Κ. Κυριακόπουλος
Ένας πρώτος κύκλος διμερών συμφωνιών και πολυμερών περιφερειακών συνευρέσεων, στις οποίες συμπρωταγωνιστεί και η χώρα μας, έχει ήδη ολοκληρωθεί. Ορισμένες από αυτές, έχουν να επιδείξουν διακριτό στρατηγικό αποτύπωμα, αλλά αυτή η διαπίστωση από μόνη της δεν αρκεί για να αποδώσει με ακρίβεια όλα όσα συντελούνται στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά…
Άλλωστε… Οι στρατηγικές επιδιώξεις, ως προϊόν εξειδικευμένης και επίπονης επιτελικής δουλειάς, έχουν πάντα κυρίαρχη εθνική ταυτότητα, η οποία είναι ταυτόσημη με την εθνική ταυτότητα των συμφερόντων τα οποία προορίζονται να εξυπηρετήσουν. Επομένως και τα προσδοκώμενα στρατηγικά ωφελήματα, ΔΕΝ διαχέονται αυτοδίκαια και κυρίως ΔΕΝ διαχέονται ισομερώς ούτε βεβαίως με την ίδια βαρύτητα μεταξύ των συμβαλλομένων μερών.
Από την άποψη αυτήν, η πολιτική τάξη της χώρας - η οποία ειρήσθω εν παρόδω αποδεικνύεται γι’ ακόμη μια φορά επιρρεπής στην λαγνεία των «ζήτω», των πανηγυρισμών και των καθ’ υπερβολήν όσο και αυθαίρετων ερμηνειών των συμπεφωνηθέντων - δεν μπορεί να συνεχίσει να επαναπαύεται στο ροζ συννεφάκι των εντυπώσεων ή ενδεχομένως και των αυταπατών της. Αντιθέτως, αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να σχεδιάσει την μεθοδολογία, την δράση και τις παρεμβάσεις της, με τις οποίες θα επιδιώξει να διευρύνει στην πράξη το στρατηγικό βάθος αυτών των συμφωνιών, έτσι ώστε…
- Να υπηρετούνται πληρέστερα κρίσιμες εθνικές προτεραιότητες. Και φυσικά…
- Να αναβαθμίζεται αυτοτελώς, στοχευμένα και κυρίως μεσομακροπρόθεσμα ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Ελλάδας, ως αναπόσπαστη παράμετρος της νέας περιφερειακής Αρχιτεκτονικής.
Η αναγκαιότητα της συγκεκριμένης προσπάθειας, υπαγορεύεται πρωτίστως από ορισμένες κρίσιμες διαπιστώσεις που σχετίζονται με τα διαδραματιζόμενα στην περιοχή. Καταγράφοντας τις σημαντικότερες από αυτές, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τα εξής:
Πρώτον: Καταλύτης για την ενεργοποίηση των διεργασιών που οδήγησαν στο άνοιγμα συγκεκριμένων κεφαλαίων της ευρύτερης περιφερειακής ατζέντας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κάποιο εφεδρικό σχέδιο υψηλής στρατηγικής, το οποίο αίφνης έβγαλε από το συρτάρι της και αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή η Ελληνική Διπλωματία. Καταλύτης και επιταχυντής αυτών των εξελίξεων, ΕΙΝΑΙ ο σκληρός πυρήνας της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής και η προσήλωση σύσσωμης της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας στην αναβίωση του Οθωμανικού οράματος με τρόπο επιθετικό και με την συστηματική όσο και απροκάλυπτη παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στην οποία επιδίδεται προκειμένου να το υλοποιήσει.
Δεύτερον: Η κυλιόμενη αποσταθεροποίηση που… Γενικεύτηκε μετά από το ολοκληρωτικό ναυάγιο της περιφερειακής ατζέντας των ΗΠΑ (βλέπε Αραβική Άνοιξη)… Διευρύνθηκε έτι περαιτέρω με την επιθετική κλιμάκωση του Τουρκικού αναθεωρητισμού. Και εν τέλει… Ενσωματώθηκε, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, στην Δυναμική των γενικότερων ανατροπών και ανακατατάξεων που συνθέτουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο επαναπροσδιορίζονται ρόλοι, κανόνες και πρωταγωνιστές της νέας ισορροπίας Ισχύος, ενεργοποίησε με την σειρά της συγκεκριμένα αντανακλαστικά, μεταξύ των ισχυρών δρώντων, με στόχο την δημιουργία ενός περιβάλλοντος στρατηγικής υπεροχής και ασφάλειας, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι προκλήσεις της επόμενης μέρας.
Τρίτον: Η διεθνοποίηση της Τουρκικής επιθετικότητας, δημιούργησε, συντηρεί και επιτείνει την διεθνή επιφυλακτικότητα έναντι της Τουρκίας, κυρίως διότι οι εξελίξεις που έχουν ενεργοποιηθεί, ως απότοκος αυτής της επιθετικότητας, σχετίζονται ΚΑΙ με τα μεγάλα περιφερειακά ζητήματα (Ενέργεια, θαλάσσιοι διάδρομοι, γεωπολιτική αποσταθεροποίηση κλπ), αλλά ΚΑΙ με κρίσιμες παραμέτρους που θα επηρεάσουν σωρευτικά, ακόμη και την έκβαση της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης και την διαφαινόμενη κατανομή της ισχύος στο περιβάλλον της νέας πολυπολικής πραγματικότητας που τελεί υπό διαμόρφωση.
Τέταρτον: Οι ανατροπές που συντελέστηκαν στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά αλλά και σε ολόκληρη την Ευρασία, δεν επέτειναν την αποσταθεροποίηση μονάχα στους αδύναμους κρίκους της περιφερειακής αλυσίδας. Προκάλεσαν και μια σειρά αλυσιδωτών επιπτώσεων και στην συνοχή των παραδοσιακών Δυτικών συμμαχικών δομών, με την επανενεργοποίηση εσωτερικών αντιθέσεων και ιστορικών ανταγωνισμών, που τροποποιούν την εικόνα στην σκακιέρα των προσεταιρισμών και τροφοδοτούν με άλλη δυναμική τις εξελίξεις.
Είναι λοιπόν φανερό, πως η συνδυαστική συνύπαρξη όλων των παραπάνω, δεν συνιστά απλώς μια καινούρια κατάσταση που θα πρέπει να αποτιμάται με πραγματικούς όρους στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται. Είναι παράλληλα με αυτό, και ένα απολύτως απαραίτητο μεθοδολογικό και ερμηνευτικό εργαλείο, που μας βοηθά να κατανοήσουμε τα νέα στοιχεία που ενσωματώνονται στο σκηνικό της νέας Εποχής και διαμορφώνουν καινούριες γεωπολιτικές ισορροπίες. Τέτοια είναι: Οι συμφωνίες του Αβραάμ, η επιταχυνόμενη εξωστρέφεια της Αιγύπτου, η στροφή της Αμερικής σε τακτικές proxy επιμελητείας της περιφερειακής στρατηγικής της, η γεωστρατηγική ρελάνς της Γαλλίας η οποία αποφασίζει να διαχειριστεί «επιθετικά» τον εσωτερικό ανταγωνισμό και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, η «επιθετική» απέναντι στην Τουρκία έκθεση της Κομισιόν, η σταθερή άρνηση που επιδεικνύουν Αμερικανικοί κύκλοι απέναντι στην Τουρκία και η οποία σταδιακά παγιώνει έναν σαφή αντιτουρκικό προσανατολισμό, η ευνοϊκή Αιγυπτιακή στάση και η αναφανδόν θετική της τοποθέτηση στην τριπλή καταδίκη της Τουρκίας μέσα από την Διακήρυξη της Τριμερούς (Ελλάδας, Αιγύπτου, Κύπρου) κλπ…
Σε αυτό το σκηνικό έδρασε η Ελλάδα…
Σε αυτό το σκηνικό ευνοήθηκε η προσπάθεια της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, να οργανώσει μια διπλωματική κινητικότητα και να στοχεύσει σε αποτελέσματα, τα οποία προς το παρόν τουλάχιστον, αξιοποιούνται πρωτίστως επικοινωνιακά. Οφείλουμε όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι η γεωπολιτική αποταμίευση, δεν προωθείται ΟΥΤΕ κυρίως ΟΥΤΕ βεβαίως κατ’ αποκλειστικότητα, με εργαλείο την επικοινωνία. Πολύ δε περισσότερο όταν στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία, δεν αρκείται στο ανέξοδο επικοινωνιακό μπρα ντε φερ, αλλά ροκανίζει σταθερά την Ελληνική κυριαρχία, εφαρμόζει πρακτικές επιθετικής οικειοποίησης των ζωνών άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων οι οποίες ανήκουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο και επιδιώκει να επιβάλει φερετζέ Διεθνούς Δικαίου στην πειρατική και απαράδεκτη δράση της.
Η συγκεκριμένη γεωπολιτική συγκυρία, ευνοεί την πατρίδα μας στην προσπάθεια που οφείλει να κάνει προκειμένου να «ελληνοποιήσει» την «αύρα» αυτών των συμφωνιών και να ενισχύσει την θέση της με σειρά νέων πρωτοβουλιών στο περιφερειακό επίπεδο. Κυρίως όμως υπαγορεύει την ανάγκη επιτάχυνσης εκείνων των διαδικασιών που θα θωρακίσουν την γεωπολιτική της υπόσταση, την οικονομική και παραγωγική της ανασύνταξη, την αυξημένη βαρύτητα του περιφερειακού της ρόλου.
Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο αυτών των διεργασιών, εξ αιτίας της μεγάλης γεωπολιτικής της αξίας το μέγεθος της οποίας δυστυχώς επιμένει να το απαξιώνει στην πράξη και να το υποτιμά σταθερά το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που θα πρέπει να επιλυθεί με άμεσο και κατεπείγοντα τρόπο, διότι αποτελεί την λάθος παράμετρο σε μια εξίσωση που έχει να επιδείξει επιθετικό δυναμισμό και αυτό το λάθος δεν μπορεί να συνεχίσει να σέρνεται ανεξέλεγκτα μέσα στον χρόνο.
Στο δυναμικό περιβάλλον αυτής της εξίσωσης…
Η Ελλάδα έχει να διαχειριστεί κρίσιμα και σύνθετα στοιχήματα, η έκβαση των οποίων θα καθορίσει εν πολλοίς και την φυσιογνωμία της επόμενης μέρας. Η επιθετική διαχείριση αυτών των στοιχημάτων, υποχρεώνει την πατρίδα μας να επαναπροσδιορίσει…
- Α. Το εύρος των ανοχών που επέδειξε απέναντι στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας…
- Β. Την σχέση της με παραδοσιακές εμμονές και αγκυλώσεις που κυριάρχησαν κατά το παρελθόν και συρρίκνωσαν δραματικά τον στρατηγικό δυναμισμό της. Και…
- Γ. Την συνολική διπλωματικοπολιτική και επιχειρησιακή τακτική με την οποία αντιμετωπίζει την κλιμακούμενη Τουρκική επιθετικότητα που αναβαθμίζεται δραματικά.
Και οφείλει να κάνει τους απαραίτητους επαναπροσδιορισμούς, συνειδητοποιώντας πως στο μεταίχμιο της νέας εποχής…
Πρώτον: Η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, με εργαλείο τους υστερόβουλους νεολογισμούς που εξυπηρετούν την ανισομέρεια και το φαύλο καθεστώς της χρεοκρατίας και έχοντας ως χρήσιμο δεκανίκι την συμβιβασμένη και άβουλη πολιτική ελίτ, επιμένει να καθηλώνει την χώρα μας στον μίζερο ρόλο του διεκπεραιωτή των Γερμανικών προτεραιοτήτων, αποστερώντας της το δικαίωμα να διαχειριστεί χειραφετημένα τον εθνικό της πλούτο, το πρόσθετο εθνικό κεφάλαιο που μπορούν να παράξουν οι διμερείς και πολυμερείς συνεργασίες της, αλλά και τις νέες προσαυξημένες δυνατότητες που ανακύπτουν και επιβάλουν την ανάγκη ενός επιθετικού ανασχεδιασμού των όρων που μπορούν να διασφαλίσουν την οικονομική και παραγωγική της ανασυγκρότηση.
Δεύτερον: Τα στρατηγικά χαρακτηριστικά που προσλαμβάνει η Συμφωνία με την Γαλλία και οι αναβαθμισμένες σχέσεις με το Ισραήλ, προϋποθέτουν σοβαρές αναπροσαρμογές και «επιθετική» επικαιροποίηση ΚΑΙ στο κυρίαρχο στρατηγικό δόγμα, το οποίο δεν μπορεί πλέον να συνεχίζει να καρκινοβατεί σε αδιέξοδα και να αναπαράγει λογικές εσωστρέφειας, συμβιβασμού και ηττοπάθειας, που βαφτίζονται «σύνεση» στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου καθωσπρεπισμού που περιθωριοποιεί επικίνδυνα την χώρα.
Η πατρίδα μας οφείλει να διεκδικεί με συνέπεια και δυναμισμό τα δικαιώματά της, σε όλο το εύρος του ζωτικού χώρου που την αφορά από την Βαλκανική μέχρι την Μεσόγειο ΚΑΙ με εργαλείο τα απαράγραπτα Ιστορικά Δίκαια του Ελληνισμού. Και έχει την υποχρέωση να το κάνει, σεβόμενη και στηρίζοντας αντιστοίχως τα Ιστορικά Δίκαια και των υπολοίπων Ιστορικών Εθνών, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αποκατάσταση της ισορροπίας και την εδραίωση της περιφερειακής σταθερότητας.
Τρίτον: Η Τουρκία έχοντας ξεδιπλώσει ένα ευρύ πακέτο ανυπόστατων ισχυρισμών με τους οποίους πλαγιοκοπεί συνολικά ακόμη και τον σκληρό πυρήνα της Ελληνικής κυριαρχίας και επιμένοντας συστηματικά στην προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων τόσο στο διπλωματικοπολιτικό επίπεδο όσο και επί του πεδίου, εισέρχεται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους σε καθεστώς γενικευμένης πολιτικής αστάθειας και αυτή η εξέλιξη την καθιστά περισσότερο επιθετική και επικίνδυνη, παρά τους φόβους και την διάχυτη επιχειρησιακή ανασφάλειά της. Οι προχθεσινές δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΕΞ που προϊδεάζουν για την ουσιαστικά ειλημμένη απόφαση της Τουρκίας να επιτεθεί στην Κύπρο, είναι αποκαλυπτικές και δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας.
Για την Τουρκία, ο γεωπολιτικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας, είναι προϋπόθεση για την στρατηγική της επιβίωση και σε αυτήν την παραδοχή, φαίνεται ότι συγκλίνει το σύνολο της Τουρκικής πολιτικής ελίτ. Η δε στήριξη της αφιονισμένης Τουρκικής κοινωνίας σε πιθανολογούμενους τυχοδιωκτισμούς, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η Ελλάδα λοιπόν, ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει να παραμυθιάζεται με την ψευδαίσθηση ενός προσχηματικού διαλόγου που δεν οδηγεί πουθενά. Και φυσικά δεν μπορεί να συνεχίσει να χαριεντίζεται με το καταγέλαστο ιδεολόγημα περί «ελληνοτουρκικής φιλίας», που τροφοδότησε με ανυπολόγιστο κόστος τις διαχρονικές Ελληνικές αυταπάτες.
Η πατρίδα μας απειλείται ευθέως από τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και η Τουρκική πολιτική ελίτ γνωρίζει καλά πως εάν ευοδωθεί το σχέδιό της σε βάρος της χώρας μας, τότε θα έχει ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την επέλαση του Μεσαιωνικού τυχοδιωκτισμού σε ολόκληρη την Βόρεια Αφρική και φυσικά στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να δώσει τον χρόνο που θα επιτρέψει να «ωριμάσει» η ιδέα του επιθετικού τυχοδιωκτισμού στα διεστραμμένα μυαλά της ελίτ των «γειτόνων». Αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να καταδείξει το βρώμικο σχέδιο στους στρατηγικούς της συμμάχους και φυσικά να προετοιμαστεί ταχύτατα (με εξασφαλισμένη ΚΑΙ την ολόπλευρη στήριξή τους) για το Πρώτο Συντριπτικό Στρατηγικό Πλήγμα ως απάντηση σε κάθε πιθανό τυχοδιωκτισμό, που θα στείλει οριστικά στα τάρταρα τον νεο-οθωμανικό εφιάλτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου