Η πραγματική ταυτότητα μιας σύγκρουσης με πολλά σασπένς και με αβέβαιο αποτέλεσμα

Ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό στήνεται στις ΗΠΑ, με πολλά σασπένς αλλά με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα που δεν είναι βέβαιο ότι θα δικαιώσει τις προσδοκίες των ενορχηστρωτών... 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι ωστόσο αποκαλυπτικό μιας σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, και η οποία αν και εμφανίζεται να αφορά στην νομή της εξουσίας, η αλήθεια είναι πως έχει πρωτίστως, αμιγώς στρατηγικά χαρακτηριστικά.

Πρόφαση, γι’ αυτή την περίεργη αλλά πολυσυζητημένη των πραγμάτων εκτροπή, είναι οι καταγγελίες για την επιδίωξη του Ντόναλντ Τραμπ να εμπλέξει τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι σε έρευνα που σχετίζεται με την δράση του Τζο Μπάιντεν πολιτικού αντιπάλου του Αμερικανού προέδρου, προκειμένου να διασφαλίσει κατηγορίες εναντίον του.

Έτσι, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της Δημοκρατικής προέδρου της Βουλής της κυρίας Νάνσι Πελόζι, η Βουλή ξεκινά μια επίσημη έρευνα με το ερώτημα της «προδοσίας» σε βάρος του Αμερικανού προέδρου, επειδή με τους χειρισμούς του ενέπλεξε μια ξένη δύναμη σε μια εθνική υπόθεση, και αυτό αντιμετωπίζεται ως πρακτική που υπονομεύει την Εθνική ασφάλεια και το Σύνταγμα των ΗΠΑ.

Στην ουσία, τα όσα διαδραματίστηκαν μεταξύ των δύο ανδρών κατά την τηλεφωνική τους επικοινωνία, αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να διοχετευτεί με συγκεκριμένο τρόπο, μια σύγκρουση που είναι διαρκής και υποβόσκει χρόνια στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ.

Πρόκειται για μια σύγκρουση η οποία αφορά στα...
φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της στρατηγικής μιας υπερδύναμης…

• Που χάνει σταδιακά την παραδοσιακή της αίγλη…
• Που βλέπει να κλονίζεται σταδιακά το αδιαφιλονίκητο του πρωταγωνιστικού της ρόλου, τόσο στον πλανήτη όσο και στο περιβάλλον των παραδοσιακών της συμμαχιών…
• Που συνειδητοποιεί ότι σταδιακά ρευστοποιείται και ΔΕΝ ανασυντίθεται η πατερναλιστική στρατηγική της σχέση με μια σειρά παραδοσιακούς περιφερειακούς συμμάχους της…

Και αναζητεί εναγωνίως παράλληλες διαδρομές ανάκτησης ενός νέου ηγεμονικού ρόλου σε έναν κόσμο που η φυσιογνωμία του έχει μεταβληθεί αμετάκλητα.

Τα πρόδρομα φαινόμενα αυτής της σύγκρουσης, εμφανίστηκαν αμέσως μετά την εκλογή Τράμπ στο προεδρικό αξίωμα, και αυτό φυσικά έχει την εξήγησή του.

• Ο Αμερικανός πρόεδρος, έχοντας την προσωπική του διοικητική, διαχειριστική και εμπορική κουλτούρα, χωρίς παρελθόν ικανό να τον ενσωματώσει στην παραδοσιακή Αμερικανική νοοτροπία των υπερφίαλων γερακιών, διείδε τις ανατροπές που είναι σε εξέλιξη στον σύγχρονο κόσμο, και επεχείρησε να διεμβολίσει τις εξελίξεις στην βάση μιας διαφορετικής αντίληψης, προσβλέποντας στις λιγότερες δυνατές απώλειες για την Αμερικανική υπερδύναμη, τόσο αυτοτελώς όσο και στο πλαίσιο των γεωστρατηγικών της συμμαχιών και διεθνών παρεμβάσεων.

• Ο σκληρός πυρήνας ωστόσο των εκπροσώπων της παραδοσιακής Αμερικανικής ισχύος, αρνούμενος πεισματικά να συμβιβαστεί με την ιδέα της αναγκαίας προσαρμογής σε αυτήν την νέα πραγματικότητα, συνέχιζε να πιέζει για δράσεις και παρεμβάσεις που δεν θα εγκατέλειπαν την πεπατημένη, θεωρώντας ότι μπορεί να επιβάλει λύσεις δια πυρός και σιδήρου όπου και όταν το έκρινε πως είναι απαραίτητο.

Η αντικειμενική βάση επομένως αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης που διαπερνά το σύστημα εξουσίας των ΗΠΑ, βρίσκεται στην διαφορά φάσης με την οποία αντιλαμβάνονται την νέα πραγματικότητα του δυναμικά μορφοποιούμενου πολυπολικού κόσμου, από την μία το περιβάλλον του προέδρου Τράμπ και από την άλλη η παραδοσιακή ηγεμονική ελίτ των ΗΠΑ, η οποία επιμένει να αρνείται να αποδεχτεί πως η διαχείριση των σύγχρονων προκλήσεων δεν είναι πλέον μια εύκολη υπόθεση αφού η πολυπολική φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου συνδυάζεται…

• Με την αδιαφιλονίκητα αυξημένη περιφερειακή, οικονομική και στρατιωτική ισχύ των αντιπάλων των ΗΠΑ, και πρωτίστως της Ρωσίας και της Κίνας…
• Με την δυναμική περιφερειακή και όχι μόνο προβολή της επικαιροποιημένης τους στρατηγικής αντίληψης για τον ρόλο που διεκδικούν στον υπό διαμόρφωση γεωπολιτικό καμβά και στην ανακατανομή των ζωνών επιρροής και ισχύος…
• Με την δυναμική εμφάνιση ισχυρών περιφερειακών δρώντων, που δεν δείχνουν διατεθειμένοι να καταστούν ουραγοί των ισχυρών, αλλά διεκδικούν επίσης αυτοτελή παρουσία και ρόλο στις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις.

Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης, είναι φανερό πως δεν μπορεί να κριθεί πλέον στο επίπεδο των προσώπων, αφού τα καινούρια τετελεσμένα είναι αμείλικτα και η Αμερικανική κοινωνία δείχνει μια τάση αποστροφής στην παραδοσιακή αντίληψη και μεθοδολογία, η οποία φαίνεται πως έχει εξαντλήσει προ πολλού την πραγματική της δυναμική.

Η Αμερική βρίσκεται αντιμέτωπη με σειρά νέων και πολυσύνθετων προκλήσεων, που ΔΕΝ έχουν εύκολες απαντήσεις, και το σημαντικότερο… Οι όποιες απαντήσεις, ΔΕΝ έχουν τα περιθώρια να εναποθέτουν προσδοκίες σε υπερφίαλους μαξιμαλισμούς.

Το βέβαιο είναι λοιπόν, πως πέρα και ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις των ενορχηστρωτών, η επισημοποίηση αυτής της σύγκρουσης, θα επισφραγίσει δυο πράγματα:

• Μια ακόμη πιο αποδυναμωμένη υπερδύναμη με αισθητά μειωμένο ρόλο στον σύγχρονο γεωπολιτικό καμβά…
• Την απαρχή ενός εκτεταμένου επαναπροσδιορισμού μιας βιώσιμης στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου…

Πρόκειται για εξελίξεις ωστόσο, που από την φύση τους ενσωματώνουν ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ αλλά και ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ.

• Ο κίνδυνος γεωπολιτικών τυχοδιωκτισμών, παραμένει αυξημένος τουλάχιστον την πρώτη περίοδο μέχρι να συνειδητοποιηθεί επαρκώς ότι οι νέες ισορροπίες επιβάλουν περισσότερο ορθολογισμό στην σκέψη και στην απόφαση για ανάληψη δράσης…
• Αυξημένη ωστόσο αναδεικνύεται και η δυνατότητα των μικρών περιφερειακών δρώντων που οφείλουν να επανεξετάσουν την στάση τους… να δραπετεύσουν από την δουλοπρεπή αντίληψη των χωρών-δορυφόρων με την οποία γαλουχήθηκε δεκαετίες ολόκληρες το πολιτικό τους προσωπικό… Και να διεκδικήσουν διαφορετικό ρόλο, εθνοκεντρική προστιθέμενη αξία… Και βιώσιμη περιφερειακή παρουσία με όρους εθνικής στρατηγικής, και όχι άβουλης παρασιτικής υπόστασης στα περιφερειακά δρώμενα.

Είναι φανερό πως οι παραπάνω διαπιστώσεις αφορούν πρωτίστως την χώρα μας… 
Είναι όμως και αναγκαίο, να καταστεί η Ελληνική κοινωνία καταλύτης για να επιβληθούν όλα τούτα που το πολιτικό της προσωπικό αρνείται πεισματικά να ακούσει, και εμμένει φανατικά στη λογική της ατολμίας και του ραγιαδισμού έναντι πάντων.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"