Η αιφνίδια και για πολλούς μη αναμενόμενη αλλαγή της στάσης των Αμερικανών στο Συριακό, επιβεβαιώνει αυτά για τα οποία κατ’ επανάληψη έχουμε προειδοποιήσει…
Η αμερικανική απόφαση ΔΕΝ ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη μέσα από την οποία το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να διαπιστώσουμε, είναι ότι επισημοποιεί και εκφράζει εμπράκτως, την εναρμονισμένη πλέον στρατηγική διαχείριση που φαίνεται να υιοθετεί η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ.
Πρόκειται για μια διαχείριση που συνδυάζει την ενιαία προώθηση των ιδιαίτερων αντιλήψεων Τραμπ για τις διεθνείς σχέσεις, και των παραδοσιακών εμμονών του αμερικανικού βαθέως κράτους για τα γεωστρατηγικά αντισταθμίσματα που επιδιώκει να αποσπώνται σε κάθε περίπτωση.
Η απόφαση Τραμπ να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους οι Κούρδοι της Συρίας, είναι και απόφαση του βαθέως Αμερικανικού κράτους, και ως τέτοια «κουμπώνει» στο περιβάλλον μιας συνολικότερης στρατηγικής διαχείρισης που...
βρίσκεται σε εξέλιξη στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά. Αυτή είναι η αλήθεια, και όλα τα υπόλοιπα περί δήθεν προσωπικών οικονομικών συμφερόντων Τραμπ είναι απλώς κουταμάρες.
Η αμερικανική απόφαση επισημοποιεί εμμέσως μεν, πλην όμως με απόλυτη σαφήνεια, πως η Αμερική αναγνωρίζει (και συμβιβάζεται με την ιδέα) τον ισχυρό περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας, προθυμοποιείται να επαναπροσδιορίσει μαζί της το περιεχόμενο της στρατηγικής σχέσης της, και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η νέα περί των πραγμάτων αντίληψη, θα επισφραγιστεί με γεωπολιτικές Ιφιγένειες στο βωμό του θυσιαστηρίου.
Πρόκειται για μια εξέλιξη ιδιαιτέρως ανησυχητική, της οποίας την σοβαρότητα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που παραμένει παραδομένο στην λαγνεία της κενής περιεχομένου δήλωσης Πομπέο.
Η μεταστροφή της Αμερικανικής θέσης, δεν αφορά μονάχα στο μέτωπο του Συριακού και στην τύχη των Κούρδων, όπως λαθεμένα επιχειρούν να παρουσιάσουν οι επιπόλαιες «στρατηγικές» αναλύσεις που αβαντάρουν ποικιλότροπα την Ελληνική στρατηγική ατολμία. Αφορά σε ένα ευρύτερο πακέτο γεωστρατηγικών επιδιώξεων, που ο πάντα αποκαλυπτικός Ερντογάν, φρόντισε να το περιγράψει με την συντονισμένη επιχείρηση τόσο στο μέτωπο της Συρίας, όσο και στην Κυπριακή ΑΟΖ. Και για όσους δεν το κατάλαβαν, να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα…
Όχι… Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις απασφάλισαν τυπικά, αμέσως μετά την υπογραφή μιας προκλητικά υποτελούς συμφωνίας με τους Αμερικανούς του γνωστού δηλαδή Πρωτοκόλλου Τροποποίησης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» (Mutual Defense Cooperation Agreement - MDCA).
Με αυτήν την άθλια υπογραφή, η άβουλη και δουλοπρεπής κυβέρνηση της Αθήνας, έδωσε την μισή Ελλάδα στους Αμερικανούς…
Και φυσικά, η δυναμική των εξελίξεων είναι ακόμη πιο ανησυχητική, αν σταθμίσει κανείς τις πρώτες αντιδράσεις των λοιπών παραγόντων που αντικειμενικά εμπλέκονται σε αυτόν τον σύνθετο και δυναμικό γεωπολιτικό καμβά.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Τουρκία παραμένει προς το παρόν η μοναδική αδιαμφισβήτητα κερδισμένη, διότι σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους, διαθέτει τρία συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Οι εξελίξεις πλέον θα είναι ραγδαίες. Η Τουρκία δεν απασφαλίζει μονάχα στο μέτωπο του Συριακού, αλλά σε ολόκληρη την ζώνη του Δυτικού ενδιαφέροντος, αφού η τρίτη πολλαπλή εισβολή στην Συρία, συνδυάζεται με την ταυτόχρονη εισβολή σε αδειοδοτημένο οικόπεδο της Κυπριακής ΑΟΖ, καταρρίπτοντας έτσι όλα τα τυπικά προσχήματα, και τα καταρρίπτει έναντι πάντων.
