Το "ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ" ως πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της χώρας μας

Τα γεγονότα που μεσολάβησαν στην περιοχή του Μελισσοκομείου στον Έβρο, υπήρξαν απολύτως ενδεικτικά για την διαχρονική και πολλαπλή διαχειριστική ανεπάρκεια με την οποία προσεγγίζει η ελληνική πολιτική τάξη την κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η απαράδεκτη διαχείριση Δένδια, η τραγική του αυτοδιάψευση μετά το σχετικό διάβημα στο οποίο προέβη του Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, και η ταπείνωση που ακολούθησε με την προκλητική ανακοίνωση του Τουρκικού ΥΠΕΞ, συνιστούν μια αλληλουχία γεγονότων που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Σε κάθε περίπτωση όμως, όλα τα παραπάνω αποτελούν την μία πλευρά του νομίσματος. Η επιμονή της κυβέρνησης να παραμείνει στην ίδια φαιδρή και προκλητική έναντι των πολιτών προσέγγιση του όλου ζητήματος, η οποία επισφραγίζεται ακόμη ΚΑΙ με την ΜΗ άμεση αποπομπή Δένδια από το Υπουργείο εξωτερικών, ως μια κίνηση που θα μπορούσε τουλάχιστον να περισώσει τα προσχήματα και να εκπέμψει έστω και την ύστατη στιγμή συγκεκριμένα μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις, αποτελεί την άλλη πλευρά… Την πολύ ανησυχητική πλευρά… Που διαχέει την ευθύνη για το απαράδεκτο ολίσθημα σε ολόκληρη την κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό της χώρας, και αυτό συνιστά μια πολύ αρνητική εξέλιξη.

Μέτρο της ανευθυνότητας, είναι η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να περιορίσουν την πολιτική κριτική επί του θέματος στην συνήθη αντιπολιτευτική ρητορική, και η άρνηση όλων να συνειδητοποιήσουν ότι για όλους τους άλλους – φίλους κι εχθρούς – η καραμπινάτη κυβερνητική ανεπάρκεια και η προκλητική ατολμία που επεδείχθη, ισοδυναμεί και εκλαμβάνεται ως εθνική στάση και...
αυτό συνιστά πρόβλημα…

Η διαχειριστική ανεπάρκεια είναι πρωτίστως στρατηγική…

Και ως τέτοια σχετίζεται πριν απ’ όλα με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες ΔΕΝ είναι μεμονωμένα και αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους περιστατικά, αλλά αποτελούν μέρος ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού, ο οποίος αποσκοπεί σε μεγάλης κλίμακας ανατροπή των δεδομένων. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Ίμια η Τουρκία τραβά το σκοινί μέχρι το όριο, αλλά αποφεύγει τελικά να εμπλακεί -μέχρι αυτή την στιγμή- σε θερμό επεισόδιο.

Για τον τουρκικό σχεδιασμό, το θερμό επεισόδιο δεν είναι το ακραίο σενάριο που απεύχεται και που θα επιχειρήσει όσο περνά από το χέρι της να το αποφύγει. 

Είναι μια απολύτως λειτουργική παράμετρος την οποία φροντίζει να κρατά ενεργή, διότι αυτό που επιδιώκει είναι όταν θα την πυροδοτήσει, να έχει καταφέρει προηγουμένως να δρομολογήσει μια ευρύτατης κλίμακας αμφισβήτηση, έτσι ώστε σε συνθήκες μιας πραγματικά υπερφορτωμένης ατζέντας να αποσπάσει τα μέγιστα στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της στρατηγικής.

Όσοι λοιπόν επιμένουν να παραπέμπουν το «θερμό επεισόδιο» στο περιβάλλον ενός «ατυχήματος» και αρνούνται να δουν την στρατηγική του βαρύτητα στο πλαίσιο μιας καλά οργανωμένης τακτικής, καλά θα κάνουν να ξανασκεφτούν τα πραγματικά δεδομένα.

Στρατηγική ανεπάρκεια ομοίως συνιστά η άρνηση του πολιτικού προσωπικού να συνειδητοποιήσει πως η Τουρκική αναθεωρητική ατζέντα έχει ανοίξει αμετάκλητα. Η επιτυχημένη της έκβαση, συνιστά πρόβλημα βιωσιμότητας της Τουρκίας και ουσιαστικής εναρμόνισης των σχεδιασμών της με τον ιστορικό ρόλο που διεκδικεί σε ολόκληρο το σύστημα της Ευρασίας.

Από αυτήν την άποψη, το εύρος των στοχεύσεών της δεν είναι σταθερό. Προσαρμόζεται και μεταβάλλεται σε συνάρτηση με τις επιτυχίες που καταγράφει στην ευρύτερη γεωπολιτική σκακιέρα.

Από αυτήν την άποψη η περαιτέρω κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, και φυσικά Αναπόφευκτη είναι και η ποιοτική της αναβάθμιση μέσα από την οποία δεν διευρύνονται μονάχα οι διεκδικήσεις αλλά επιχειρείται να ακυρωθούν παράλληλα με αυτό και οι πιθανολογούμενες ελληνικές αντιδράσεις.

Οι εξελίξεις στην Λιβύη θα είναι καταλυτικές…

Η εδραίωση της Τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη, δηλαδή σε μια περιφέρεια στην οποία εμπλέκονται περισσότεροι του ενός πρωταγωνιστές και αποτελεί σημείο συνάντησης κρίσιμων και αντιπαρατιθέμενων στρατηγικών συμφερόντων και επιδιώξεων, συνιστά παράμετρο που τροποποιεί άρδην, καταφανώς και σε ευρύτατη κλίμακα τα δεδομένα σε βάρος της χώρας μας. Η ολιγωρία που επεδείχθη όταν έπρεπε να αναληφθούν πρωτοβουλίες που δεν ανελήφθησαν, θα αποδειχτεί καταστροφική πέρα από κάθε πρόβλεψη…

Από την άλλη μεριά η πιθανολογούμενη αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, θα αποτελέσει ισχυρότατο πλήγμα και θα οδηγήσει σε κατάρρευση ακόμη ένα απατηλό αφήγημα που έσπευσε να υιοθετήσει η χώρα μας στο πλαίσιο του παρασιτικού προστατευτισμού. Και καλό θα είναι να επιστρατευτεί η λογική, κόντρα στις ανέξοδες θριαμβολογίες για τις περισπούδαστες Ισραηλινές δηλώσεις, γιατί το ανατολίτικο παζάρι το γνωρίζει καλά ΚΑΙ ο Νετανιάχου, όπως επίσης γνωρίζει καλά και τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας του.

Όσο λοιπόν βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή η δυναμική διεργασία, το πρόσωπο της επιθετικής Τουρκίας θα γίνεται όλο και περισσότερο αποκρουστικό. Οι χειρισμοί της περισσότερο σύνθετοι. Οι απειλές πολύ πιο στοχευμένες.

Υπάρχει λύση;;;

Προφανώς και υπάρχει. Και η ευόδωσή της βρίσκεται στον απογαλακτισμό της χώρας μας  από την αντίληψη που την θέλει να είναι παρακολούθημα της τουρκικής στρατηγικής, και στην ενεργοποίηση μιας άλλης πορείας, αυτοτελώς δομημένης, με εθνικά στρατηγικά χαρακτηριστικά και με πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις.

Η Ελλάδα, οφείλει να εγκαταλείψει άμεσα το καταστροφικό δόγμα του «δεν διεκδικούμε τίποτε και δεν παραχωρούμε τίποτε» και να σχεδιάσει τον τρόπο και τους χειρισμούς που θα την καταστήσουν δύναμη «Πρώτου Στρατηγικού Πλήγματος» το οποίο επιπροσθέτως θα πρέπει να είναι ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ και ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ.

Στρατηγική επιδίωξη αυτής της μεταστροφής, είναι η ανάγκη άμεσης ανακοπής της ανεμπόδιστης κλιμάκωσης των τουρκικών διεκδικήσεων και αυτό για να επιτευχθεί προϋποθέτει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Προϋποθέτει ότι... 

• Πρώτον: Σε νομικοπολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, η τουρκική εξωτερική πολιτική πρέπει να απωλέσει οριστικά την πρωτοβουλία των κινήσεων, και να στοιχηθεί αναγκαστικά πίσω από ελληνική επιθετική ατζέντα με όρους διεθνούς δικαίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες η Ελλάδα οφείλει να «κλειδώσει» σήμερα τα θεμελιωμένα της δικαιώματα σε ΑΟΖ και χωρικά ύδατα, μετατρέποντας την Τουρκία σε ουραγό των Ελληνικών πρωτοβουλιών.
• Δεύτερον: Στο επίπεδο της Εθνικής στρατηγικής, απαιτείται η αναβίωση ενός επικαιροποιημένου νέου Εθνικού δόγματος, το οποίο με όχημα τον πολιτισμό και την ιστορία, θα ενσωματώσει ένα ευρύτατο τόξο ενδιαφέροντος του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, από τα βάθη του Πόντου μέχρι την Αλεξανδρέττα, και θα αποδομεί σταθερά και συστηματικά την τουρκική ρητορική.
• Τρίτον: Στο επιχειρησιακό επίπεδο, η Ελλάδα οφείλει να προλάβει τις εξελίξεις και να ανακόψει με μιας την κλιμάκωση της τουρκικής διεκδικητικής ατζέντας. Αυτό προϋποθέτει οριστική ρήξη με την ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα. Η Ελλάδα οφείλει να πράξει άμεσα αυτό που ΔΕΝ θέλει αυτήν την στιγμή η Τουρκία. Οφείλει να σχεδιάσει και να πραγματοποιήσει ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ και ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟ πρώτο επιχειρησιακό στρατηγικό πλήγμα ως απάντηση σχετικής τουρκικής πρόκλησης, που θα αλλάξει άρδην τους όρους του παιχνιδιού, αλλά και την συνολική ατζέντα, και θα καταστήσει πλεονεκτική τη θέση της χώρας μετά την πυροσβεστική παρέμβαση των "συμμάχων".

Το "ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ" δεν αποφεύγεται με αναθέματα και ξόρκια. Όσο η ελληνική πολιτική τάξη παραμένειο εγκλωβισμένη στην γοητεία αυτής της αυταπάτης, το μοναδικό που καταφέρνει είναι να παραχωρεί στην Τουρκία το συγκριτικό πλεονέκτημα να επιλέξει ΑΥΤΗ πότε θα το ενεργοποιήσει για να αποσπάσει τα μεγαλύτερα δυνατά ωφελήματα, αφού προηγουμένως θα έχει απλώσει ανενόχλητη όλον τον τραχανά των διεκδικήσεών της.

Το "ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ" είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που διαθέτει αυτή την στιγμή η πατρίδα μας, και οφείλει να το ενεργοποιήσει αιφνίδια, στοχευμένα και στο πλαίσιο ενός στρατηγικού σχεδιασμού, για να ακυρώσει στην πράξη το σύνολο των Τουρκικών διεκδικήσεων, και να στείλει την Τουρκία 50 χρόνια πίσω, σε μια πρωτοφανή όσο και ανέλπιστη ιστορική βουτιά.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"