Προς το παρόν – και πριν ακόμη από την επίσημη «πρώτη» του εκλεγμένου Αμερικανού προέδρου Τραμπ – αυτό που καταγράφεται είναι ένα κρεσέντο εξαιρετικά αδόκιμων παρεμβάσεων, οι οποίες, σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται να έχουν έντονο το άρωμα του γεωπολιτικού αναθεωρητισμού…
Η συχνότητα, το εύρος αλλά κυρίως το περιεχόμενο των συγκεκριμένων παρεμβάσεων, επιβεβαιώνουν ότι στις προθέσεις του προεδρικού επιτελείου της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, είναι να επιβληθεί - πρωτίστως μεταξύ των συμμάχων της - ένα νέο περιβάλλον κανόνων και παραδοχών, που θα επαναδιατυπώσουν την έννοια της Υπερδύναμης, θα επαναπροσδιορίσουν το πλαίσιο των «δικαιωμάτων» πάνω στο οποίο θα «χτίζει» την συστημική της γεωστρατηγική και φυσικά θα υπαγορεύσουν τους όρους μιας νέας διαρκούς υποτέλειας αφ’ ενός (όλων εκείνων οι οποίοι επιλέγουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του υποτελούς), αλλά και μιας επιλεκτικά προνομιακής σχέσης αφ’ ετέρου (για εκείνους που διεκδικούν αυξημένο περιφερειακό ρόλο στην νέα διεθνή τάξη).
Πρόκειται για ρόλους οι οποίοι μοιραία θα συνυπάρχουν σε μια νέου τύπου γεωπολιτική συμμαχία με συμμάχους πολλαπλών ταχυτήτων, ούτως ώστε να μπορεί να υπηρετείται πληρέστερα και κατά περίπτωση η περιφερειακή αλλά και η ευρύτερη στρατηγική των Αμερικανών.
Από αυτήν την άποψη, τόσο οι επιθετικοί λεονταρισμοί με επίκεντρο και αποδέκτες τον Καναδά, τον Παναμά, το Μεξικό και την Γροιλανδία, όσο και τα συμμαχικά «μαχαιρώματα» σε βάρος των Βρετανών πολιτικών, αλλά και οι εκδηλώσεις θαυμασμού και εκτίμησης απέναντι στην νεοοθωμανική – αναθεωρητική Τουρκία, δεν συνιστούν μεμονωμένα και ατυχή περιστατικά ενός «υπερφίαλου και εμμονικού υπερήλικα» και του απερίσκεπτου επιτελείου του, όπως επιχειρούν να τα χαρακτηρίσουν ορισμένοι, αλλά μια οργανωμένη προσπάθεια του Αμερικανικού κατεστημένου, που αναζητεί διέξοδο από τα πολλαπλά αδιέξοδά του και την αναζητεί με τρόπο επιθετικό, σπεύδοντας να αξιοποιήσει στο έπακρο την διεθνή συγκυρία με τις νέες προκλήσεις της αλλά και τα παραλυτικά φαινόμενα μεταξύ των παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ, τα οποία...
