Κρίσιμο ραντεβού που δεν πρέπει να χάσουμε, σε ένα περιβάλλον προκλήσεων και ευθύνης...

Η Ελλάδα και η Κύπρος κλήθηκαν να παρευρεθούν στην Αίγυπτο, όπου όλα δείχνουν ότι τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο για την νέα Μέση Ανατολή. Θεωρούμε ότι οι πάντες έχουν επίγνωση ότι αυτή η εξέλιξη φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του Νετανιάχου…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το γνωρίζει ΚΑΙ η Τουρκία που κάνει ότι μπορεί για να διαδραματίσει ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Το γνωρίζει ΚΑΙ ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος παρά τις τυμπανοκρουσίες και τα ζήτω, δεν ήταν παρά ο διαχειριστικός καταλύτης αυτής της εξέλιξης, με πολλούς ωστόσο αντιφατικούς χειρισμούς, που ενδέχεται να σηματοδοτήσουν ανατροπές και καθυστερήσεις. Φυσικά το γνωρίζουν ΚΑΙ οι Ευρωπαίοι ηγέτες και πρωτίστως ο Γαλλογερμανικός άξονας, που παρά τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις του, σπεύδει να επαναδιεκδικήσει αυξημένο περιφερειακό ρόλο, που να παραπέμπει στα μεγαλεία του παρελθόντος.

Οι Αραβικές χώρες θα ολοκληρώσουν το γαϊτανάκι των προσχωρήσεων στις συμφωνίες του Αβραάμ, ενώ θα συνεχίσουν να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο Ιράν, προσβλέποντας σε ανατροπές που θα διευκολύνουν την σταδιακή του ενσωμάτωση στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική.

Η Τουρκία θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί την διαμελισμένη Συρία αλλά και ασταθείς συμπεριφορές του προέδρου Σίσι, προκειμένου να...

σφυρηλατήσει την «τριγωνική συμμαχία» που της είναι απαραίτητη για να «πάρει κεφάλι» και κυρίως τον πρωταγωνιστικό ρόλο από το Ισραήλ. Ας μην μας διαφεύγει εδώ, ότι ένα από τα εργαλεία τα οποία θα επιδιώξει να ενεργοποιήσει προς αυτήν την κατεύθυνση η Άγκυρα, είναι την Ισλαμική αδελφότητα προκειμένου να πιέσει σε ημιτελή βήματα τον Αιγύπτιο πρόεδρο Φατάχ αλ  Σίσι ή ακόμη και να τον ανατρέψει. Ένα δεύτερο εργαλείο θα είναι η προσπάθεια ποικιλότροπης στήριξης των ισλαμικών συμμοριών που δρουν στην περιοχή – μηδέ της Γάζας εξαιρουμένης – με στόχο την ενίσχυση του φονταμενταλισμού, την αποσταθεροποίηση του Ισραήλ και την ολοκληρωτική εκτροπή της περιφερειακής ατζέντας, εάν κρίνει ως μη ικανοποιητικό τον ρόλο που της επιφυλάσσεται…

Ο Ελληνισμός εκπροσωπείται εν συνόλω και αδιάρρηκτα σε αυτήν την συνάντηση, με την συμμετοχή ΚΑΙ της Ελλάδας αλλά ΚΑΙ της Κύπρου. Πρόκειται για μια εξέλιξη που οφείλεται πρωτίστως στις στοχευμένες πρωτοβουλίες και στην απαιτητικότητα που εξεδήλωσε με χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση η Κυπριακή Δημοκρατία και στα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ενεργειακά τετελεσμένα που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή…

Η Ελληνική εξωτερική πολιτική, είχε μηδενική συνεισφορά σε αυτήν την εξέλιξη, αφού επιμένει να αναλώνεται στην ηττοπάθεια, στην αναποφασιστικότητα, στην ανυπαρξία πρωτοβουλιών και σε αντιφατικούς χειρισμούς που δεν εμπνέουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη.

Θέλουμε να πιστεύουμε και κυρίως οφείλουμε να απαιτήσουμε ως πολίτες από την πολιτική ηγεσία του τόπου μας και ιδιαίτερα από τον Έλληνα πρωθυπουργό, να μην παραστεί στην συγκεκριμένη συνάντηση ως φτωχός συγγενής και κυρίως να μην λειτουργήσει ως χασκογελών πολιτικός κομπάρσος που θα αναπαράξει τις γνωστές γενικόλογες φαυλότητες.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα πρέπει να σπεύσει να αξιοποιήσει την μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάζεται, προκειμένου να ενηλικιωθεί επιτέλους η Ελληνική Εξωτερική πολιτική, να αποκτήσει την ταυτότητα που της λείπει και να στοχοπροσηλωθεί με αυτοπεποίθηση σε μια ατζέντα, που θα ροκανίσει σταθερά και εν τέλει θα απορυθμίσει την Τουρκική ασυδοσία, θα τοποθετήσει στο κέντρο της προσοχής της τα κρίσιμα περιφερειακά στοιχήματα του Ελληνισμού και θα καταστήσει σε όλους σαφές ότι αναδεικνύεται σε μια δύναμη σοβαρή και υπολογίσιμη την οποία ουδείς δικαιούται να αγνοήσει…

Προφανώς αυτή είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να γίνεται μετρημένα, με σύνεση, με στρατηγικές συμμαχίες που θα γνωρίζουν καλά τον τρόπο με τον οποίο «θα μοιράζουν το παιγνίδι» και φυσικά χωρίς τυχοδιωκτισμούς και προχειρότητες.

Το αδιαπραγμάτευτο της κυριαρχίας και της απρόσκοπτης άσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, η απελευθέρωση της Κύπρου που πρέπει να «εισβάλει» δυναμικά ως κορυφαίο ζήτημα στην περιφερειακή ατζέντα, και η υπεράσπιση των ιστορικών δικαίων του Ελληνισμού, με αφορμή τους διωγμούς που υφίστανται οι Ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί της ευρύτερης περιοχής, είναι ένα κρίσιμο τρίπτυχο στόχων από το οποίο η Ελληνική Εξωτερική πολιτική δεν θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί ούτε κατ’ ελάχιστον, διότι δεν θα πρέπει να εγκαταλείψει την μοναδική ίσως αναβαθμισμένη ευκαιρία που της δίνεται, να διεκδικήσει με απαιτήσεις περιφερειακό ρόλο και μάλιστα με όρους πρωταγωνιστικούς.

Το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό αποδείχτηκε ανίκανο να δημιουργήσει τέτοιες ευκαιρίες. Αυτήν την στιγμή, αυτό που δεν κάναμε τίποτε για να το δημιουργήσουμε εμείς, μας χαρίζεται απλόχερα και μάλιστα σε ένα πολλά υποσχόμενο περιβάλλον. Ελπίδα και απαίτησή μας είναι να μην ναυαγήσει η προσδοκία που διαμορφώνεται, εξ αιτίας της ανικανότητας, της αναποφασιστικότητας και της μιζέριας που κυριαρχεί στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"