Η διαίρεση και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των Αράβων της Παλαιστίνης καλά κρατεί. Σε όσους επιμένουν στην στείρα και άγονη προσέγγιση του προβλήματος με συνθήματα - και δη με το κλασικό «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» - θα πρέπει ίσως να θυμίσουμε ότι αυτή η ανταγωνιστική διαίρεση, με εμφανή πλέον τα χαρακτηριστικά του διχασμού, είναι νομοτελειακή και κυρίως είναι μη αναστρέψιμη για έναν πληθυσμό στον οποίο επιχειρείται με το «έτσι θέλω» να αποδοθεί εθνική υπόσταση από το πουθενά...
Και αυτό διότι στην ουσία πρόκειται για νομαδικά φύλα, σκληρά ισλαμιστικά ως προς τις πεποιθήσεις τους, με ακραίους έως θανάσιμους ιδεολογικούς, θρησκευτικούς και σεχταριστικούς ανταγωνισμούς, γεγονός που καθιστά πρακτικά αδύνατη, ακόμη και την απλή συμβίωση, πολύ δε περισσότερο την ενιαία εθνική τους συγκρότηση…
Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν ότι αυτά τα πληθυσμιακά φύλα, συσπειρώθηκαν στην λογική του «αντί», με εργαλείο τον αντισημιτικό φανατισμό τους, τον θρησκευτικό ζηλωτισμό τους και με απώτερη επιδίωξη τον αφανισμό του Ισραήλ, ενώ ουδέποτε ασχολήθηκαν με την ανάγκη να συσπειρωθούν και να λειτουργήσουν υπεύθυνα με στόχο την δημιουργία ενός κράτους που θα το αισθανθούν δικό τους και θα εργαστούν για την συλλογική ευημερία τους…
Μια τέτοια εξέλιξη, ουδέποτε ενέπνευσε πραγματικά τους «ηγέτες» τους. Για την ακρίβεια, η ενδυνάμωση της εθνικής υπόστασης αυτών των πληθυσμών, ουδέποτε αποτέλεσε κριτήριο για την ανάδειξη των ηγετών τους. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν θα πρέπει να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι, όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία να...
Όποιοι λοιπόν στην Δύση, επιμένουν να σκέφτονται με την παραδοσιακή δυτική λογική και να επενδύουν και πάλι στο σύνθημα, θεωρώντας ότι αυτή επένδυση είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για την ειρήνευση στην ευρύτερη περιοχή, καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό και να προσπαθήσουν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι εντελώς διαφορετική η λογική που κυριαρχεί στα μυαλά των Αράβων της Παλαιστίνης…
Το απέδειξαν με την υπονομευτική δράση τους στην Ιορδανία… Το επιβεβαίωσαν με τον βρώμικο ρόλο τους στο Κουβέιτ… Αμετανόητοι υπήρξαν και με την καταστροφική συμπεριφορά τους στον Λίβανο, στην Αίγυπτο, αλλά και στην Δυτική όχθη και στην Γάζα, όπου, ειρήσθω εν παρόδω, το αποδεικνύουν ακόμη και σήμερα… κλπ… κλπ… κλπ…
Αυτοί είναι κύριοι οι «Παλαιστίνιοι» και αυτήν την ιδιότητα που είναι ενσωματωμένη πλήρως στο DNA αυτών των πληθυσμών, το Ισραήλ είναι σε θέση πλέον να την γνωρίζει καλά και κυρίως έχει υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να μην την αγνοήσει…
Όσοι λοιπόν σπεύδουν να αναπαράξουν αθώα ή και απερίσκεπτα ίσως το γνωστό σύνθημα σε όλες του τις παραλλαγές, είτε ως «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» είτε ως «From the river to the sea», προφανώς έχουν επίγνωση του γεγονότος, ότι δεν προσφέρονται οι ίδιοι να συμβιώσουν «ειρηνικά» με αυτό το καρκίνωμα. Αντιθέτως…
Απαιτούν από κάποιους άλλους να το ανεχτούν, όταν αποδεδειγμένα η ανοχή σε αυτό το καρκίνωμα σημαίνει αποδοχή της επιδίωξής του, να καταστρέψει οτιδήποτε υγιές υπάρχει στο περιβάλλον του…
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι αυτό ΔΕΝ θα γίνει, ΚΑΙ διότι απειλεί ευθέως την στρατηγική επιβίωση του Ισραήλ, το οποίο φιλοδοξεί να διαδραματίσει – και θα το καταφέρει – έναν ευρύτερο περιφερειακό ρόλο, με αρμοδιότητα πρωταγωνιστική στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική για λογαριασμό του διεθνούς συστήματος και του επικαιροποιημένου ισοζυγίου της ισχύος… Αλλά ΚΑΙ διότι η γεωπολιτική υπόσταση ενός τέτοιου μορφώματος, απολύτως ευάλωτου σε πάτρωνες και αβανταδόρους, θα αποτελεί σταθερά μια εστία αποσταθεροποίησης για ολόκληρη την περιοχή και αυτό είναι κάτι που ουδείς είναι διατεθειμένος να το ανεχτεί, διότι οι πάντες γνωρίζουν τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Καλό θα είναι λοιπόν να αλλάξουν πλευρό όσοι επιμένουν να γοητεύονται από την λαγνεία του συνθήματος για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Όσο και εάν ακούγεται κυνική αυτή η προτροπή, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ΔΕΝ συνιστά εκδήλωση απανθρωπιάς και αναλγησίας, αλλά επίγνωση μιας πραγματικότητας ωμής, που δεν επιδέχεται εκπτώσεις και αυθαίρετες παρερμηνείες, κατά την προβολή του γεωπολιτικού της αποτυπώματος…
Οι Άραβες που έχουν συγκροτήσει ισχυρές κρατικές οντότητες στην ευρύτερη περιοχή, ΔΕΝ είναι πλέον διατεθειμένοι να επενδύσουν περαιτέρω στο χαρτί του Παλαιστινιακού τυχοδιωκτισμού. Το έκαναν για όσα χρόνια θεωρούσαν ότι η επένδυση στον περιφερειακό ανταγωνισμό με το Ισραήλ, αποτελούσε το έδαφος πάνω στο οποίο μπορούσε να ισχυροποιηθεί η δική τους περιφερειακή υπόσταση…
Αυτή η ιστορική περίοδος έλαβε τέλος. Η προσχώρηση ισχυρών Αραβικών κρατών στις «συμφωνίες του Αβραάμ», δεν ήταν μια πράξη καλής θέλησης εκ μέρους των πολιτικών τους ηγεσιών. Είναι αποτέλεσμα της σαφούς επίγνωσης της νέας πραγματικότητας που διαμορφώνεται, σε ένα περιβάλλον προκλήσεων, εξαιρετικά σημαντικών επενδύσεων, ευρείας αναδιάρθρωσης των πλουτοπαραγωγικών παραμέτρων, νέων περιφερειακών ισορροπιών, νέων αναβαθμισμένων στάνταρντς που σχετίζονται με την Αρχιτεκτονική ασφαλείας και φυσικά είναι αποτέλεσμα της ισχυρής επιδίωξης των Αμερικανών και των συμμάχων τους, να μετατρέψουν ολόκληρη την Ινδο-Μεσογειακή ζώνη, σε κρίσιμο στρατηγικό κόμβο, που θα καθορίσει την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας και θα τελεί υπό την υψηλή εποπτεία των Αμερικανών.
Σε αυτό το περιβάλλον ΔΕΝ χωρά ο «Παλαιστινιακός» τυχοδιωκτισμός, που από την πρώτη στιγμή θα θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του Τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, ο οποίος είναι φανερό ότι θα επιδιώξει να διεκδικήσει ευθέως πρόσβαση στον γεωστρατηγικό έλεγχο του συγκεκριμένου στρατηγικού προγεφυρώματος.
Ήδη, οι πρώτες ημέρες μετά την επίτευξη της πολυδιαφημισμένης συμφωνίας Ειρήνης, εκεχειρίας ή όπως αλλιώς και εάν την χαρακτηρίσει κάποιος, είναι αποκαλυπτικές. Οι ανταγωνιστικές φατρίες δεν έδωσαν ούτε μιας ημέρας πίστωση χρόνου στο μίσος που τους δηλητηριάζει την ψυχή και επιδίδονται σε μαζικές δολοφονίες αλληλοεξόντωσης με πρώτα θύματα τους αμάχους…
Αυτός ο ανταγωνιστικός συρφετός θα φτιάξει κράτος;;; Αυτό το κράτος, θεωρείται από κάποιους σοβαρά ότι, θα αποτελέσει την κατακλείδα της περιφερειακής σταθερότητας;;; Πιστεύει κάποιος σοβαρά ότι αυτό το μόρφωμα, θα εμπνεύσει τις Αραβικές μοναρχίες να επενδύσουν σε χρήμα και σε οράματα για την επόμενη μέρα;;; Αυτήν την θερμοκοιτίδα αποσταθεροποίησης, δεν θα σπεύσουν από την επομένη κιόλας στιγμή να την προσεταιριστούν αναθεωρητικές δυνάμεις που θα επιχειρήσουν να οδηγήσουν, για τους δικούς τους λόγους, σε ναυάγιο το όποιο περιφερειακό εγχείρημα;;; Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι οι κάθε λογής επικεφαλής σεχτών, συμμοριών, φυλών και θρησκευτικών ομάδων, δεν θα σπεύσουν την επόμενη κιόλας στιγμή να δημιουργήσουν ένα πολυπλόκαμο δίκτυο δολοφόνων, τρομοκρατών και φτηνών γεωπολιτικών εκποιητών που θα λειτουργούν πλέον υπό το κέλυφος της θεσμικής θωράκισης του όποιου κράτους, οδηγώντας αργά ή γρήγορα την περιοχή σε γενικευμένη αποσταθεροποίηση;;;
Σε μια τέτοια προοπτική θα επενδύσουμε το απόθεμα της ανθρωπιάς μας και της ελπίδας μας;;;
Σε πληθυσμούς με μηδενική αίσθηση της έννοιας της Εθνικής υπόστασης, θα ακουμπήσουμε την ΔΙΚΗ μας «απαίτηση» για την δημιουργία ενός κράτους, για το οποίο ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΜΟΧΘΗΣΑΝ ποτέ;;;
Ας το σκεφτούμε… Οι Άραβες που επένδυσαν δεκαετίες ολόκληρες σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, επί της ουσίας κρατούν διακριτικές αποστάσεις. Κάτι ξέρουν…
Οφείλουμε λοιπόν και όλοι εμείς να αποτολμήσουμε μια αποφασιστική στροφή στον ρεαλισμό. Και το πρώτο βήμα για να το καταφέρουμε, θα είναι η απόφασή μας να σταματήσουμε να προσεγγίζουμε ένα ζήτημα που έχει διάχυτη την Ανατολίτικη ψυχοσύνθεση και ιδιοτυπία, με αποκλειστικό εργαλείο τον παραδοσιακό δυτικό τρόπο σκέψης. Δεν ταιριάζει… Δεν αντιστοιχίζεται… Δεν θα λειτουργήσει… Δεν οδηγεί πουθενά…
Οι Άραβες της Παλαιστίνης χρησιμοποιήθηκαν για την προώθηση μιας γεωπολιτικής επιδίωξης, από όλους εκείνους που γνώριζαν καλά ότι, για να υπερκεράσουν την εσωτερική ανομοιογένεια αυτών των πληθυσμιακών φύλων, έπρεπε να τονώσουν τον φανατικό ζηλωτισμό τους στην βάση του «ΑΝΤΙ»…
Αυτός ο επικίνδυνος τακτικισμός, πληρώθηκε με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, διεύρυνε το μίσος μεταξύ των ζωντανών, αλλά τελικά ΔΕΝ έχτισε καμιά εθνική υπόσταση, παρά τις αυταπάτες που κυριάρχησαν στον δυτικό κόσμο.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν το οποίο οφείλουμε να κάνουμε για την αποκατάσταση τουλάχιστον της λογικής, είναι να σταματήσουμε πλέον να επενδύουμε σε μια ανυπόστατη και κατασκευασμένη αυθαιρεσία.
Οι Άραβες της Παλαιστίνης, είναι κατάφωρα διαιρεμένοι πληθυσμοί, ανταγωνιστικά δρώντες και με ανυπέρβλητες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς οι οποίοι κυριαρχούν και επισκιάζουν την όποια ψευδαίσθηση για δήθεν δεσμούς και ρίζες με τον συγκεκριμένο τόπο, στον οποίο άλλωστε δεν προσπάθησαν καν να προσδώσουν φυσιογνωμία εθνική.
Η τεχνητή αναβάθμιση σε Έθνος, πληθυσμιακών φύλων που ΔΕΝ διαθέτουν εθνική ενότητα, αποδεικνύεται και τυπικά τουλάχιστον κατά τα τελευταία 80 χρόνια, ότι ΔΕΝ τροφοδότησε την αγάπη αυτών των πληθυσμών για την εθνική ταυτότητα που τους αποδίδεται αυθαίρετα. Τροφοδότησε μόνο το μίσος τους για μια άλλη εθνική ταυτότητα την οποία έχουν θέσει ως σκοπό της ζωής τους να αφανίσουν.
Το μίσος τους για το Ισραήλ είναι το μοναδικό συναίσθημα που τους «δένει» με την συγκεκριμένη περιοχή και όχι η υποτιθέμενη αγάπη τους για την «πατρίδα». Μάλιστα η πάση θυσία παραμονή τους σε αυτήν, εξυπηρετεί μονάχα εκείνους που διαθέτουν πλέον την "τεχνογνωσία" να ενισχύουν τον ριζοσπαστισμό ανάμεσα στον πληθυσμό.
Όσο πιο γρήγορα τελειώσει λοιπόν αυτό το δυτικό παραμύθι, τόσο καλύτερα θα είναι πρωτίστως για τους ίδιους τους «Παλαιστίνιους», γιατί δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένοι να συμβιώνουν σε ένα περιβάλλον ενδοαραβικών ανταγωνισμών, ανταγωνιστικών φατριών και διχόνοιας, με την ψευδαίσθηση κράτους ενός ανύπαρκτου Έθνους, σε μια Γη που δεν υπάρχει τίποτε που να τους «δένει» μαζί της, υλικά ή ηθικά.
Η ενσωμάτωσή τους στις γειτονικές χώρες – όχι συλλήβδην αλλά με βάση την φυλετική ή δογματική εγγύτητα – είναι η καλύτερη λύση ΚΑΙ για την εκτόνωση του διχασμού… ΚΑΙ για την προσωπική τους ευημερία. Αλλά ΚΑΙ για την περιφερειακή σταθερότητα…
Η Γάζα πλέον έχει τελειώσει οριστικά. Ας μην κοροϊδευόμαστε τροφοδοτώντας αυταπάτες. Μια σχετική διοικητική αυτονομία στην Δυτική όχθη, υπό τον όρο της διαρκούς μέριμνας για την καταπολέμηση της παρουσίας συμμοριών και της αποδοχής της ιδέας της ειρηνικής συνύπαρξης με το Ισραήλ, θεωρητικά είναι η μόνη αναγκαία ίσως συνθήκη για την οποία μπορεί κάποιος να κάνει σοβαρή συζήτηση. Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι παρά μια συναισθηματική προσέγγιση που ρίχνει λάδι στην φωτιά. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε…
Και δεν είναι ζήτημα ευαισθησίας, αλλά μιας πραγματικότητας την οποία οφείλουμε να δούμε όπως είναι πραγματικά και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου