Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ», η τεχνική διαπραγμάτευση μεταξύ της Ελλάδας και των ΗΠΑ έχει ολοκληρωθεί, και απομένει μόνο το τυπικό μέρος για την τροποποίηση της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας (Mutual Defense Cooperation Agreement - MDCA)…
Ωστόσο, πίσω από την γλαφυρότητα της «ουδέτερης» περιγραφής, αυτό που κρύβεται, είναι μια απόλυτα ετεροβαρής συμφωνία, στο πλαίσιο μιας διαχρονικά υποτελούς σχέσης, που υποθηκεύει πολλαπλά την χώρα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ.
Το καινούριο στοιχείο, είναι πως αυτήν την φορά, η συμφωνία που κλείδωσε, επιδεινώνει πολλαπλάσια τις συνέπειες αυτής της διαχρονικά υποτελούς σχέσης και αναβαθμίζει δραματικά προς όφελος των Αμερικανών φυσικά, τα ιδιαίτερα ποιοτικά της χαρακτηριστικά.
- Πρώτον γιατί φέρει την σφραγίδα της «υπερκομματικής» συναίνεσης που εμφανίζεται να έχει ΚΑΙ «αριστερό» πρόσημο, μετά από την απαράδεκτη αλληλουχία επιζήμιων εθνικά υπαναχωρήσεων στις οποίες προέβη η τρισάθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
- Δεύτερον γιατί εκχωρεί στην Αμερικανική διοίκηση, ευρείας έκτασης δικαιώματα και για απεριόριστο χρόνο, σε στρατηγικά επιλεγμένα σημεία της Ελληνικής επικράτειας, καθιστώντας τους Αμερικανούς συνκυρίαρχους, και την χώρα επικίνδυνο...προγεφύρωμα στους στρατιωτικούς τους σχεδιασμούς.
- Τρίτον γιατί η ίδια η πολυπλοκότητα συμφερόντων τα οποία καλείται να υπηρετήσει, μεταφέρουν ΕΝΤΟΣ της Ελληνικής επικράτειας, μια ευρύτατη στρατηγική αντιπαράθεση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και αφορά στον στρατηγικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, των δρόμων της Ενέργειας, και της ευρύτερης στρατηγικής σύγκρουσης που διεξάγεται μεταξύ των ισχυρών δρώντων του πλανήτη.
Πρόκειται επομένως για μια πολλαπλά ετεροβαρή συμφωνία, η οποία περιορίζει δραματικά κάθε δυνατότητα στρατηγικής ευελιξίας της χώρας μπροστά σε εξελίξεις απρόβλεπτες, ενώ ταυτόχρονα κλειδώνει ένα μόνιμο αποτύπωμα της παρουσίας των ΗΠΑ στην χώρα, πράγμα που ισοδυναμεί πρακτικά με την ουσιαστική διχοτόμησή της σε ζώνες πολλαπλών ταχυτήτων και αμφιλεγόμενης κυριότητας, και αυτό μακροπρόθεσμα θα έχει ανυπολόγιστο κόστος.
Το ψευδεπίγραφο βεβαίως του υποτιθέμενα «στρατηγικού» χαρακτήρα αυτής της συμφωνίας,όπως και το απολύτως ψευδές ενός υποτιθέμενου «προστατευτισμού» με τον οποίο πλασάρεται ότι δήθεν περιβάλλεται η χώρα, καταδείχτηκε για πολλοστή φορά, ακόμη και κατά την χθεσινή μέρα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, η Τουρκική πειρατεία έκανε πάρτι προκλητικών παραβιάσεων στον εναέριο χώρο, με το Αμερικανικό ιπτάμενο ραντάρ (AWACS) να αρκείται στο ρόλο του απλού θεατή.
Με την συμφωνία αυτή, κρίσιμες, κομβικές και με ξεχωριστή στρατηγική σημασία περιοχές της Ελληνικής επικράτειας (Σούδα, Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Αλεξανδρούπολη) περνούν στον απόλυτο έλεγχο των Αμερικανών, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο, στο πλαίσιο των δικών τους στρατηγικών επιδιώξεων, να δρομολογήσουν σταδιακά την απόλυτη και ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ περιχαράκωσή τους, ώστε να καταστεί απαγορευτική, κάθε δυνατότητα άσκησης στοιχειώδους εθνικού ελέγχου.
Στο πλαίσιο αυτής της «αναβάθμισης» για λογαριασμό των Αμερικανών, είναι φανερό πως οι παραπάνω περιοχές στοχοποιούνται ευρύτερα, και μετατρέπονται σταδιακά σε πεδία πολλαπλών αντιπαρατιθέμενων συγκρούσεων ΚΑΙ με εμπλοκή ξένων δυνάμεων, μυστικών υπηρεσιών κλπ.
Πρόκειται επομένως για μια πολλαπλά αρνητική εξέλιξη, και δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι επιστρατεύεται και μια μερίδα «δημοφιλών» αναλυτών, στο πλαίσιο μιας απέλπιδας αλλά από κάθε άποψη δόλιας προσπάθειας, που επιδιώκει να αναδείξει την αμφιλεγόμενη σημασία ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ αντισταθμιστικών ωφελημάτων, τα οποία ΘΑ πρέπει να επιδιώξει να διασφαλίσει η χώρα, ως εκδούλευση από τους Αμερικανούς, με προφανή ουσιαστικά στόχο να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας, για το ανοσιούργημα που συντελέστηκε.
Προφανώς δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά ωφελήματα, και η Αμερικανική διοίκηση έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους πως δεν τίθεται θέμα κανενός είδους προστατευτισμού και έναντι καμιάς εθνικής απειλής με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.
Το μοναδικό για το οποίο ενδιαφέρονται οι Αμερικανοί, είναι ο σχεδιασμός της ενεργειακής ασφάλειας, και της ασφάλειας των εγκαταστάσεων και των εταιρειών τους, όπως και η προώθηση των γεωστρατηγικών τους προτεραιοτήτων έναντι των ισχυρών τους ανταγωνιστών.
Και η διασφάλιση όλων των παραπάνω, είναι βέβαιο πως θα απαιτήσει μέτρα, συμμαχίες, προσεταιρισμούς και πρακτικές, που πολύ συχνά θα αντιστρατεύονται ακόμη και τα στοιχειώδη κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.
Προφανώς μια κυβέρνηση προθύμων και υποτελών, δεν μπορεί να διεκδικήσει σοβαρά αντισταθμιστικά ωφελήματα και να θέσει αδιαπραγμάτευτους όρους έναντι κανενός, πολύ δε περισσότερο έναντι των Αμερικανών στους οποίους φρόντισε προκαταβολικά να εκχωρήσει τα πάντα.
Είναι φανερό πως όλο το παραμύθι των περίφημων στρατηγικών διαλόγων και των πολυσυζητημένων στρατηγικών συμφωνιών, δεν ήταν παρά ο επικοινωνιακός φερετζές πίσω από τον οποίο «χτίστηκε» μια αλληλουχία ετεροβαρών συμφωνιών ΚΑΙ με το Ισραήλ… ΚΑΙ με τους Αμερικανούς… Αλλά ΚΑΙ με το σύνολο των «πολυμερών» για τις οποίες πανηγύρισε κατ εντολήν και με υπόδειξη των Αμερικανών η προηγούμενη κυβέρνηση, και με τις οποίες προικοδοτήθηκε η σημερινή…
Αυτή η αλληλουχία, με την σειρά της καθόρισε και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των διεθνών συμφωνιών στις οποίες ενεπλάκη η χώρα, με αποκορύφωμα ΚΑΙ την απαράδεκτη συμφωνία των Πρεσπών αλλά ΚΑΙ την καταστροφική υπογραφή στην συμφωνία του Μαρακές για το Προσφυγικό.
Και δυστυχώς, η επισφράγιση αυτού του κατήφορου, ήρθε και με το περίφημο «θετικό» πρόσημο που είδαν εντεταλμένοι αναλυτές στην χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. «Θετικό» διότι επέλεξαν να μείνουν σε ζητήματα που ΔΕΝ είναι ακανθώθη… «Θετικό» γιατί συμφώνησαν να ενεργοποιήσουν το «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας» (ένα συμβούλιο που διπλοπαγιδεύει την χώρα στις στρατηγικές αυταπάτες μέσα από την λογική της μπίζνας που προωθούν)…
Και πίσω από την κίβδηλη ρητορική της «θετικότητας», αυτό που κρύβεται επιμελώς είναι η απροθυμία διαμόρφωσης εθνικής στρατηγικής απέναντι στην πολλαπλή τουρκική επιθετικότητα, μέρος της οποίας θα έπρεπε να ήταν αντικειμενικά και η διαφορετικού τύπου διαχείριση των ζητημάτων της Εθνικής κυριαρχίας, τα οποία κατέρρευσαν πλήρως στο περιβάλλον ΚΑΙ αυτής της ετεροβαρούς συμφωνίας με τους Αμερικανούς.
Δυστυχώς, τέτοιες δηλώσεις επιβράβευσης από όλους αυτούς που θα έπρεπε να πιέζουν επικουρικά -λόγω και του θεσμικού τους ρόλου- για την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας εθνικής στρατηγικής, ήταν το μαύρο πέπλο με το οποίο ενταφιάστηκε οριστικά κάθε τέτοια προοπτική, στο περιθώριο της χθεσινής μέρας της ΓΣ του ΟΗΕ.
Δυστυχώς χθες ήρθαμε ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στο «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου