Στην Αθήνα, ορισμένοι κύκλοι επιμένουν να προσεγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, ως ένα ζήτημα που εξαντλείται ή που πολύ περισσότερο θα παραμένει εσαεί, στην σφαίρα της τεχνικής διπλωματικής διαχείρισης και έτσι, θα μπορεί να εξασφαλίζει στην πολιτική ελίτ την δυνατότητα να καταφεύγει σε αμφιλεγόμενους επικοινωνιακούς ακροβατισμούς, με τελικό αποδέκτη την Ελληνική κοινωνία και θύμα τις κρίσιμες εθνικές μας προτεραιότητες…
Στην ουσία αρνούνται να αποδεχτούν τον στρατηγικό χαρακτήρα που προσλαμβάνει αντικειμενικά αυτή η αντιπαράθεση και την αποσυνδέουν επιμελώς από τα κρίσιμα διακυβεύματα που σχετίζονται με την γεωπολιτική υπόσταση της πατρίδας μας αλλά και την ίδια την στρατηγική επιβίωση του Ελληνισμού στο σύνολό του.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για μια περιθωριακή αντίληψη που κινείται απλώς στα όρια της γραφικότητας και που ως τέτοια θα μπορούσε να αντιμετωπίζεται με την όποια ανοχή σε ένα περιβάλλον πολιτικής πολυφωνίας. Πρόκειται για μια καταφανώς επιζήμια προσέγγιση, η οποία εναρμονίζεται πλήρως με την λογική της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού και των φοβικών συνδρόμων. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν όψεις του ιδίου κίβδηλου νομίσματος, που αλληλοσυμπληρώνονται και συνθέτουν ένα επικίνδυνο σύστημα αντιλήψεων το οποίο αποτελεί την κυρίαρχη συστημική στρατηγική σκέψη της χώρας. Μια στρατηγική σκέψη…
- Ανίκανη και απρόθυμη να καταδείξει τρόπους ανάσχεσης της τουρκικής επιχείρησης ψεύδους και παραποίησης της πραγματικότητας.
- Ανίκανη και απρόθυμη να αντιπαραβάλει την ισχύ των ιστορικών Δικαίων στον αδίστακτο και ανιστόρητο σαλτιμπαγκισμό.