Τρία λάθη με ανυπολόγιστο κόστος για την πατρίδα μας

Η τουρκική πρόκληση υπήρξε συνδυασμένη… Το στρατηγικό πρόσχημα που περίμεναν και επικαλούνταν ακόμη και οι πιο εγκρατείς στρατηγιστές, είχε ήδη δοθεί και η Ελλάδα όφειλε να το αξιοποιήσει για να βρεθεί ένα στρατηγικό βήμα μπροστά και να τουμπάρει οριστικά την παρτίδα. Δεν το έκανε…

Ας μην είμαστε επιεικείς με την ατολμία. Πίσω από αυτήν, πάντα θα υπάρχει μια προσχηματική συλλογιστική και φυσικά η σχετική "επιχειρηματολογία" που επιστρατεύεται για να την αιτιολογήσει. Αλλά οι μέρες που ζούμε, δεν προσφέρονται για να συμβιβαστούμε με τα προσχήματα..

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρωτίστως γιατί υπάρχει παρελθόν που δεν παραγράφεται. Υπάρχει μια διαδρομή διαρκούς αφαίμαξης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οι πρωταγωνιστές των μαύρων σελίδων στην νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας, δεν ομολόγησαν πράξεις μειοδοσίας. Για υποτιθέμενα έξυπνη στρατηγική διαχείριση καυχήθηκαν. Στο όνομα αυτής της διαχείρισης μας προέκυψε η Μαδρίτη, τα «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς, η Ελληνοσκοπιανή συμφωνία, η πλημμελής διαχείριση της τουρκολιβυκής πρόκλησης στα διεθνή φόρα και τόσα άλλα...

Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν όλους αυτούς που πήραν το ταγάρι παραμάσχαλα και βγήκαν στις ρούγες για συγκομιδή κερδών από την διαχείριση της τελευταίας έντασης στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση.

Καλό θα είναι να σοβαρευτούμε κύριοι. Η συσσωρευμένη διεθνής διπλωματική εμπειρία είναι τεράστια. Κανείς δεν μπορεί πλέον να παραμυθιάζεται πως επενδύει στην διαχείριση ενός ρόλου προσβλέποντας σε διεθνή αναγνώριση και επιβράβευση της επιλογής του. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για επιλογή ρόλου μιζέριας και γεωπολιτικής κακομοιριάς. Σήμερα που ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια εποχή γενικευμένων ανακατατάξεων, οι... Ξανθόπουλοι δεν φτουράνε πλέον ως...
προϊόν στην γεωπολιτική πιάτσα.

Δυστυχώς, η διαχείριση ΚΑΙ αυτού του κρισιακού κύκλου, υπήρξε καταστροφική για την πατρίδα μας, και αυτό για πολύ συγκεκριμένους λόγους...

Πρώτον: Η Ελλάδα είχε την σπάνια ιστορική ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε μια δυναμική διεργασία  στρατηγικών συμμαχιών διαχειριζόμενη επιθετικά τις δυνατότητες που ανέκυψαν, και δυστυχώς αρνήθηκε να σηκώσει το γάντι. Αντί αυτού, επέλεξε να αποδείξει στους πάντες, ότι δεν έχει την πρόθεση να εισβάλει στο κλαμπ των πρωταγωνιστών και ότι επιλέγει συνειδητά την πεπατημένη του ουραγού,  της δουλοπρέπειας και της παθητικής προσαρμογής στις απαιτήσεις τρίτων. 

Το ότι τα σκάτωσε με τους Γάλλους, το ότι δεν επέστησε την προσοχή των Αμερικανών, το ότι σύρθηκε στον ρυθμό που σφυρίζουν οι γερμανικές προτεραιότητες και το γεγονός ότι λειτούργησε απαντητικά - παρακολουθητικά στις πρωτοβουλίες των Τούρκων, είναι μερικά μόνο στοιχεία που επιβεβαιώνουν επαρκώς την παραπάνω εκτίμηση.

Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά, έστειλε την λάθος στιγμή, το λάθος μήνυμα σε όλους τους αποδέκτες.

Δεύτερον: Θυσιάστηκε ένα μεγάλο κεφάλαιο ισχύος σε έναν ανταγωνισμό προβολής που μπορεί μεν να ικανοποίησε το θυμικό, μπορεί ως ένα βαθμό να ήταν ακόμη ΚΑΙ αναγκαίο, αλλά την ίδια στιγμή προσέφερε πλούσιο υλικό για μελέτη στους Τούρκους επιτελείς για τα ελληνικά επιχειρησιακά σχέδια, και το προσέφερε χωρίς κόστος για τους ίδιους.

Προφανώς δεν υπονοούμε ότι η τουρκική πρόκληση θα έπρεπε να μείνει αναπάντητη. Θεωρούμε όμως πως συνιστά ζωτικής σημασίας στρατηγική ανεπάρκεια, το γεγονός ότι η Ελληνική απάντηση παρέμεινε ημιτελής. 

Η τουρκική πρόκληση υπήρξε συνδυασμένη… Το στρατηγικό πρόσχημα που περίμεναν και επικαλούνταν ακόμη και οι πιο εγκρατείς στρατηγιστές, είχε ήδη δοθεί και η Ελλάδα όφειλε να το αξιοποιήσει για να βρεθεί ένα στρατηγικό βήμα μπροστά και να τουμπάρει οριστικά την παρτίδα. Δεν το έκανε…

• Με τον στόλο στο Αιγαίο και με δεδομένη την απόλυτη και πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα… 
• Με την Τουρκία να είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής μιας πρόκλησης που την εξέθεσε διεθνώς… 
• Με την φωτιά στα πατζάκια των «στρατηγικών» μας συμμάχων να έχει ήδη ανάψει υπό τον φόβο γενικευμένης απορρύθμισης στις συμμαχικές δομές… 
• Και με το αδιαμφισβήτητο συγκριτικό πλεονέκτημα διασφαλισμένο σε σχέση με την δυνατότητά της να καταφέρει ένα πραγματικά συντριπτικό πρώτο στρατηγικό πλήγμα εφ όσον οι περιστάσεις το απαιτούσαν... 

Η Ελλάδα δυστυχώς δεν προχώρησε ΟΥΤΕ στο έμπρακτο τσάκισμα του τουρκικού casus belli επεκτείνοντας τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ, ΟΥΤΕ στην ανακήρυξη της Εθνικής ΑΟΖ σε απόλυτη συνεννόηση με την Κύπρο.

Πρόκειται για πρωτοβουλίες που σχετίζονται με τα αυτονόητα κυριαρχικά δικαιώματα, και αφού δεν πάρθηκαν τώρα, είναι φανερό ότι δεν υφίστανται καν ως επιδιώξεις στα μυαλά αυτού του πολιτικού προσωπικού που νέμεται την πολιτική εξουσία στην χώρα.

Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος κάποιοι την κίβδηλη προσπάθεια καταγραφής επιτευγμάτων. Η διαχείριση που καταγράφεται υπήρξε ολέθρια, και στον επόμενο κύκλο της έντασης θα φανεί ακόμη πιο καθαρά πόσο περισσότερο έχει αποδυναμωθεί γεωστρατηγικά η πραγματική θέση της χώρας.

Τρίτον: Η πατρίδα μας εγκλωβίστηκε για μια ακόμη φορά στα δευτερεύοντα αυτής της έντασης, αρνούμενη να παρέμβει, άρα και να επηρεάσει, άρα ΚΑΙ να τροποποιήσει δραματικά την κυρίαρχη ατζέντα. 

Οι Τούρκοι μπήκαν στην διαδικασία της ελεγχόμενης αποκλιμάκωσης, θυμίζοντας στους πάντες ότι διεκδικούν τα πάντα, με τον τσαμπουκά αυτού που δεν τολμά κανείς να του αμφισβητήσει τίποτε. Όχι μόνο το δικαίωμά του να βρέχει τα πόδια του στο Αιγαίο, αλλά ούτε ακόμη και αυτό το θράσος που επιδεικνύει ως δύναμη εισβολής και κατοχής στην μαρτυρική Κύπρο.

Έτσι, η συνολική διαχείριση της κρίσης των προηγούμενων ημερών, προσέφερε…

• Σε όλους εμάς, ολίγην από θέαμα με μπόλικη από αυταπάτες οι οποίες σύντομα θα ρευστοποιηθούν στο ταμείο των κρίσιμων εξελίξεων που κυοφορούνται…
• Στους «στρατηγικούς» μας συμμάχους τον υπέρτατο ρόλο του ρυθμιστή και διόλου αμερόληπτου διαμεσολαβητή στην διαχείριση των κρίσιμων εθνικών μας υποθέσεων. Και φυσικα…
• Στους Τούρκους, αυτό που επεδίωκαν… Δηλαδή να εμπεδώσουν στην Διεθνή κοινή γνώμη τα καινούρια τετελεσμένα ως μη αναστρέψιμη νέα κατάσταση, και στον διμερή διάλογο (με θεματοφύλακα την διεθνή κοινότητα) την νέα λίστα με τα επιθετικά αναθεωρητικά τους αιτήματα…

Αυτό που τους ικανοποίησε… Δηλαδή μια επιπρόσθετη δυνατότητα να ψηλαφίσουν επιτελικά τα επιχειρησιακά μοντέλα και σχέδια των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, διασφαλίζοντας έτσι την πληρέστερη δική τους προετοιμασία. Και βέβαια…

Αυτό που χρειάζονταν… Δηλαδή την πολυτέλεια της ΜΗ σύγκρουσης χωρίς να φανεί ότι είναι οι ίδιοι αυτοί που πρωτίστως την επιζητούσαν. 

Τους διευκόλυνε με άλλα λόγια να αποφύγουν αυτό που φοβούνται πραγματικά. Αυτό που θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα το νεο-οθωμανικό τους σχέδιο. Δηλαδή το εκτεταμένο στραπάτσο επί του πεδίου, που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο ακόμη και για τον εδαφικό διαμελισμό της Τουρκίας.

Επί της ουσίας, μια ακόμη ιστορική ευκαιρία φαίνεται πως χάθηκε ΚΑΙ αυτή την φορά. Η πατρίδα μας ΔΕΝ την αξιοποίησε για να αλλάξει τους όρους και τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή. Το να συνεχίσουμε να βαυκαλιζόμαστε επειδή αποσπάσαμε για μια ακόμη φορά τον χαρακτηρισμό (μετά μειδιάματος) της έτοιμης… της αποφασισμένης… αλλά συνετής δύναμης που ξέρει να σέβεται τις απαιτήσεις των πατρώνων της και τις συμμαχικές ισορροπίες και επιδιώκει να επενδύσει στον διπλωματικό πολιτισμό, προφανώς δεν συνιστά σοβαρή αποτίμηση των διαδραματισθέντων.

Ουδείς επιβράβευσε και φυσικά ουδείς πρόκειται να επιβραβεύσει το διπλωματικό σαβουάρ βίβρ μιας χώρας που την ώρα της κρίσης επιλέγει να κλωτσά ευκαιρίες και να μην αξιοποιεί πραγματικές δυνατότητες. Το γεωπολιτικό αποτύπωμα της επόμενης μέρας, θα είναι απότοκος μιας νέας ισορροπίας ισχύος και όχι μια παρέλαση αυτών που επέδειξαν άψογη διπλωματική συμπεριφορά όταν η υστεροβουλία των συμμάχων το απαιτούσε.

''ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ''