Η εξέλιξη της πενταμερούς ήταν εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη, αλλά το μεγάλο πρόβλημα ίσως δεν είναι αυτό. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι η «κουρασμένη» (αν και όχι παραγωγική) Ελληνική στρατηγική σκέψη, επανήλθε στην προσφιλή θέση της στο «πάρκινγκ των ιδεών» και σε κατάσταση ολοκληρωτικής ανακούφισης, περιμένοντας έτσι την επόμενη επιθετική τουρκική διαχείριση για να σπεύσει όπως – όπως να την παρακολουθήσει ασθμαίνοντας πίσω από τα γεγονότα…
Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας ωστόσο, δεν εμφανίζει σημεία κόπωσης και από αυτήν την άποψη, δεν πατρονάρει την ελληνική πολιτική ελίτ με την διασφάλιση του χρόνου που προσδοκά προκειμένου να ξαποστάσει. Η τουρκική επιθετικότητα εναλλάσσεται, πορεύεται στην βάση ενός πολύ συγκεκριμένου σχεδιασμού και επιδιώκει σταθερά να τροποποιεί την ατζέντα ως προς τουλάχιστον τρεις κρίσιμες παραμέτρους οι οποίες θα κρίνουν τις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Οι όροι του παιχνιδιού… Τα τετελεσμένα επί του πεδίου… Και η αναβάθμιση του στρατηγικού ρόλου της στο περιφερειακό μπρα ντε φερ, είναι το κυρίαρχο τρίπτυχο γύρω από το οποίο χτίζεται ο τούρκικος βηματισμός, σε μια προσπάθεια δημιουργίας περιβάλλοντος γεωπολιτικής ασφυξίας για τον Ελληνισμό στο σύνολό του.
Ήδη, και αμέσως μετά το προδιαγεγραμμένο φιάσκο της πενταμερούς, μέσα από το οποίο οδηγήθηκε γι’ ακόμη μια φορά σε χρεοκοπία το μάπετ σόου του «καλού παιδιού», μια τριπλή τουρκική πρόκληση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Το πρώτο αποτύπωμα αυτής της πρόκλησης εντοπίζεται στο Βαρώσι. Η τουρκική πολιτική ηγεσία πετώντας στο καλάθι με τα άχρηστα τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, αποκαλύπτει ότι...
έχει επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παρεμβάσεων με το οποίο ουσιαστικά ενσωματώνεται η Αμμόχωστος στην Τουκοκυπριακή (βλέπε Τουρκική) διοίκηση και εντάσσεται ολοκληρωτικά σε έναν λειτουργικό οικονομικό και διοικητικό σχεδιασμό που τροποποιεί άρδην τα δεδομένα. Πρόκειται για μια κίνηση που δεν υπενθυμίζει απλά ότι ο Αττίλας είναι παρών, αλλά καταδεικνύει στους πάντες ότι παραμένει ενεργός και συνεχίζει ακάθεκτος να μεταβάλει την Γεωγραφία σε κατεχόμενο Ευρωπαϊκό έδαφος.
Η υπέρπτηση τουρκικού drone πάνω από την Ορεστιάδα, συνιστά ραγδαία αναβάθμιση της επιθετικής προκλητικότητας και ευθεία αμφισβήτηση του σκληρού πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας. Η παρτίδα εδώ δεν σώζεται ούτε καν με τις γνωστές προσχηματικές αλχημείες που μετατόπισαν εν μέσω επιθετικού παροξυσμού την κόκκινη γραμμή στα 6νμ στο Αιγαίο. Το τουρκικό drone εκτέλεσε διατεταγμένη υπηρεσία κατόπτευσης και δοκιμής των συστημάτων της Ελληνικής αεράμυνας, πάνω από Ελληνικό έδαφος και ενώ αυτήν την στιγμή θα έπρεπε να έχει μετατραπεί σε συλλεκτικό σιδερένιο κοτέτσι, αφέθηκε να ολοκληρώσει ανενόχλητο την αποστολή του κι αυτήν την πολύ αρνητική εξέλιξη θα την βρούμε μπροστά μας την επόμενη περίοδο. Η πολιτική της «σύνεσης» θριάμβευσε και πάλι. Την ίδια στιγμή ένα ακόμη κεφάλαιο της εθνικής αξιοπρέπειας απωλέσθη οριστικά στον βωμό του συμβιβασμού και κάποιοι δυστυχώς αδιαφόρησαν ΚΑΙ αυτήν την φορά για το πραγματικό κόστος.
Η διεύρυνση της ασφυκτικής πίεσης που ασκεί η Τουρκία στην προσωρινή κυβέρνηση της Λιβύης, για όλους τους άλλους συνιστά μια απόπειρα οργανωμένης παρέκκλισης από τις σχετικές αποφάσεις του ΣΑ. Για την πατρίδα μας όμως, αποτελεί μια στρατηγικού χαρακτήρα παρέμβαση που επιδιώκει τον εκτεταμένο γεωπολιτικό ακρωτηριασμό Ελλάδας και Κύπρου, την ντε φάκτο υπεξαίρεση ζωτικού χώρου άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων (ακόμη και σκληρού πυρήνα κυριαρχίας) και την συνακόλουθη αμετάκλητη ενσωμάτωσή του, στον ευρύτερο τουρκικό περιφερειακό σχεδιασμό.
Και αυτά βεβαίως αφορούν στα διαδραματιζόμενα του προσκηνίου...
Διότι στο παρασκήνιο η επιθετική διπλωματία επιμένει να λειτουργεί ως αναπόσπαστο συμπλήρωμα της τουρκικής επιχειρησιακής επιθετικότητας και μεταξύ όλων των άλλων επιδιώκει να ροκανίσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που αναβαθμίζουν μερικώς την περιφερειακή θέση της χώρας μας.
Σε αυτό το περιβάλλον, το ιδιαίτερα ασταθές και με ενεργούς κινδύνους σε πλήρη εξέλιξη, η Ελλάδα επιμένει να κινείται στο γκρίζο πεδίο της διαχείρισης προκλήσεων, με αμφιλεγόμενη τακτική επάρκεια και καταφανή την στρατηγική της ανυπαρξία. Επιμένει να συμπεριφέρεται ως παρακολούθημα μιας επιθετικά αναθεωρητικής ατζέντας, διευρύνοντας την λίστα των δικών της συμβιβασμών και προσαυξάνοντας τον κατάλογο με τα δυσμενή τετελεσμένα που ανατροφοδοτούν και υπερενισχύουν την τουρκική βουλιμία.
Η λαθεμένη επιλογή της συμμετοχής στην φαρσοκωμωδία της πενταμερούς, δυστυχώς δεν συνδυάστηκε με το απολύτως αναγκαίο βήμα, το οποίο είχε υποχρέωση να κάνει προκειμένου να μεταπηδήσει σε ρόλο πρωταγωνιστή και να αναλάβει επιτέλους την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Η Ελλάδα όφειλε αλλά τελικά ΔΕΝ γύρισε ανάποδα το τραπέζι, πετώντας στον κουβά αυτόν τον διάλογο παρωδία που δυστυχώς επέβαλε ως θέμα της Ημερήσιας Διάταξης ακόμη και την επιδίωξη Μεντερές που αποσκοπούσε είτε στην ενσωμάτωση είτε στον διαμελισμό της Κύπρου.
Και φυσικά, απόρροια ΚΑΙ αυτού του βήματος που ΔΕΝ έγινε, είναι η επικαιροποίηση της αυταπάτης που συντηρείται επίμονα από την συστημική στρατηγική σκέψη, σύμφωνα με την οποία, η πολυαναμενόμενη στρατηγική ρήξη των «συμμάχων» με την «απείθαρχη» Τουρκία, είναι αυτή που θα σηματοδοτήσει την λύτρωση από της απειλές. Και στο όνομα αυτής της προσδοκίας, η Ελλάδα θα πρέπει να επιδείξει, περισσότερη «σύνεση» και να μην διστάσει να καταφύγει σε ακόμη περισσότερους στρατηγικούς συμβιβασμούς με τις επιλογές των Αμερικανών, σε σημείο που αναβιώνουν με τρόπο προκλητικό τις πιο ξεφωνημένες εκδηλώσεις παραδοσιακής δουλοπρέπειας πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το μοντέλο της μεταπολεμικής Ελλάδας, απότοκος του οποίου υπήρξε μεταξύ όλων των άλλων ΚΑΙ η τραγωδία του 1974.
Και το μεγάλο δυστύχημα, είναι πως η συστημική στρατηγική σκέψη συμβιβάζεται με όλα αυτά, πουλώντας αγοραίο «ορθολογισμό» και φτηνή σοβαροφάνεια στις προσεγγίσεις της, ενώ ουσιαστικά λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα που δρα παραλυτικά μέσα στην χώρα. Η συμβολή των εκπροσώπων αυτής της σκέψης, υπήρξε καταστροφικά καθοριστική, αφού ευνόησε και προσέφερε νομιμοποιητικό κέλυφος στις επιδιώξεις όλων εκείνων που εμποδίζουν την πατρίδα μας να οργανώσει την δική της αποτελεσματική και ολοκληρωμένη στρατηγική αντεπίθεση στο πλαίσιο του δικού της ιστορικού περιφερειακού ρόλου, η διαχείριση του οποίου προϋποθέτει τον στρατηγικό διεμβολισμό και εν τέλει την ουσιαστική ακύρωση του επιθετικού νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού σε όλα τα επίπεδα.
Ο διαρκής και ανελέητη σύγκρουση με αυτήν την σχολή σκέψης, είναι όρος και προϋπόθεση για την στρατηγική επιβίωση της χώρας, η οποία στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία καλείται να κάνει την διαφορά και η αποφασιστικότητά της ως προς αυτό, επιβάλλεται να επικεντρωθεί άμεσα σε μια τριπλή αλλά ενιαία και αδιαίρετη επιδίωξη που θα βάλει την σφραγίδα της στις εξελίξεις της επόμενης μέρας:
Στην επεξεργασία και την άμεση ενεργοποίηση ενός ολοκληρωμένου Αρχιπελαγικού Αμυντικού Δόγματος, στο πλαίσιο μιας νέας αντίληψης για την Ασφάλεια και την Άμυνα της χώρας…
Στην ενεργοποίηση μιας πολυδύναμης πολιτισμικής και ευρύτερα γεωπολιτικής αντεπίθεσης που θα διεμβολίσει τις εξελίξεις βάζοντας στην Διεθνή Ημερήσια Διάταξη την ατζέντα της Μαύρης Θάλασσας. Και…
Στην γεωπολιτικά επιθετική αναβάθμιση των περιφερειακών συνεργειών στις οποίες συμμετέχει η χώρα, εργαλειοποιώντας μεταξύ άλλων ΚΑΙ την κατάδειξη του ασυμβίβαστου ανάμεσα στην θρασύτητα του νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού και στα διαχρονικά Ιστορικά Δίκαια των Ιστορικών λαών της Μεσογειακής λεκάνης. Θα επανέλθουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου