Ψήφος αποδήμων - Κορυφαίο πολιτικό και κυριαρχικό δικαίωμα με ευρύτερο γεωπολιτικό και διπλωματικό αποτύπωμα

Ας ξεκινήσουμε από μια βασική και αδιαπραγμάτευτη παραδοχή… Οι κυβερνήσεις που στηρίζουν την πολιτική τους μακροημέρευση στην εύνοια των «προστατών», στην περί διαγραμμάτων διακυβέρνηση κατά την διάρκεια της οποίας η ουσιαστική ενασχόληση με τις διαχρονικές κακοδαιμονίες του τόπου θεωρείται απαγορευμένη και ανεπίτρεπτη πράξη και στην νοσηρή πελατειακή σχέση του κράτους με τους ψηφοφόρους, είναι κυβερνήσεις που κατά κανόνα ΔΕΝ διακρίνονται για την αυθεντικότητα, την αμεροληψία και τα ειλικρινή κίνητρα που θα έπρεπε να διέπουν τις πολιτικές τους αποφάσεις…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Από αυτήν την άποψη, η βιασύνη με την οποία σπεύδει η συγκεκριμένη κυβέρνηση να τροποποιήσει τον νόμο 4648/19 για την ψήφο των αποδήμων, δεν είναι προϊόν του ειλικρινούς ενδιαφέροντός της για την άσκηση ενός κρίσιμου πολιτικού δικαιώματος από τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που βρίσκονται πλέον μόνιμα στο εξωτερικό. 

Άλλωστε η έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος για την τύχη των αποδήμων αλλά και για το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ΚΑΙ ο εκτός της επικράτειας της χώρας Ελληνισμός, επιβεβαιώνεται από το κλείσιμο Ελληνικών σχολείων, από την συρρίκνωση των Ελληνικών προξενείων, αλλά και από την συνολική αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται στους αναγνωρισμένους Έλληνες μειονοτικούς (Βλέπε Β. Ήπειρο, Ουκρανία, Κριμαία κλπ).

Αρκετοί συμπολίτες μας χαρακτηρίζουν την κυβερνητική πρωτοβουλία για την «βελτίωση» του νόμου του 2019, ως κίνηση αποπροσανατολισμού μέσα από την οποία το κυβερνητικό επιτελείο επιδιώκει να...

αντισταθμίσει την επιδείνωση σειράς οικονομικών δεικτών η οποία αναμένεται να διευρυνθεί προϊόντος του χρόνου, εξ αιτίας και των Ευρωπαϊκών αδιεξόδων που επιτείνονται στο έδαφος του Ουκρανικού, αλλά και της αναγκαίας διαχειριστικής αναδίπλωσης που θα ακολουθήσει, προκειμένου να ανακοπεί το ξεχείλωμα των χαλαρών επιδοματικών πολιτικών των pass και της πανδημίας.

Άλλοι θεωρούν πως αυτή η πρωτοβουλία είναι πολιτικά λαθεμένη, από την στιγμή που εκχωρεί πολιτικό δικαίωμα σε αποδήμους που δεν διατηρούν φορολογικούς και άλλους δεσμούς με την χώρα και κατά συνέπεια δεν υφίστανται τις συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, αυτή η «νέα γενιά» πολιτών που θα αποκτήσει δικαίωμα ψήφου, θα σπεύσει να το εξαργυρώσει επιβραβεύοντας την πολιτική δύναμη που της το εκχώρησε, παραβλέποντας την ουσία και τις συνέπειες των πολιτικών που υιοθετεί και οι οποίες φτωχοποιούν, κακομεταχειρίζονται και καταδυναστεύουν τους «γέννημα και θρέμμα» παραδοσιακούς Έλληνες ψηφοφόρους. Η εκχώρηση αυτού του δικαιώματος σε Έλληνες του Εξωτερικού οι οποίοι όμως δεν υφίστανται ούτε κατ’ ελάχιστον τις συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών εντός της Ελληνικής επικράτειας, στρεβλώνει το κριτήριο της πολιτικής αξιολόγησης, της επιβράβευσης ή της αποδοκιμασίας και οδηγεί σε επιλογές αναντίστοιχες με τις κυρίαρχες στο παραδοσιακό εκλογικό σώμα.

Υπάρχει βεβαίως και η ολοκληρωμένη αντίθετη τοποθέτηση την οποία διατυπώνει το ΚΚΕ, σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα της ψήφου των αποδήμων, θα πρέπει να συνδέεται απαραίτητα με την ύπαρξη ενεργού ΑΦΜ, με ένα σαφώς προσδιορισμένο όριο χρόνου αποδημίας το οποίο δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 35 έτη και με την αυτοπρόσωπη και όχι επιστολική άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Η παραπάνω αντίληψη συνδυάζεται με την άποψη του ΚΚΕ σύμφωνα με την οποία, η ψήφος των αποδήμων θα καταστεί εργαλείο αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος και αυτό θα πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Κατακλείδα σε όλα τα παραπάνω, είναι η ολοκληρωτική αντίθεση του ΚΚΕ στην υιοθέτηση της λογικής του «δικαίου του αίματος» ως προϋπόθεση για την διασφάλιση του εκλογικού δικαιώματος των αποδήμων και των παιδιών των αποδήμων.

Θα πρέπει να πούμε ότι όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις, έχουν μια λογική, που μπορεί να θεωρηθεί βάσιμη μέσα στην αποσπασματικότητά της. Κατά την γνώμη του γράφοντος όμως, το συγκεκριμένο ζήτημα ΔΕΝ μπορεί να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά και το δικαίωμα της ψήφου ΔΕΝ θα πρέπει να προσεγγίζεται μονοδιάστατα.

Η Ελλάδα οφείλει και θα πρέπει να αντιμετωπίσει οριστικά και αμετάκλητα το πρόβλημα της ψήφου των αποδήμων ως Εθνικό πρόβλημα και με σαφείς αναγωγές στην υπόσταση του Ελληνισμού, προσβλέποντας μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην Εθνική (και όχι κομματική) εργαλειοποίησή του για την ουσιαστική διεύρυνση του Διεθνούς γεωπολιτικού και διπλωματικού της αποτυπώματος.

Η ψήφος των αποδήμων ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ θα πρέπει να αντιμετωπίζεται απλώς ως πολιτικό δικαίωμα ορισμένων Ελλήνων ως προς την Εθνικότητα και την καταγωγή οι οποίοι γεννήθηκαν και διαμένουν στο Εξωτερικό.

Η ψήφος των αποδήμων ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟ δικαίωμα σύμπαντος του Ελληνισμού και θα πρέπει, όχι μονάχα να θεσμοθετηθεί χωρίς εξαιρέσεις και ανυπόστατους αστερίσκους, αλλά να συνοδεύεται και από πολιτικές ουσιαστικής στήριξης, διεύρυνσης και διαρκούς ενίσχυσης των δεσμών των αποδήμων με την Ελλάδα (σχολεία, προξενεία, πολιτιστικά δρώμενα, υπόσταση, στήριξη Εθνικής μειονότητας κλπ). 

Αυτήν ακριβώς την ιδιότητα του "ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟΥ" δικαιώματος, την οποία είναι βέβαιο πως δεν επιδιώκει να αναδείξει η Ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να στηρίξουν, να απαιτήσουν και να ενισχύσουν ολόπλευρα οι Έλληνες πολίτες στο σύνολό τους, προκειμένου η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, να μην υποβαθμιστεί σε μια απλή διεκπεραιωτική διαδικασία, αλλά να αναδεικνύεται σταθερά σε μια δυναμική διαδραστική σχέση του Έθνους με τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα της "μητέρας πατρίδας".

Και φυσικά η προσχηματική επιχειρηματολογία περί δήθεν «φασιστικότητας» του Δικαίου του αίματος θα πρέπει να εξοβελιστεί πλήρως από τον δημόσιο διάλογο, πολύ δε περισσότερο που όσοι σπεύδουν να την επικαλεστούν σήμερα, δεν είχαν την παραμικρή αντίρρηση όταν το προκλητικό δίδυμο των Παπανδρέου – Ραγκούση θεσμοθετούσε την παραχώρηση Ελληνικής Εθνικής ταυτότητας με ελάχιστα έως πρακτικά ανύπαρκτα κριτήρια σε αμφιλεγόμενης ποιότητας και μηδενικής αφομοίωσης πληθυσμιακές ομάδες από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Σομαλία και όψιμους Αλβανούς… βορειοπειραιώτες. Νισάφι πια…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"