Η αμερικανική απόφαση ΔΕΝ ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη μέσα από την οποία το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να διαπιστώσουμε, είναι ότι επισημοποιεί και εκφράζει εμπράκτως, την εναρμονισμένη πλέον στρατηγική διαχείριση που φαίνεται να υιοθετεί η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ.
Πρόκειται για μια διαχείριση που συνδυάζει την ενιαία προώθηση των ιδιαίτερων αντιλήψεων Τραμπ για τις διεθνείς σχέσεις, και των παραδοσιακών εμμονών του αμερικανικού βαθέως κράτους για τα γεωστρατηγικά αντισταθμίσματα που επιδιώκει να αποσπώνται σε κάθε περίπτωση.
Η απόφαση Τραμπ να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους οι Κούρδοι της Συρίας, είναι και απόφαση του βαθέως Αμερικανικού κράτους, και ως τέτοια «κουμπώνει» στο περιβάλλον μιας συνολικότερης στρατηγικής διαχείρισης που...
βρίσκεται σε εξέλιξη στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά. Αυτή είναι η αλήθεια, και όλα τα υπόλοιπα περί δήθεν προσωπικών οικονομικών συμφερόντων Τραμπ είναι απλώς κουταμάρες.
Η αμερικανική απόφαση επισημοποιεί εμμέσως μεν, πλην όμως με απόλυτη σαφήνεια, πως η Αμερική αναγνωρίζει (και συμβιβάζεται με την ιδέα) τον ισχυρό περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας, προθυμοποιείται να επαναπροσδιορίσει μαζί της το περιεχόμενο της στρατηγικής σχέσης της, και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η νέα περί των πραγμάτων αντίληψη, θα επισφραγιστεί με γεωπολιτικές Ιφιγένειες στο βωμό του θυσιαστηρίου.
Πρόκειται για μια εξέλιξη ιδιαιτέρως ανησυχητική, της οποίας την σοβαρότητα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που παραμένει παραδομένο στην λαγνεία της κενής περιεχομένου δήλωσης Πομπέο.
Η μεταστροφή της Αμερικανικής θέσης, δεν αφορά μονάχα στο μέτωπο του Συριακού και στην τύχη των Κούρδων, όπως λαθεμένα επιχειρούν να παρουσιάσουν οι επιπόλαιες «στρατηγικές» αναλύσεις που αβαντάρουν ποικιλότροπα την Ελληνική στρατηγική ατολμία. Αφορά σε ένα ευρύτερο πακέτο γεωστρατηγικών επιδιώξεων, που ο πάντα αποκαλυπτικός Ερντογάν, φρόντισε να το περιγράψει με την συντονισμένη επιχείρηση τόσο στο μέτωπο της Συρίας, όσο και στην Κυπριακή ΑΟΖ. Και για όσους δεν το κατάλαβαν, να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα…
- Αν για τον Ερντογάν, το Κουρδικό είναι ένα ιστορικό πρόβλημα που συνδέεται με τα διαχρονικά εθνικά συμπλέγματα του Τουρκικού κράτους και την αιματοβαμμένη πορεία του μέσα από διαρκείς και αλλεπάλληλες εθνοκαθάρσεις…
- Η Γαλάζια Πατρίδα, δηλαδή το Αιγαίο και η ΝΑ Μεσόγειος σε πρώτη φάση, είναι η πρόκληση του μέλλοντος μιας Τουρκίας που οικοδομεί το δικό της imperium, το οποίο είναι αδιανόητο να υπάρξει αν η Τουρκία δεν αναδειχτεί σε ισχυρή αεροναυτική και κυρίως σε ισχυρή ναυτική δύναμη.
Επομένως, όσο είναι πρακτικά αδιανόητο να διασπαστεί αυτή η ενότητα στρατηγικών επιδιώξεων στο πλαίσιο της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, άλλο τόσο είναι πρακτικά επιβεβλημένο να εκδηλωθεί μια αντίστοιχη ενότητα στρατηγικών υπαναχωρήσεων σε ότι αφορά στις Αμερικανικές ανέξοδες κατά τα λοιπά διαβεβαιώσεις.
Όχι… Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις απασφάλισαν τυπικά, αμέσως μετά την υπογραφή μιας προκλητικά υποτελούς συμφωνίας με τους Αμερικανούς του γνωστού δηλαδή Πρωτοκόλλου Τροποποίησης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» (Mutual Defense Cooperation Agreement - MDCA).
Με αυτήν την άθλια υπογραφή, η άβουλη και δουλοπρεπής κυβέρνηση της Αθήνας, έδωσε την μισή Ελλάδα στους Αμερικανούς…
- Την παραχώρησε με συμβόλαιο και άνευ όρων για να διευκολυνθούν στην προώθηση των στρατηγικών τους επιδιώξεων σε ολόκληρο το τόξο από την Βαλτική μέχρι τον Περσικό…
- Και με αυτήν την προίκα αγόρασε μια πέτσινη δήλωση, χωρίς αντικείμενο, περιεχόμενο και αξία, που στο άκουσμα των χθεσινών γεγονότων, θα ήταν κωμικοτραγικό ακόμη και να επιχειρήσει κάποιος να την επικαλεστεί την επόμενη περίοδο, και σε συνάρτηση με τις πιθανολογούμενες εξελίξεις.
Η μεταστροφή λοιπόν της Αμερικανικής θέσης προϊδεάζει, ότι η πραγματική γεωπολιτική Ιφιγένεια που θα χρησιμοποιηθεί για να επαναθεμελιώσει την στρατηγική συνεννόηση ΗΠΑ – Τουρκίας, δεν θα είναι οι Κούρδοι για τους οποίους αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη και εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη, για την κρίση κάθε αντικειμενικού παρατηρητή, αλλά θα είναι το Αιγαίο και η Κύπρος, με το ιδιαίτερο ειδικό βάρος που διαθέτουν στο πλαίσιο της επιθετικής Τουρκικής αναθεωρητικής στρατηγικής. Για τους Αμερικανούς πλέον, τα σκυλιά είναι δεμένα.
Και φυσικά, η δυναμική των εξελίξεων είναι ακόμη πιο ανησυχητική, αν σταθμίσει κανείς τις πρώτες αντιδράσεις των λοιπών παραγόντων που αντικειμενικά εμπλέκονται σε αυτόν τον σύνθετο και δυναμικό γεωπολιτικό καμβά.
- Ο ΟΗΕ (φευ) δηλώνει αιφνιδιασμένος. Και «αιφνιδιασμένος» ΟΗΕ, σημαίνει παροπλισμένος, περιθωριοποιημένος, ανίκανος ακόμη και να πάρει στοιχειώδεις αποοφάσεις. Αιφνιδιασμένος ΟΗΕ, σημαίνει στην πράξη αυτοκαταργημένος ΟΗΕ, και δυστυχώς αυτή είναι η δυσάρεστη αλήθεια.
- Η Γερμανία, έχοντας προφανώς σαφή επίγνωση των αναμενόμενων εξελίξεων, δεν δίστασε να προχωρήσει σε σημαντικές εμπορικές συμφωνίες με την Τουρκία. Άλλωστε ο εκπρόσωπός της δεν δίστασε να αυτοεξευτελιστεί μαζί με τον Αβραμόπουλο, κατά την διάρκεια της επίσκεψής τους στην Άγκυρα, μόλις ένα 24ωρο πριν.
- Η Γαλλία, αρκείται σε προειδοποιήσεις αλλά αν και άμεσα θιγόμενη από την εισβολή σε αδειοδοτημένο για λογαριασμό της τεμάχιο της Κυπριακής ΑΟΖ, δεν αντιδρά. Είναι φανερό πως οι πάντες αναζητούν ισορροπίες και την ιδανική περπατησιά, μέσα στα υπό διαμόρφωση καινούρια δεδομένα. Εδώ, αξίζει να προστεθεί και μια επιπλέον διόλου έωλη ανησυχία. Αν δεν συμβεί "ατύχημα" σε χώρο κράτησης μαχητών του ISIS στην Συρία, τέτοιο που να ερμηνεύει την μαζική τους απελευθέρωση, τότε ο ISIS θα μεταφέρει τις συγκρούσεις εντός της Τουρκίας. Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει επίγνωση αυτής της εκδοχής και φυσικά είναι μια εξέλιξη που δεν θα την ήθελε... Αντιλαμβάνεται όμως κανείς τι θα μπορούσε να σημαίνει για ολόκληρη την Ευρώπη μια τέτοια εξέλιξη...
