Ανθίζουν λουλούδια στη φωτιά;;;

Μέσα στη βαθιά θλίψη και την απέραντη δυστυχία που σκέπασε τη χώρα σαν ένα μαύρο πέπλο, υπάρχει κάποιο φως; Υπάρχει άραγε κάποια χαραμάδα ελπίδας; Κάποια, έστω μικρή, υποψία, μιας καλύτερης μέρας; Ή τουλάχιστον, μια μικρή ένδειξη ότι αντέχουμε ως λαός;;;

Γράφει η ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΝΑΓΟΥ

Εδώ και οκτώ χρόνια, δεν ακούς τίποτα άλλο εκτός από ταλαιπωρίες, αξεπέραστα  οικονομικά προβλήματα, δυστυχία, αυτοκτονίες, θανάτους νέων ανθρώπων,  καταστροφές... Ο καθένας από μας κουβαλάει ένα τεράστιο φορτίο στενοχώριας, λύπης, απόγνωσης...

Κι ήρθαν οι τελευταίες πυρκαγιές στην Αττική, να προσθέσουν ένα ακόμα βάρος δυσβάστακτο. Βιώνουμε τη μεγαλύτερη ίσως δυστυχία από κάθε άλλη στο παρελθόν, αν και κάθε ανθρώπινη τραγωδία απαιτεί τον απόλυτο σεβασμό μας. Δεν συγκρίνεται και δεν συμψηφίζεται.

Η καταστροφή από την πύρινη λαίλαπα στην Ανατολική Αττική μας πονά όλους. Γιατί σ αυτήν χάθηκαν πολλά μικρά παιδιά. Χάθηκαν αγγελούδια, που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή τους. Χάθηκαν δεκάδες άνθρωποι μέσα σε λίγες μόνο ώρες, και αυτό δεν θα έπρεπε να συμβεί.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τις ευθύνες που έχει η Πολιτεία, το Κράτος που λέμε συνήθως. Έχω γράψει γι αυτό και ίσως να ξαναγράψω για το... 

τι έπραξαν και δεν έπραξαν, κατά την δική μου πάντα ταπεινή γνώμη. 

Αυτό που έχει τεράστια σημασία μέσα σε αυτή την κόλαση της καταστροφής, είναι η έκταση, η ένταση, η διάρκεια και το βάθος της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, πού έδειξε ο απλός Έλληνας, ανταποκρινόμενος στις ανάγκες που δημιουργήθηκαν από την καταστροφική πυρκαγιά.

Είναι γεγονός, ότι από το 2010 και μετά, ο Ελληνικός Λαός υφίσταται μια, άνευ προηγουμένου επίθεση, κατασυκοφάντησης, διαβολής, υποτίμησης, απαξίωσης. Αυτή την επιχείρηση της κατασυκοφάντησής του, την ξεκίνησε η ίδια η πολιτική του ηγεσία, η οποία το συνεχίζει ακόμη και σήμερα, με διάφορους τρόπους και με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς.

Κι αυτό δεν ήταν μια τυχαία επιλογή. Θέλησαν να καμφθεί το φρόνημά του, να εξουδετερωθεί η αντίστασή του, να διαλυθεί ο ψυχικός του κόσμος, να εξαφανιστεί ό,τι τον έκανε να γράφει σελίδες ιστορίας στο παρελθόν. Θέλησαν να μας μεταμορφώσουν σε κάτι διαφορετικό.

Και ήρθε η φρίκη των νεκρών… Η συντριβή όλων μας για την καταστροφή που συντελέστηκε, για να καταδείξει, ότι ακόμα αντέχουμε. Ότι δεν κλειστήκαμε στον εαυτούλη μας. Ότι δεν γίναμε σκληροί, απάνθρωποι. Ότι δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας.

Χιλιάδες ήταν αυτοί που έσπευσαν να δώσουν αίμα. Τόσοι πολλοί, ώστε καλύφθηκαν οι ανάγκες όλης της χώρας μέσα σε δυο μόλις ημέρες. Χιλιάδες έτρεξαν να βοηθήσουν. Να ψάξουν στα καμένα σπίτια. Να βοηθήσουν στην στέγαση όσων έχασαν τις εστίες τους. Να δώσουν φάρμακα, ρούχα, νερό, παπούτσια, τρόφιμα, πράγματα που είχαν και έχουν άμεση ανάγκη οι πυρόπληκτοι.

Όλοι έτρεξαν. Όλοι βοήθησαν και βοηθούν. Από όλη την Ελλάδα. Από κάθε γωνιά της. Και το πιο θαυμαστό όλων, είναι να βλέπεις ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα, λόγω της παρατεταμένης και βαθιάς οικονομικής κρίσης, που μας επιβλήθηκε, να δίνουν ακόμη κι αυτοί από το υστέρημά τους για τον συνάνθρωπο και συμπολίτη τους.

Συγκινητικές περιπτώσεις περιγράφονται στα social media, που κάνουν τις καρδιές των ανθρώπων να ραγίζουν. Υπήρξαν άνθρωποι που έδωσαν μισό πακέτο μακαρόνια, ένα σακουλάκι παξιμάδια, ένα μπουκάλι νερό. Αυτά είχαν… Αυτά έδωσαν. Υπήρξαν εθελοντές που έφτασαν από παντού. Νέα παιδιά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για βοήθεια. Άφησαν τη δική τους οικογένεια για να βοηθήσουν κάποια άλλη.

Υπήρξαν άνθρωποι που πήραν άδεια από τις δουλειές τους – όσοι εργάζονται – για να σταθούν δίπλα σε όσους έχουν την ανάγκη τους.

Ας αναλογιστούμε για λίγο την έκταση και το φορτίο του μηνύματος αυτού. Είμαστε εδώ, λένε όλοι. Είμαστε μαζί, δίπλα σας. Θα σας στηρίξουμε, όσο κι όπως μπορούμε. Είμαστε ένα.

Δεν αποξενωθήκαμε λοιπόν. Δεν ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας. Δεν μας διέλυσαν. Είμαστε μια κοινωνία που έχει τραβήξει πολλά, πάρα πολλά. Υποφέρει και συνεχίζει. Λοιδορηθήκαμε, ποδοπατηθήκαμε, επεχείρησαν να μας εξευτελίσουν.

Αντέξαμε όμως και στα δύσκολα βγαίνουμε μπροστά. Ξεχνάμε τις όποιες διαφορές μας και δίνουμε χέρι βοήθειας ο ένας στον άλλο.

Αυτή η μεγαλειώδης κουλτούρα της αλληλεγγύης, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά λόγω της πρωτοφανούς καταστροφής. Υπάρχει και «δουλεύει» ήσυχα και σιωπηλά τα τελευταία κυρίως χρόνια. Βοηθάμε όπου μπορούμε κι όπως μπορούμε, όσους κατέστρεψαν οι πολιτικές των τελευταίων οκτώ χρόνων. Χωρίς κραυγές και τυμπανοκρουσίες.

Αυτό το σιωπηλό, ήσυχο και μη αθόρυβο δίκτυο συμπαράστασης και αλληλοβοήθειας το έφερε και πάλι στην επιφάνεια, σαν ορμητικό κύμα, η τεράστια αυτή καταστροφή. Την συμπαράσταση, που διαπερνά ως ύψιστη αξία την ελληνική κοινωνία σαν συνδετικός ιστός και που της επιτρέπει να υπάρχει και να μην διαλύεται εις τα εξ ών συνετέθη.

Και αυτό είναι που μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε, και τελικά θα νικήσουμε. Τα δάση θα ξαναγίνουν. Τα σπίτια θα ξαναχτιστούν. Οι ζωές που χάθηκαν είναι που δεν γυρίζουν πίσω. Οι αδικοχαμένες αυτές ψυχές είναι που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία. Στο όνομα αυτών που χάθηκαν, έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε να συμπαραστεκόμαστε και να βοηθούμε. Στο όνομα αυτών έχουμε το ιερό καθήκον να κρατήσουμε ζωντανή, όρθια και περήφανη την ψυχή μας και την πατρίδα μας.

Δεν θα γονατίσουμε ό,τι κι αν γίνει. Το λουλούδι που άνθισε στη φωτιά, θα μεγαλώσει, θα γίνει δέντρο και στη σκιά του, θα έρχονται τα αγγελούδια που έφυγαν, να παίζουν. 

Αντωνοπούλου-Πανάγου Ηλέκτρα