Βάστα Τούρκο να γιομίσω...

Γίνεται πλέον αντιληπτό αυτό για το οποίο επιμέναμε από την πρώτη στιγμή, σε πείσμα όλων εκείνων που θεωρούν ότι το αισιόδοξο αφήγημα μπορεί να στήνεται αυθαίρετα και κυρίως ανέξοδα στο μυαλό των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, η οποία σε κάθε περίπτωση εντέλλεται να το υπηρετεί με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Τι μας έλεγαν λοιπόν οι παπαγάλοι της πολιτικής και οι καιροσκόποι της υποτιθέμενα «νηφάλιας και συνετής» στρατηγικής σκέψης…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μας έλεγαν – και επέμεναν ως προς αυτό – ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, είχε την μοναδική ευκαιρία κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον, να θέσει ενώπιον της Αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας και των Αμερικανών νομοθετών, όλο το φάσμα των προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας εξ αιτίας των ανορθόδοξων και επιθετικών πρακτικών του «κακού γείτονα», προκειμένου να αποσπάσει έτσι την συμπάθεια, την εύνοια, την κατανόηση και την αμέριστη υποστήριξή τους. Και όταν το έκανε, έστω και με κουτσουρεμένο και ημιτελή τρόπο, αφού κρίσιμα προβλήματα ζωτικής σημασίας έμειναν έξω από την πρωθυπουργική αφηγηματική ατζέντα, όλοι αυτοί οι κύριοι πανηγύρισαν ξέφρενα, μιλώντας για απροσδόκητη "επιτυχία" του πρωθυπουργικού ταξιδιού. Ποια είναι όμως η αλήθεια…

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ευκαιρία μπορεί να ήταν όντως «μοναδική» για να αφηγηθούμε προβλήματα και να αποσπάσουμε χειροκρότημα "παίζοντας" με τις εντυπώσεις, αλλά ο συγκεκριμένος χειρισμός, ΔΕΝ ήταν αυτό που χρειαζόταν αυτήν την στιγμή η πατρίδα μας, πράγμα που ψευδώς ισχυρίστηκαν οι θιασώτες του εξευμενισμού και του παρασιτικού προστατευτισμού, οι οποίοι κατέφυγαν σε αυτό το ευφυολόγημα προκειμένου να... 

προωθήσουν από το παράθυρο και με εύσχημο τρόπο, την ιδέα μιας φλύαρης αλλά ουσιαστικά άφωνης και συμβιβασμένης Ελλάδας.

Αντιθέτως… Ο συγκεκριμένος χειρισμός ήταν το «κάψιμο» και της τελευταίας ευκαιρίας που είχε η πολιτική ηγεσία του τόπου και την οποία όφειλε να αξιοποιήσει, όχι για να αναλωθεί αφηγούμενη πασίγνωστα πράγματα στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά για να αποπνεύσει αποφασιστικότητα και δυναμισμό, έχοντας προετοιμαστεί…

• Α. Για μια ουσιαστική και εύστοχη δημόσια εμφάνιση στο επίπεδο των δηλώσεων, προκειμένου να στείλει τα σωστά μηνύματα στους σωστούς αποδέκτες και παράλληλα με αυτό…
• Β. Για μια σοβαρή και με διάχυτη την αυτοπεποίθηση διαπραγμάτευση ουσίας, ώστε να αποσπάσει κρίσιμες, σαφείς και με ξεχωριστή στρατηγική σημασία δεσμεύσεις, η τήρηση των οποίων θα καθόριζε τελικά και την συνολική στάση της χώρας μας, στα περιβάλλοντα των Ευρωατλαντικών θεσμών, στις γεωπολιτικές διεργασίες που συντελούνται στην Βαλκανική και εν τέλει στην ίδια την ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Και ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε την υποχρέωση να κινηθεί σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, όχι μονάχα γιατί όφειλε να έχει επίγνωση του γεγονότος ότι τα πράγματα έχουν ήδη οδηγηθεί σε σημείο οριακό. Αλλά κυρίως διότι… 

• Οι πολιτικές της παρατεταμένης υποτίμησης των εξοπλιστικών αναγκών… 
• Η σημαντική υστέρηση στην αναγκαία επικαιροποίηση της αμυντικής υποδομής έτσι ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με την νέα γενιά κινδύνων και απειλών που έχουν ανακύψει. Και φυσικά… 
• Οι ολέθριες επιλογές δεκαετιών που αποδιοργάνωσαν πλήρως αντί να αναβαθμίσουν επαρκώς την αναιμική αμυντική βιομηχανία της χώρας…

Συνιστούν μια κρίσιμη ενότητα παραμέτρων που καθιστά κατεπείγουσα την διασφάλιση σοβαρού και λειτουργικού στρατηγικού υποκατάστατου με έντονα και αδιαμφισβήτητα τα αποτρεπτικά του χαρακτηριστικά.

Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Η στρατηγική διαχείρισης της μιζέριας έκανε και πάλι το θαύμα της. Και όταν η Τουρκική ηγεσία έσπευσε να σηκώσει το γάντι αξιοποιώντας την χρυσή ευκαιρία που της προέκυψε προκειμένου να διευρύνει έτι περαιτέρω τις απαιτήσεις της και να κλιμακώσει την επιθετική και αποσταθεροποιητική της ρητορική, οι καλοί μας «σύμμαχοι» αντί να προσφέρουν στήριξη στην καθ’ όλα πρόθυμη και δεδομένη Ελλάδα, την κέρασαν σιωπή και ισαποστακισμό, προτρέποντάς την να πάει με τον κηδεμόνα της και να τα βρει κατεπειγόντως με την Τουρκία.

Η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Το μόνο που αιφνιδίασε όλους εμάς που την περιμέναμε, ήταν ο ρυθμός των γεγονότων που μεσολάβησαν και συνακόλουθα η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε αυτό το εθνικά κακόγουστο και επιζήμιο παραμύθι.

Αν σε όλα τα παραπάνω κουμπώσουμε την αδύνατη γενικώς στήριξη  των Εθνικών θέσεων στα διεθνή φόρα και ιδιαίτερα στον ΟΗΕ, όπου ο τουρκικός παραλογισμός έχει ουσιαστικά αφεθεί να «δουλεύει ανενόχλητος, καθώς και τις ανησυχητικές αξιολογήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν στην αποτελεσματικότητα των νέων πολεμικών εργαλείων και ιδιαίτερα των UAV που έχει εντάξει στο οπλοστάσιό της η Τουρκία, φαίνεται ότι υπάρχει ένας πολύ κακός συνδυασμός που σχετίζεται ευθέως τόσο με την βούληση και την αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας, όσο και με τις μη δημοσιοποιημένες δεσμεύσεις που πιθανότατα έχουν αναληφθεί πίσω από κλειστές πόρτες και είναι φανερό ότι οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.

Η επικίνδυνη κλιμάκωση θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη. Ο Ερντογάν με την στάση του, την έχει ουσιαστικά προαναγγείλει – ήδη την υλοποιεί - και τα πάντα συνηγορούν ότι η προαναγγελία αυτής της κλιμάκωσης, δεν ήταν μια τυχαία εξέλιξη. Όσοι θεωρούν ότι η Τουρκία θα δώσει την απαραίτητη πίστωση χρόνου στην χώρα μας προκειμένου να διασφαλίσει την εξοπλιστική της επάρκεια στην λογική του «βάστα Τούρκο να γιομίσω», καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό.

Η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να παραδοθεί στον εφησυχασμό που συντηρεί η κατευναστική φλυαρία,  ούτε στις ψευδαισθήσεις που χτίζονται γύρω από το αφήγημα για τα F-35. Οφείλει να απαιτήσει ουσιαστική στροφή στην συνολική στάση της χώρας, πριν τα πράγματα οδηγηθούν σε σημείο που δεν θα υπάρχει επιστροφή.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"