ)... 

2. Οι πολυποίκιλες ασύμμετρες απειλές στις οποίες η χώρα μας είναι εκτεθειμένη. (Συνέπειες Αραβικών εξεγέρσεων - διάχυση αποτελεσμάτων, γεωπολιτικές συγκρούσεις στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, αντεθνική δράση οργανωμένων και κατευθυνόμενων πληθυσμιακών ομάδων σε ευαίσθητα γεωγραφικά διαμερίσματα όπως η Μακεδονία και η Θράκη, ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση, δράση ξενόφερτων ή και γηγενών ομάδων με το προκάλυμμα των "αλληλέγγυων", αφελληνισμός επιχειρήσεων στρατηγικής - εθνικής σημασίας όπως οι τηλεπικοινωνίες, τα νερά, ο ηλεκτρισμός, τα μεταλλεύματα, περιβαλλοντικές και φυσικές απειλές, αναβάθμιση στρατηγικών εγκαταστάσεων για Νατοϊκή χρήση σε Άραξο, Αλεξανδρούπολη κλπ, σιωπηλή άλωση της περιφερειακής στρατηγικής υποδομής της χώρας μέσα από τα προγράμματα Φούχτελ που «αναβαθμίστηκαν» σε "περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια" κλπ).. 

3. Τα φαινόμενα πολιτικής μετριότητας, φοβικής, ενδοτικής και ενίοτε ακόμη και δουλοπρεπούς συμπεριφοράς στη διαχείριση εθνικών κρίσεων και προκλήσεων (Ίμια, Αιγαίο, Θράκη, «πακέτα» εξωτερικής πολιτικής, πλημμελής άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μόνιμη εγκατάσταση ένοπλων αποσπασμάτων FRONTEX κλπ... 

4. Η συστηματική ανάδειξη ως κυρίαρχων -  μοναδικών, σειράς εθνοκτόνων και εθνομηδενιστικών πολιτικών στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, στην επιλεκτική  και αποσπασματική ανάδειξη της πολιτισμικής φυσιογνωμίας της σύγχρονης Ελλάδας κλπ...

5. Οι στοχευμένες εξωθεσμικές παρεμβάσεις που προωθούν με μεθόδους πολλές φορές κεκαλυμμένες πλην όμως με μεθοδικό σχεδιασμό τις πολιτικές της παγκόσμιας διακυβέρνησης και των υπερεθνικών οργανισμών, με στόχο τη συστηματική άλωση των κοινωνιών – συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής κοινωνίας – στο άρμα της επικίνδυνης μετάλλαξης. Και τέλος… 

6. Τα νέα δεδομένα της μνημονιακά υποταγμένης Ελλάδας, τα οποία δεν τροποποιούν με τρόπο δραματικό μόνο τη ζωή των πολιτών, αλλά θέτουν πλέον εν αμφιβόλω, ακόμη και το αυτονόητο δικαίωμά της χώρας στην άσκηση εθνικά κυρίαρχης πολιτικής και σε επίπεδο θεσμικών πρωτοβουλιών αλλά και σε ζητήματα που αφορούν στη διαφύλαξη ακόμη και αυτής της εδαφικής της ακεραιότητας. 

ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ: 

Κυρίαρχο διαχρονικό χαρακτηριστικό στη διαχείριση όλων των παραπάνω, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ένα σύνολο από ενιαίες και αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες αλλά και εθνικά προσανατολισμένες στρατηγικές. 

ΗΤΑΝ ένα συνονθύλευμα αποσπασματικών και ενίοτε αντιφατικών προσεγγίσεων, χωρίς έρμα, χωρίς στοιχειώδη εθνοκεντρικό προσανατολισμό, χωρίς ξεκάθαρη φυσιογνωμία. 

ΗΤΑΝ ένα σύστημα αντιλήψεων, ασταθές, ευμετάβλητο, υπαγορευόμενο και εν πολλοίς καθοριζόμενο από πιέσεις και απαιτήσεις τρίτων, αλλά και αυθαίρετους αυτοσχεδιασμούς ενός πολιτικού προσωπικού,  που σε πλείστες όσες περιπτώσεις "διακρίθηκε" από το μέγεθος της ρευστότητας – ή ακόμη και της ανυπαρξίας – στοιχειώδους εθνικής συνείδησης  και συναίσθησης της εθνικής του ευθύνης. 

Λεπτά και ιδιαίτερα επικίνδυνα, εθνικής - στρατηγικής σημασίας ζητήματα, τα διαχειρίστηκαν ανίκανοι, φοβικοί ακόμη και εντεταλμένοι προς τούτο παράγοντες, και μάλιστα κατά τρόπο ιδιαίτερα προκλητικό, με αποτέλεσμα ακόμη και τη δημιουργία εγκληματικών τετελεσμένων σε βάρος της χώρας, του Ελληνισμού και των εθνικών συμφερόντων (βλέπε: διαχείριση κρίσης των Ιμίων, προδοτική συμφωνία της Μαδρίτης, πρόσφατο περιστατικό με τη σύλληψη και την αιχμαλωσία των Ελλήνων στρατιωτικών στον Εβρο κλπ), αλλά και ανεπίτρεπτων εθνικών αναδιπλώσεων που αγγίζουν ή και ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του σφετερισμού της εξουσίας ως προς τον τρόπο της διαχείρισης, αλλά ακόμη και της εθνικής έως και εσχάτης προδοσίας, με μέτρο το ίδιο το τελικό αποτέλεσμα. 

ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ: 

Μέσα στην οποία γεννήθηκαν και αναπαράγονται διαχειριστές με ρευστά ή ανύπαρκτα ακόμη και τα στοιχειώδη εθνοκεντρικά στάνταρντς, στους οποίους ανατίθεται η διαχείριση των κορυφαίων εθνικών μας υποθέσεων, είναι η διαχρονική αλληλοσυγκάλυψη που αποτελεί θλιβερό εξάμβλωμα του πολιτικού μας συστήματος, και φυσικά η διαχρονική τους ατιμωρησία. 

Έτσι το τέρας του ενδοτισμού, αντί να αντιμετωπίζεται παραδειγματικά άμα τη εκδηλώσει του, αποτέλεσε τον μοναδικό ίσως άξονα, που το κράτος «διεκδίκησε» να έχει συνέχεια, και η μια εθνική υποχώρηση να διαδέχεται την άλλη, με τους ξεδιάντροπους πρωταγωνιστές αυτής της αθλιότητας, να συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, και να προκαλούν το κοινό αίσθημα ακόμη και με το θράσος των δηλώσεών τους. 

Την ίδια στιγμή, τα επικίνδυνα φαινόμενα που τροφοδοτούν τον εθνικό διχασμό κλιμακώνονται απόλυτα χορογραφημένα.

Η καλλιέργεια κλίματος εθνικού διχασμού, συνιστά στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή σε συνθήκες ηττοπαθούς, φοβικής και δουλοπρεπούς διαχείρισης των κορυφαίων εθνικών προκλήσεων, η οποία σε συνδυασμό με τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής, επιχειρεί δια της προληπτικής καταστολής, συλλήβδην ενοχοποίησης και οργανωμένης απαξίωσης, να κάμψει αντιστάσεις και να περιθωριοποιήσει την κοινωνία μπροστά σε δρομολογημένες ανεπίτρεπτες εθνικές υποχωρήσεις.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ… ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ… ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ»

Και ας αρχίσουμε πρωθύστερα την αναφορά μας ξεκινώντας από την καταγραφή των κινδύνων, διότι αυτό που δε θα θέλαμε σε καμία περίπτωση, είναι να χρησιμοποιηθεί μια πολιτικά και εθνικά υπεύθυνη προσέγγιση του ζητήματος, ως εργαλείο χαλιναγώγησης των μαζών και των λαϊκών αγώνων, πράγμα που αποτελεί και τον πρώτιστο κίνδυνο ο οποίος βεβαίως και επιβάλλεται πάση θυσία να αποκλειστεί. 

Οι αρμόδιότητές του θα πρέπει να είναι με σαφήνεια και Συνταγματικά προσδιορισμένες, έτσι ώστε όχι μονάχα να μην επιτρέπεται, αλλά ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΡΗΤΑ η δυνατότητα παρέμβασής του με οποιονδήποτε τρόπο (ακόμη και συμβουλευτικό) στη μαζική - συνδικαλιστική δράση, και στην περιστολή των λαϊκών ελευθεριών όπως επίσης και στην άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, με πρόσχημα την άσκηση των καθηκόντων του. 

Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε απόπειρα υπέρβασης αυτής της αρμοδιότητας, είτε προσχηματικά είτε απερίφραστα από οποιονδήποτε εκτελεστικό βραχίονα της εξουσίας, θα πρέπει να κρίνεται άμεσα από τους φυσικούς δικαστές και ένα προς τούτο συγκροτούμενο σώμα ενόρκων Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι θα αποφασίζουν για την τύχη των βιαστών της Συνταγματικής νομιμότητας, ωσάν να πρόκειται για αδίκημα εσχάτης προδοσίας στη διαχείριση κορυφαίου εθνικού ζητήματος. 

Στη βάση αυτής ακριβώς της προσέγγισης, καταγράφουμε το πλέγμα των ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ και των ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ του. 

1. Ως θεσμοθετημένο και δη Συνταγματικά όργανο, το «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ», έχει ως πρώτιστη και αποκλειστική αρμοδιότητα τη διαχείριση και της πρώτιστης όσο και αυτονόητης υποχρέωσης της χώρας. 

Δηλαδή: Την αταλάντευτη διαρκή εποπτεία, και ουσιαστική υποστήριξη στην άσκηση εθνικά κυρίαρχης πολιτικής, από το επίπεδο της κοινωνίας μέχρι εκείνο της εξωτερικής πολιτικής. Μιας εθνικά κυρίαρχης πολιτικής που δε θα δικαιούται να νοθεύει κανένα «εθνικό σύμβολο», από την κυριαρχική διάσταση της εθνικής μας σημαίας, μέχρι και την πολιτικά κυριαρχική διάσταση της εθνικής μας ταυτότητας. 

2. Στα πλαίσια των πιο πάνω περιγεγραμμένων «ΕΞΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ» μέσω των οποίων θα πρέπει να προσεγγίζεται τόσο ο χαρακτήρας όσο και η κατεύθυνση του εθνικού μας βηματισμού στις νέες συνθήκες, το Σ.Ε.Α. θα πρέπει να είναι επιφορτισμένο με το καθήκον της διαρκούς και αδιαπραγμάτευτης συμβολής, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η «ευλαβική» προσαρμογή του συνόλου του πολιτικού συστήματος, σε πολιτικούς χειρισμούς που κατά την άσκησή τους, δε θα «νερώνεται» το περιεχόμενο των πολιτικών του αποφάσεων στην κατεύθυνση της αποδόμησης των εθνικών συμφερόντων ΟΥΤΕ στην οικονομική, ΟΥΤΕ στην πολιτική, ΟΥΤΕ βεβαίως στη διπλωματική διαχείριση των εθνικών υποθέσεων κάθε είδους. 

3. Στη βάση αυτών ακριβώς των αρμοδιοτήτων, το Σ.Ε.Α. θα πρέπει:… 

    · α. Να οριοθετήσει με σαφήνεια και από κοινού με την πολιτική ηγεσία, ξεκάθαρες , διαχρονικές και ανυπέρβλητες, πραγματικά κόκκινες γραμμές που θα προσδιορίζουν τα όρια της εθνικής πολιτικής, πέραν των οποίων δε θα μπορεί να νοηθεί συνθήκη ή συμφωνία η οποία με οιονδήποτε τρόπο να δεσμεύσει τη χώρα. 

   · β. Να επανεξετάσει και να προκαλέσει την άμεση καταγγελία συνθηκών που διαπνέονται από ενδοτισμό στην αντίληψη ο οποίος προφανώς οδήγησε και στην εκβιαστική υπογραφή τους, που σηματοδοτούν με κάθε τρόπο, παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου με βάση τα διεθνώς οριζόμενα, που διαπερνώνται από συνομολόγηση όρων που συνιστούν κατάφωρη  παραβίαση της κορυφαίας συνθήκης της Βιένης "περί του Δικαίου των Συνθηκών", και που σηματοδοτούν σε τελευταία ανάλυση εθνικές υποχωρήσεις, εκτροπή από τα νόμιμα και κεκτημένα Διεθνώς αποδεκτά, καθώς και συμφωνίες υποτέλειας μέσω των οποίων έχει εκχωρηθεί εθνική κυριαρχία σε εξωελλαδικά και εξωθεσμικά κέντρα. 

    · γ. Να επανεξετάσει και φυσικά να μπλοκάρει και να παραπέμψει με σκοπό την πολιτική ακύρωση του συνόλου των διεθνών εμπορικών, οικονομικών, ακόμη και διακρατικών συμφωνιών μέσω των οποίων εκχωρήθηκε η κυριότητα ή το μάνατζμεντ επιχειρήσεων εθνικής – στρατηγικής σημασίας, οι οποίες μέσω αυτής της πρακτικής, οδηγήθηκαν τυπικά και ουσιαστικά στον αφελληνισμό. 

  · δ. Να προτείνει την παραπομπή των πρωτεργατών αυτών των ενεργειών ή όποιων άλλων προσιδιάζουν σε αυτές, σε δίκη από το φυσικό τους δικαστή... Σημειώνεται πως για τη διευκόλυνση του παραπάνω έργου, θα πρέπει να αρθεί οριστικά και αναδρομικά με Συνταγματική πρόβλεψη το καθεστώς της παραγραφής, για όλες ανεξαίρετα τις κυβερνητικές πράξεις, των οποίων οι συνέπειες παραμένουν σε ισχύ και επιδρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο βηματισμό της χώρας και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται με άμεσες ή μακροχρόνιες συνέπειες στη ζωή των πολιτών. 

4. Για την πληρέστερη εκπλήρωση των θεσμοθετημένων του αρμοδιοτήτων, το Σ.Ε.Α. θα πρέπει να περιβάλλεται με ένα πλαίσιο προβλέψεων που θα αποκλείουν παντελώς, τόσο τα πιθανά φαινόμενα χειραγώγησης της δράσης του, όσο και την πιθανότητα αφυδάτωσης του έργου του από το ουσιαστικό περιεχόμενό του. 

Προκειμένου να εξασφαλιστεί όλο το παραπάνω, η συνταγματική μέριμνα θα πρέπει να προσδιορίζει με σαφήνεια τρία ακόμη πράγματα: 

   ·  α. Την ταυτότητα της σύνθεσής του… 

   ·  β. Την αρμονικότητα της συνεργασίας του με το ΚΥΣΕΑ...

   ·  γ. Την απεξάρτηση της διάρκειας της θητείας του από την κυβερνητική θητεία (προτείνεται η θητεία του  να είναι οκταετής). Και… 

   ·  δ. Το εύρος και το χαρακτήρα του αποφασιστικού ρόλου του. 

Αναφορικά με την ταυτότητα της σύνθεσής του: 

Προφανώς και δεν μπορεί οι κρινόμενοι και οι ελεγχόμενοι να είναι ταυτόχρονα και κριτές, εγγυητές και θεματοφύλακες των κανόνων . 

Από την άποψη αυτή, η αποφασιστική του σύνθεση θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει πολιτικά, στρατιωτικά και επιστημονικά στελέχη αδιαμφισβήτητου κύρους και ικανότητας χειρισμών, πέρα και ανεξάρτητα από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. 

Η δε διαδικασία ανάδειξής τους θα προσδιορίζεται με σαφήνεια από το Σύνταγμα της χώρας. 

Αναφορικά με την ανάγκη της απρόσκοπτης συνεργασίας του με το ΚΥΣΕΑ. 

Σε περιπτώσεις εθνικών κρίσεων, αυτή η συνεργασία είναι απόλυτα επιβεβλημένη. Το ΚΥΣΕΑ διατηρεί τον αποφασιστικό ρόλο του, και η συμβουλευτική συμβολή των αποφάσεων του Σ.Ε.Α. το αυξημένο της ειδικό βάρος. 

Σε περίπτωση ωστόσο θεαματικής και καθοριστικής διχογνωμίας, για θέματα εθνικής άμυνας και στρατηγικού χαρακτήρα αποφάσεων, οι τελικές αποφάσεις παίρνονται στη σύσκεψη πρωθυπουργού, προέδρου της Δημοκρατίας, αρχηγών των σωμάτων, ΚΥΣΕΑ και Σ.Ε.Α. Σε διαφορετική περίπτωση, και στο βαθμό που το επιτρέπουν οι συνθήκες ή το επιβάλουν οι διαμορφούμενοι όροι, η σύσκεψη αυτή διευρύνεται με την παρουσία και των πολιτικών αρχηγών, των οποίων η παρουσία είναι υποχρεωτική. 

Σε περιπτώσεις αποφάσεων τρέχουσας πολιτικής (διαπραγματεύσεις για εθνικά θέματα, διεθνείς συμφωνίες, παραβίαση διπλωματικών κανόνων από διπλωματικές αντιπροσωπίες που βρίσκονται στην επικράτεια, άσκηση πολιτικών – κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, οι αποφάσεις διαχείρισης θα προϋποθέτουν υποχρεωτικά και τη σύμφωνη γνώμη του Σ.Ε.Α. 

Αναφορικά τέλος με το εύρος των αρμοδιοτήτων του. 

Το Σ.Ε.Α. δεν μπορεί να έχει διακοσμητικό αλλά καθοριστικό ρόλο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως υποκαθιστά την εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου στο έργο της. Ωστόσο, η υποχρέωση της μη υποκατάστασης, δε μπορεί να συνιστά από την άλλη και πολιτική ασυδοσία που οδηγεί στην κομματικοποίηση της εθνικής πολιτικής. 

Για όλους αυτούς τους λόγους, μέσα από τη συνταγματική πρόβλεψη θα πρέπει να διασφαλίζονται τα εξής: 

   · 1. Όλες οι διεθνείς συνθήκες που προσυπογράφει η πολιτική ηγεσία της χώρας, θα πρέπει κατά την επικύρωσή τους από το Ελληνικό κοινοβούλιο να συνοδεύονται από αιτιολογημένη έκθεση του Σ.Ε.Α. Χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Σ.Ε.Α. καμία συνθήκη που θα δεσμεύει τη χώρα έναντι τρίτων, δε θα επικυρώνεται. 

    · 2. Σε περίπτωση αναντιστοιχίας της άποψης της πολιτικής ηγεσίας με αυτήν του Σ.Ε.Α. ή προσφυγή σε δημοψήφισμα με απολύτως καθαρό ερώτημα, θα είναι υποχρεωτική, όπως επίσης απολύτως δεσμευτικό θα είναι και το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας. 

    · 3. Κανένα δημοψήφισμα που θα τείνει άμεσα ή έμμεσα να άρει τις ρητές προβλέψεις του Συντάγματος αναφορικά με τα πολιτικά – κυριαρχικά δικαιώματα δεν θα επιτρέπεται. 

    · 4. Η πρόταση παραπομπής από το Σ.Ε.Α. πολιτικών προσώπων σε δίκη για πράξεις και παραλείψεις τους που έθεσαν σε αμφισβήτηση ή πολύ περισσότερο οδήγησαν σε περιστολή την εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα ή τα πολιτικά κυριαρχικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, θα διευθετείται υποχρεωτικά, η διευθέτησή της θα είναι άμεση, και η απόφαση επί της ουσίας, θα παίρνεται από το φυσικό δικαστή αλλά και ένορκους λαϊκούς εκπροσώπους και θα είναι άμεσα εκτελεστή σε κάθε περίπτωση. 

Απ όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό πως η ανάγκη σύστασης Σ.Ε.Α. είναι εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη, όχι για να καταστεί καθαρτήριο αντεθνικών και εθνοκτόνων ανομιών, ούτε βεβαίως για να υποκαταστήσει στο έργο της την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του τόπου. 

Είναι επιβεβλημένη προκειμένου να αναδείξει έναν ισχυρό θεματοφύλακα σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας, βιώσιμης υπόστασης της χώρας και άσκησης εξωτερικής πολιτικής, και ως εκ τούτου ο ρόλος του θα πρέπει να είναι ισχυρός, ποιοτικά αναβαθμισμένος και πολιτικά μη αμφισβητήσιμος στην Ελλάδα της νέας εποχής, και αυτό αποτελεί πρώτιστο μέλημα της Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας.

Μέτωπο για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