Η Ρωσία τέλος, υποδέχτηκε τις εξελίξεις μάλλον με μια σοφή αντίδραση, θέτοντας το ζήτημα της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, και μην αγγίζοντας το Κουρδικό ως αυτοτελές πρόβλημα. Είναι φανερό πως η Ρωσική αντίδραση, παραπέμπει σε διαχειριστή που περιμένει εξελίξεις.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Τουρκία παραμένει προς το παρόν η μοναδική αδιαμφισβήτητα κερδισμένη, διότι σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους, διαθέτει τρία συγκριτικά πλεονεκτήματα.
- Είναι επιτιθέμενη με την έννοια ότι είναι αυτή που ορίζει ατζέντα…
- Ξέρει τι θέλει και η ατζέντα που ορίζει καταγράφει με απόλυτη σαφήνεια τις στοχεύσεις της. Και…
- Κλιμακώνει τα βήματά της, στην βάση ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού, και δεν βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα της ελπίδα.
Υπάρχουν χαμένοι από αυτήν την επικίνδυνη εξέλιξη;;; Αναντίρρητα ΝΑΙ. Είναι η Ελλάδα και η Κύπρος.
- Η Ελλάδα για τον επιπρόσθετο λόγο ότι μόλις χθες απώλεσε την δυνατότητα ουσιαστικού στρατηγικού ελέγχου στα πιο νευραλγικά σημεία της μισής της επικράτειας, και αυτό το μακέλεμα οι άθλιοι των Αθηνών το βάφτισαν «στρατηγική αμυντική συμφωνία».
- Και η Κύπρος γιατί η πολιτική της ηγεσία, μέθυσε με το τυράκι της γρήγορης μπίζνας και δεν είδε την φάκα της ουσιαστικής στρατηγικής αποδυνάμωσης και εν τέλει απομόνωσής της, αφού πρακτικά συνηγόρησε στην αποσύνδεση των όρων της στρατηγικής της βιωσιμότητας, από τα επίχειρα των επενδυτικών συμφωνιών.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, διότι παράλληλα με όλα τα παραπάνω, έχουν το θλιβερό προνόμιο, να μην διαθέτουν πυξίδα, να μην διαθέτουν εθνική στρατηγική, να μην συμπεριφέρονται στο πλαίσιο της αναγκαίας στρατηγικής ενότητας του Ελληνισμού, να μην διαθέτουν σχεδιασμό επόμενης μέρας...
Υπάρχουν τέλος και οι επικίνδυνοι ηλίθιοι. Είναι οι Τσάμπερλαιν των Αθηνών. Είναι οι φτηνοί πανηγυρτζήδες που κούνησαν στον αέρα το λευκό πατσαβουρόχαρτο μιας πέτσινης δήλωσης, χωρίς αντίκρυσμα, ξεγελώντας γι’ ακόμη μια φορά τον εαυτό τους και τους πολίτες αυτής της χώρας.
Αλλά όλα τούτα θα έχουν κόστος. Κόστος ανυπολόγιστο. Οι εξελίξεις επιταχύνονται και οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Κάθε λόγο να αφυπνίζονται και να ενεργοποιούνται για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν...
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Σχετικό μας άρθρο...
Υπάρχουν τέλος και οι επικίνδυνοι ηλίθιοι. Είναι οι Τσάμπερλαιν των Αθηνών. Είναι οι φτηνοί πανηγυρτζήδες που κούνησαν στον αέρα το λευκό πατσαβουρόχαρτο μιας πέτσινης δήλωσης, χωρίς αντίκρυσμα, ξεγελώντας γι’ ακόμη μια φορά τον εαυτό τους και τους πολίτες αυτής της χώρας.
Αλλά όλα τούτα θα έχουν κόστος. Κόστος ανυπολόγιστο. Οι εξελίξεις επιταχύνονται και οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Κάθε λόγο να αφυπνίζονται και να ενεργοποιούνται για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν...
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Σχετικό μας άρθρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου