Προς το παρόν – και πριν ακόμη από την επίσημη «πρώτη» του εκλεγμένου Αμερικανού προέδρου Τραμπ – αυτό που καταγράφεται είναι ένα κρεσέντο εξαιρετικά αδόκιμων παρεμβάσεων, οι οποίες, σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται να έχουν έντονο το άρωμα του γεωπολιτικού αναθεωρητισμού…
Η συχνότητα, το εύρος αλλά κυρίως το περιεχόμενο των συγκεκριμένων παρεμβάσεων, επιβεβαιώνουν ότι στις προθέσεις του προεδρικού επιτελείου της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, είναι να επιβληθεί - πρωτίστως μεταξύ των συμμάχων της - ένα νέο περιβάλλον κανόνων και παραδοχών, που θα επαναδιατυπώσουν την έννοια της Υπερδύναμης, θα επαναπροσδιορίσουν το πλαίσιο των «δικαιωμάτων» πάνω στο οποίο θα «χτίζει» την συστημική της γεωστρατηγική και φυσικά θα υπαγορεύσουν τους όρους μιας νέας διαρκούς υποτέλειας αφ’ ενός (όλων εκείνων οι οποίοι επιλέγουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του υποτελούς), αλλά και μιας επιλεκτικά προνομιακής σχέσης αφ’ ετέρου (για εκείνους που διεκδικούν αυξημένο περιφερειακό ρόλο στην νέα διεθνή τάξη).
Πρόκειται για ρόλους οι οποίοι μοιραία θα συνυπάρχουν σε μια νέου τύπου γεωπολιτική συμμαχία με συμμάχους πολλαπλών ταχυτήτων, ούτως ώστε να μπορεί να υπηρετείται πληρέστερα και κατά περίπτωση η περιφερειακή αλλά και η ευρύτερη στρατηγική των Αμερικανών.
Από αυτήν την άποψη, τόσο οι επιθετικοί λεονταρισμοί με επίκεντρο και αποδέκτες τον Καναδά, τον Παναμά, το Μεξικό και την Γροιλανδία, όσο και τα συμμαχικά «μαχαιρώματα» σε βάρος των Βρετανών πολιτικών, αλλά και οι εκδηλώσεις θαυμασμού και εκτίμησης απέναντι στην νεοοθωμανική – αναθεωρητική Τουρκία, δεν συνιστούν μεμονωμένα και ατυχή περιστατικά ενός «υπερφίαλου και εμμονικού υπερήλικα» και του απερίσκεπτου επιτελείου του, όπως επιχειρούν να τα χαρακτηρίσουν ορισμένοι, αλλά μια οργανωμένη προσπάθεια του Αμερικανικού κατεστημένου, που αναζητεί διέξοδο από τα πολλαπλά αδιέξοδά του και την αναζητεί με τρόπο επιθετικό, σπεύδοντας να αξιοποιήσει στο έπακρο την διεθνή συγκυρία με τις νέες προκλήσεις της αλλά και τα παραλυτικά φαινόμενα μεταξύ των παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ, τα οποία...
Με άλλα λόγια, η περίοδος διακυβέρνησης Τραμπ που μόλις ξεκινά, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή κατά την οποία επί της ουσίας επαναδιατυπώνεται η έννοια της «ΗΓΕΜΟΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ» και επαναθεμελιώνεται το πλαίσιο των κανόνων που θα διέπουν τις ενδοσυμμαχικές σχέσεις αλλά και την νέα ισορροπία του ανταγωνισμού της ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Σε αυτό το περιβάλλον, το διεθνές Δίκαιο με τους όρους και την φορμαλιστική προσέγγιση που το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι θα υποχωρήσει σημαντικά και θα μετατρέπεται σταδιακά σε διεθνές Δίκαιο δύο ταχυτήτων, αφού στα ζητήματα που σχετίζονται με την διαχείριση θεμελιωδών παραμέτρων με σημαντικό ειδικό βάρος ως προς την έκβαση του συστημικού ανταγωνισμού, θα παραχωρεί «κοινή συναινέσει» την θέση του σε ένα νέου τύπου «Δίκαιο» ισχύος και υποταγής, που θα οδηγήσει σταδιακά σε νέα επίπεδα ανταγωνιστικής ισορροπίας ολόκληρο τον πλανήτη.
Είναι μοιραία μια τέτοια εξέλιξη;;;
Το βέβαιο είναι ότι, παρά τα φαινόμενα, το Αμερικανικό κατεστημένο δείχνει ωσάν να είναι έτοιμο από καιρό να ενσωματώσει μια νέα αντίληψη στην διαχείριση των κρίσιμων γεωπολιτικών προκλήσεων της επόμενης μέρας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν έχουν αλλάξει πολλά. Ένα από τα πράγματα που έχουν αλλάξει θεαματικά, είναι ο βαθμός και η αποτελεσματικότητα των μεθόδων της επιθετικής διείσδυσης που έχουν υιοθετήσει οι συστημικοί ανταγωνιστές των ΗΠΑ (πρωτίστως η Κίνα), εξ αιτίας των οποίων έχουν οδηγηθεί σε αμετάκλητη ταραχή τα «λιμνάζοντα γεωπολιτικά ύδατα», αλλά αυτό δεν είναι το μόνο...
Μια πλειάδα μεταψυχροπολεμικών περιφερειακών συγκρούσεων, η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και οι πέραν πάσης προβλεψιμότητας σύγχρονες απαιτήσεις της, αλλά και οι κομβικής σημασίας και σοβαρότητας γεωλογικές μεταβολές που έχουν συντελεστεί, συνιστούν θεμελιώδεις ανατροπές που έχουν τροποποιήσει δραματικά την σκαλέτα των προκλήσεων και συνακόλουθα την λίστα των προτεραιοτήτων που οφείλουν να συνυπολογίσουν οι ισχυροί, εάν θέλουν να συνεχίσουν να διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό στην διατύπωση της νέας συστημικής εξίσωσης ισχύος.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου η συστημική προσπάθεια επιθετικής τροποποίησης των όρων του ανταγωνισμού, συναντά μια σειρά από ανατροφοδοτούμενα αδιέξοδα στα οποία έχουν βαλτώσει οι Δυτικές κοινωνίες εξ αιτίας ΚΑΙ της αντιπαραγωγικής διαχειριστικής – τεχνοκρατικής αντίληψης που κυριάρχησε σταδιακά και αντικατέστησε την «επιθετική» στρατηγική σκέψη, είναι φανερό ότι μόνον ένα ισχυρό σοκ θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία προς το βέβαιο τέλμα.
Καταλύτης ο Τραμπ για την δυναμική επαναφορά και πολυδιάστατη εφαρμογή του Δόγματος Μονρόε……
Όχι μονάχα επειδή διαθέτει έναν δικό του μοναδικό ίσως τρόπο να διαχειρίζεται την ενσωμάτωση του σοκ στην συστημική πολιτική διαχείριση, αλλά κυρίως διότι όπως όλα δείχνουν μπορεί να εκφράσει τους μύχιους πόθους του βαθέως Αμερικανικού κατεστημένου, το οποίο δείχνει εξαιρετικά ανήσυχο με την κατάσταση που έχει εδραιωθεί και επιδιώκει να δημιουργήσει πολιτικά στηρίγματα ικανά και αποφασισμένα να την ανατρέψουν.
Το M.A.G.A λοιπόν, ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ένα ευτελές και περιθωριακό σύνθημα μιας ομάδας ακραίων που δημαγωγούν απλώς για να κάνουν «επικοινωνιακό παιγνίδι» και όπου βγει.
Το M.A.G.A είναι το όχημα της επιθετικής επαναφοράς του δόγματος Μονρόε το οποίο 200 χρόνια μετά την πρώτη του εφαρμογή καθίσταται εκ των πραγμάτων εξαιρετικά επίκαιρο για την Αμερικανική Γεωστρατηγική και η ανάγκη της απρόσκοπτης και κυρίως πολυδιάστατης εφαρμογής του, απαιτεί μια αλληλουχία ανατροπών ΚΑΙ στην αντίληψη για την πολιτική… ΚΑΙ στην φυσιογνωμία της συμμαχικής σχέσης… ΚΑΙ στην στοχευμένη διαχείριση των περιφερειακών και ευρύτερα των διεθνών προκλήσεων… ΚΑΙ φυσικά στο αποφασιστικό και απόλυτο ξερίζωμα του καρκινώματος της WOKE κουλτούρας και των λοιπών παραλυτικών νεολογισμών που έχουν κυριαρχήσει στον Δυτικό κόσμο κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών…
Και μπορεί οι πάντες να έχουν αρχίσει σταδιακά να ενσωματώνουν στην ρητορική τους εγκωμιαστικά λόγια για την αντίληψη η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην ισχυροποίηση της Αμερικανικής υπερδύναμης και να προσπερνούν τις προγενέστερες σχετικές προσεγγίσεις τους με βάση τις οποίες αντιμετώπιζαν αυτήν την αντίληψη ως «αναχρονιστική αρχή», όμως ήταν ο Τραμπ εκείνος που κατά την διάρκεια της προηγούμενης θητείας του, έσπευσε να χαιρετήσει το Δόγμα Μονρόε από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ και το παράδειγμά του ακολούθησαν στην συνέχεια ΚΑΙ ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον, αλλά ΚΑΙ ο πρώην Αμερικανός ΥΠΕΞ, Ρεξ Τίλερσον και αυτή η πολιτική συμπεριφορά, δεν θα πρέπει να θεωρείται διόλου τυχαία.
Η πραγματική πρόκληση όμως…
Δεν είναι η μηχανιστική επαναφορά του Δόγματος Μονρόε ως εργαλείο ικανό να διασφαλίσει την πολλαπλή (ενεργειακή, γεωπολιτική, στρατηγική, οικονομική, θεσμική και άλλη) υπερενίσχυση της Αμερικανικής ηγεμονίας στο σύνολο του Δυτικού κόσμου, έναντι των στρατηγικών αντιπάλων της, αλλά η συνδυασμένη εφαρμογή του στην πράξη, με ένα πλήρως επικαιροποιημένο – πρωτίστως ως προς τις απαιτήσεις του – Δόγμα Τρούμαν, που θα μπορεί ωστόσο να μοιράζει ρόλους και αρμοδιότητες, προσαρμοσμένους απόλυτα στις ανάγκες της νέας περιφερειακής και συστημικής Αρχιτεκτονικής.
Και εδώ ακριβώς είναι που αναδεικνύεται και η υποχρέωση της πολιτικής τάξης της χώρας μας, να προχωρήσει σε τολμηρά βήματα, αυτογνωσίας, επαρκούς συνειδητοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η πατρίδα μας εξ αιτίας του κρίσιμου περιφερειακού της ρόλου παρά το μικρό της μέγεθος και αποφασιστικής μετατροπής τους σε ισχυρό διαπραγματευτικό ατού προκειμένου να αποσπάσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο περιφερειακό γίγνεσθαι, στο πλαίσιο της νέας υπό διαμόρφωση Αρχιτεκτονικής.
Η νέα πραγματικότητα την οποία θα επιχειρήσει και όπως όλα δείχνουν θα καταφέρει να εδραιώσει η νέα διοίκηση Τράμπ, που επανέρχεται περισσότερο έμπειρος, ακόμη πιο αποφασισμένος και με εξασφαλισμένη πλέον την απόλυτη στήριξη του Αμερικανικού βαθέως κράτους, δεν προσφέρεται για αφορισμούς και αναθέματα, όπως αυτά στα οποία καταφεύγουν ήδη οι γνωστοί εμμονικοί που δεν έχουν και που δεν μπορούν να έχουν κάποια ουσιαστική συμβολή στην διαχείριση των κρίσιμων Εθνικών μας υποθέσεων.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, συνιστά μια πρόκληση εξαιρετικά σοβαρή, που ΔΕΝ απευθύνεται στην αισθητική μας και από αυτήν την άποψη, η στάση μας την επόμενη μέρα ΔΕΝ θα κριθεί και ΔΕΝ μπορεί να εξαρτάται από το εάν μας αρέσει ή εάν την αποστρεφόμαστε, από το εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το περιεχόμενό της απόλυτα και κατηγορηματικά.
Αυτή η νέα πραγματικότητα, απαιτεί νηφαλιότητα στην προσέγγιση, τολμηρές προσαρμογές, αποφασιστική στροφή στην κυρίαρχη στρατηγική σκέψη της χώρας, υποδειγματικές περιφερειακές πρωτοβουλίες που θα θεμελιώνουν στην πράξη και όχι με φληναφήματα έναν ρόλο πραγματικά πρωταγωνιστικό και αναγνωρίσιμο και κυρίως απαιτεί να ληφθούν φιλόδοξες αποφάσεις που θα εκπλήξουν τους πάντες.
Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα ΗΑΕ, αλλά και η Σ. Αραβία που θα συρθεί υπό την αφόρητη πίεση της διοίκησης Τράμπ και φυσικά το σύνολο της ασταθούς Βαλκανικής, δεν θα πρέπει να συνεχίσουν να βλέπουν στο πρόσωπο της Ελλάδας έναν άβουλο και άτολμο ουραγό που αδυνατεί να χειραφετηθεί και να διαδραματίσει ρόλο στις περιφερειακές εξελίξεις.
Φυσικά, μια τέτοια διαχείριση, προϋποθέτει ότι το πολιτικό προσωπικό στην χώρα μας, έχει την στοιχειώδη διορατικότητα και διαθέτει την απαραίτητη στρατηγική ευστοχία, προκειμένου να κινηθεί ευέλικτα στον αστερισμό των ευκαιριών και να διεκδικήσει με σοβαρές απαιτήσεις, ρόλο στην περιφερειακή παρτίδα της επόμενης μέρας.
Δυστυχώς όμως, αυτό το πολιτικό προσωπικό η πατρίδα μας φαίνεται ότι ΔΕΝ το διαθέτει. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε το γεγονός, ότι την στιγμή που οι πάντες και πρωτίστως αυτοί που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, σπεύδουν να διεκδικήσουν περιφερειακό ρόλο, ο απερίσκεπτος Έλληνας πρωθυπουργός ξεκίνησε την θλιβερή πολιτική του παρέμβαση στο Υπουργικό του Συμβούλιο, με επίθεση στο επιτελείο του Τραμπ, προσβλέποντας μάλιστα σε «Ευρωπαϊκή απάντηση» και όλα αυτά στο όνομα του «ορθού πολιτικού λόγου», διαμηνύοντας στους πάντες ότι παραμένει εμμονικός και βασιλικότερος του Βασιλέως. Για όλα τα υπόλοιπα, δυστυχώς θα είμαστε παρόντες για να θρηνήσουμε τον ρόλο που μας επιφυλάσσεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου