Λέχθηκαν και γράφτηκαν πολλά με αφορμή τις κρίσεις για την ανάδειξη της νέας στρατιωτικής ηγεσίας και αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο…
Αναμενόμενη ήταν και η κυβερνητική επικοινωνιακή προσπάθεια, μέσα από την οποία επιχειρήθηκε να συνδυαστούν οι κρίσεις, με την πολιτική βούληση για «μεγαλεπίβολες και βαρύγδουπες ανατροπές» που δήθεν έρχονται αλλά που η έλευσή τους ΔΕΝ υποστηρίζεται από τα «συμφραζόμενα» και από τα επισήμως καταγεγραμμένα παρελθόντα.
Με δυο λόγια, οι κρίσεις συνοδεύτηκαν ΚΑΙ αυτήν την φορά, από μπόλικη πολιτική φλυαρία. Υπάρχουν ωστόσο δυο εξαιρετικά κρίσιμες παράμετροι, που ενώ θα έπρεπε να έχουν πρωταγωνιστική θέση στο περιβάλλον των σοβαρών τουλάχιστον προβληματισμών που διατυπώθηκαν, εν τούτοις, η μια από αυτές αποσιωπάται πλήρως και αποσιωπάται συνειδητά, τόσο από τα φόρα των εξειδικευμένων αναλύσεων όσο και από την πολιτικοστρατιωτική ηγεσία στο σύνολό της, ενώ η άλλη ευνουχίζεται συστηματικά, μέσα στις Συμπληγάδες της σκοπιμότητας, αναπαράγοντας αδιέξοδα και διαχρονικές κακοδαιμονίες.
Η κρίσιμη παράμετρος η οποία αποσιωπάται συνειδητά ΚΑΙ από όλους αυτούς που συμβιβάστηκαν με την ιδέα πως η παρουσία τους στα ανώτατα κλιμάκια ευθύνης στην διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι απλώς ένα μέρος της επαγγελματικής τους ενασχόλησης και ισοδυναμεί επί της ουσίας με ένα ιδιότυπο προσυνταξιοδοτικό καθεστώς, είναι η παράμετρος που σχετίζεται με την επάρκεια του Εθνικού Αμυντικού Δόγματος, για...
Με επικύψεις στην Εξωτερική πολιτική και με τον πρωθυπουργό της χώρας να συλλαμβάνεται ψευδόμενος κατ’ επανάληψη περί τα Εθνικά, είναι φανερό ότι επάρκεια Εθνικού Αμυντικού Δόγματος ΔΕΝ υφίσταται. ΔΕΝ μπορεί να υφίσταται, γιατί απλούστατα ΔΕΝ μπορεί να εναρμονίζεται με τις φαιδρές πρακτικές της πολιτικής τάξης που καλείται να το υπηρετεί. Είναι λοιπόν απορίας άξιον το γεγονός ότι ΔΕΝ υπάρχουν αρνήσεις ανάληψης της συγκεκριμένης ευθύνης. Εκτός εάν υπάρχουν και δεν τις πληροφορούμεθα.
Προσωπικά πάντως, δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς ελπίζει ότι θα διαχειριστεί και πόσο αποτελεσματικός πιστεύει ότι μπορεί να είναι - σε σχέση πάντα με τον όρκο που έδωσε - ένας αξιωματικός ο οποίος αποδέχεται και αναλαμβάνει την κορυφαία ευθύνη που του αναθέτουν, με δεδομένο:
Α. Ότι έχει να συνεργαστεί με μια κυβέρνηση, η οποία επιδίδεται σε επικύψεις δια του υπουργού της των Εξωτερικών, η οποία ροκανίζει την πολιτική της αξιοπιστία ανακαλώντας δημόσια διατυπωμένες θέσεις της για την προκλητική και αντισυμμαχική συμπεριφορά της Τουρκίας και η οποία φτάνει στο σημείο να απαιτήσει δια του πρωθυπουργού της, την αντικατάσταση του Κυπρίου Υπουργού Άμυνας, επειδή επέμεινε να μιλά και να απαιτεί τα αυτονόητα, από αυτούς που σπεύδουν όπως – όπως να γονατίσουν.
Β. Ότι έχει απέναντί του έναν επιθετικό γείτονα, ο οποίος διατηρεί ενεργό το casus belli σε βάρος της χώρας μας και σπεύδει σε κάθε ευκαιρία να υπενθυμίσει ότι η «Γαλάζια πατρίδα» για την οποία μιλά καθημερινά, είναι μέρος της Εθνικής μας επικράτειας αλλά και μέρος της ευρύτερης περιοχής στην οποία οφείλουμε να ασκούμε απρόσκοπτα τα Εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα τα οποία δυστυχώς ΔΕΝ ασκούμε.
Η δεύτερη παράμετρος, σχετίζεται με το αναγκαίο σύστημα κριτηρίων και με την συνακόλουθη δυναμική διαδικασία που επιλέγεται κατά την αξιολόγηση των στελεχών. Πρόκειται για πράγματα για τα οποία επί της ουσίας δεν συζητάμε ή όταν μιλάμε γι’ αυτά, η όλη συζήτηση εξαντλείται κατά κανόνα στην απαρίθμηση τυπικών προσόντων (την σοβαρότητα των οποίων βεβαίως δεν έχουμε την πρόθεση να υποτιμήσουμε), χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία του ηγετικού προφίλ των ανώτατων στελεχών, το οποίο θα πρέπει να προσεγγίζεται και κυρίως να αποτιμάται, ως ένα άθροισμα αρετών, ικανοτήτων, ηγετικών δεξιοτήτων, αποφασιστικότητας, αδιαμφισβήτητου και κυρίως αδιαπραγμάτευτου κύρους, στρατηγικής ευστροφίας, δέους, σεβασμού και μηδενικής ανοχής σε πρακτικές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην προσωπική και την θεσμική τους απαξίωση.
Η πατρίδα χρειάζεται τέτοια στελέχη για να μπορεί να εξασφαλίζει την απαραίτητη ευστάθεια στον δύσκολο γεωπολιτικό της βηματισμό, μέσα σε ένα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον.
Η πολιτική ελίτ της χώρας όμως, απεχθάνεται τα επιτελικά στελέχη που ΔΕΝ είναι χειραγωγίσιμα, που ΔΕΝ θέλουν να εκλαμβάνονται ως δεδομένα στην στήριξη της πολιτικής των επικύψεων και που ΔΕΝ δηλώνουν πρόθυμα να φορτωθούν τον μουτζούρη της καραμπινάτης εθνικής και επιχειρησιακής ατολμίας εάν και όταν αυτή επιδεικνύεται από αυτούς που θα έπρεπε να φυλάττουν Θερμοπύλες…
Είναι φανερό ότι αυτή η εξίσωση ΔΕΝ επιλύεται προς όφελος της πατρίδας, διότι απλούστατα η διαδικασία των κρίσεων, ΔΕΝ υποστηρίζεται από ένα ισχυρό και κυρίως μη χειραγωγήσιμο σύστημα θεσμών που θα χαράσσει και θα επικαιροποιεί ένα πραγματικά Εθνικό Αμυντικό Δόγμα, που θα αξιολογεί και θα επιλέγει τους καλύτερους των καλυτέρων για να το υπηρετήσουν και που θα οριοθετεί κόκκινες γραμμές, πραγματικά απαραβίαστες από πρωθυπουργούς και υπουργούς οσφυοκάμπτες.
Προφανώς οι παραπάνω αναφορές, ΔΕΝ συνιστούν κριτική για τα επιτελικά στελέχη που ανέδειξαν οι πρόσφατες κρίσεις και τα οποία μπορεί όντως να είναι τα καλύτερα των καλυτέρων. Συνιστούν όμως κριτική σε ένα σαθρό σύστημα νοσηρής πρωθυπουργοκεντρικής κομματοκρατίας, η ύπαρξη του οποίου ΔΕΝ μπορεί να εγγυηθεί αυτό που χρειάζεται η πατρίδα μας, διότι είναι προσανατολισμένο να υπηρετεί φτηνές μικροπολιτικές και διαχειριστικές σκοπιμότητες, αδιαφορώντας πλήρως για το Εθνικό κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου