Για να τελειώσει επιτέλους αυτός ο παραλογισμός με την ανεξέλεγκτη «εισβολή» εμμονικών, μωροφιλόδοξων και κάθε λογής ψεκασμένων, που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό στον δημόσιο διάλογο, στο κοινωνικό γίγνεσθαι και εν τέλει στην ίδια την πολιτική διεργασία, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε τα αυτονόητα…
Κάθε κυρίαρχη άποψη είναι ex officio και συστημική. Και αυτή η σχέση είναι διαλεκτική, χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερο δυναμισμό, και είναι εκ των πραγμάτων μια σχέση ανατροφοδούμενη. Επομένως κανένας δεν ανακάλυψε την Αμερική μιλώντας για το αυτονόητο, αλλά και ουδείς χρίζεται «επαναστάτης» και αντισυμβατικός, επειδή «πουλά» κίβδηλο «αντισυστημισμό» με τους βαρύγδουπους και συχνά άφρονες ισχυρισμούς του.
Προφανώς η παραπάνω παραδοχή, ισχύει και για τις κυρίαρχες προσεγγίσεις που σχετίζονται με την covid19, και είναι βέβαιο πως ανεξάρτητα από την αυτοτέλεια και την εγκυρότητα της επιστημονικής τους στοιχειοθέτησης, η πολιτική και διαχειριστική εργαλειοποίησή τους είναι δεδομένη στο πλαίσιο του ιδιαίτερου συστημικού τους ρόλου.
Το «Σύστημα» άλλωστε διεθνώς τελεί υπό μια διεργασία διαρκούς ανασύνταξης. Καινούριες ισορροπίες τόσο στην Οικονομία όσο ΚΑΙ στην κοινωνία βρίσκονται υπό διαμόρφωση. Ισχυρά οικονομικά συμφέροντα συγκρούονται και η έκβαση αυτής της σύγκρουσης προφανώς ΔΕΝ είναι προδιαγεγραμμένη.
Τα κρισιακά φαινόμενα της προηγούμενης δεκαετίας, παρά την ποικιλομορφία με την οποία εκδηλώθηκαν και το εύρος των συνεπειών με τις οποίες σάρωσαν περιφερειακές και εθνικές Οικονομίες και κοινωνίες, δεν έχουν ολοκληρώσει το βασικό προαπαιτούμενο κάθε κρισιακής περιόδου που δεν είναι άλλο από...
την εκτεταμένη καταστροφή Κεφαλαίου. Σε αυτό το περιβάλλον της συστημικής «αναδημιουργίας» μέσα από την καταστροφή, οι εργασιακές σχέσεις επαναπροσδιορίζονται εκ θεμελίων και προφανώς οι κατακτήσεις των εργαζομένων αποδομούνται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης και πολυμέτωπης επίθεσης, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δόγματος του σοκ.Πρόκειται επομένως για μια διαδικασία σύνθετη που αφανίζει, καταστρέφει, αποδυναμώνει και αναδημιουργεί. Ως τέτοια δεν περιορίζεται απλώς στην διαχείριση ή στην αξιολόγηση εργαλείων, τομέων της οικονομίας και της παραγωγής, κυρίαρχων κατευθύνσεων με εθνικό και περιφερειακό αποτύπωμα κλπ, αλλά επεκτείνεται και στην επίλεκτη ατζέντα των κυρίαρχων γεωστρατηγικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, που αφορούν στην νέα ισορροπία ισχύος και φυσικά στην φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της επιδίωξης εργαλειοποιούνται τα πάντα. ΚΑΙ τα προβλήματα… ΚΑΙ τα προσχήματα… Αλλά ΚΑΙ οποιαδήποτε αιφνίδια μεταβολή σχετίζεται με την καθημερινότητα του πολίτη.
Το πρώτο πράγμα επομένως που έχει σημασία να αποσαφηνίσουμε, είναι την διακριτότητα που υπάρχει ανάμεσα στην αυτονόητη υπόσταση του προβλήματος από την μια και στην προσχηματική του επίκληση αλλά και στις απώτερες επιδιώξεις των πολιτικών διαχειριστών από την άλλη.
Όταν λοιπόν οι κοινωνίες βρίσκονται αντιμέτωπες με οργανωμένη επίθεση, η απάντηση ΔΕΝ είναι οι αφορισμοί και τα ξόρκια. Αυτό που απαιτείται είναι η ανάγκη να οργανώσουν την δική τους πολιτική αντεπίθεση, και όχι να παρασύρονται από κάθε λογής συστημικούς φαφλατάδες, σε πιρουέτες εκτόνωσης με εργαλείο την ανευθυνολογία και τον κίβδηλο αντισυστημισμό.
Και για όποιον θεωρήσει ότι η αλληλοσύνδεση της covid19 με την Γεωπολιτική, συνιστά μια υπερβολή στην προσέγγιση, θα θυμίσουμε τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε να σκαρωθούν οι πρώιμοι αντικινεζικοί βηματισμοί των ΗΠΑ, που «πάτησαν» στην εμφάνιση της πανδημίας, και στην κλιμάκωσή τους έσπευσαν να προβάλλουν κάποια δήθεν εταιρικά αιτήματα αποζημιώσεων της τάξης των 20 τρις δολαρίων, στο πλαίσιο μιας εμφανούς αν και καταγέλαστης προσπάθειας συμψηφισμού αυτών των απαιτήσεων με το Αμερικανικό χρέος που παρακρατούν οι Κινεζικές τράπεζες.
Αυτή η ρητορική βέβαια υποχώρησε σταδιακά ή μετεξελίχθηκε σε φτηνό πολυεργαλείο το οποίο έσπευσε να εντάξει ο Αμερικανός πρόεδρος στο φαιδρό οπλοστάσιό του, και μετά από πολλαπλούς κλυδωνισμούς, θεώρησε ότι η «επόμενη στάση» θα μπορούσε να αφορά στην αντιπαράθεση για την μάχη των εμβολίων, αυτήν την φορά πρωτίστως απέναντι στην Ρωσία.
Και από την άλλη μεριά εκδηλώνεται με την προκλητική ΕΥΚΟΛΙΑ με την οποία εργαλειοποιείται η απειλητική εμφάνιση της νόσου, προκειμένου να διευθετηθούν ταχύτερα και ανεμπόδιστα οι κρίσιμες συστημικές αναμορφώσεις στις οποίες προσαρμόζουν το έργο τους οι εθνικές κυβερνήσεις και οι υπερεθνικοί οργανισμοί.
Στο περιβάλλον αυτής ακριβώς της αντίφασης, βρήκε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να κάνει πάρτι ο πολιτικός τσαρλατανισμός. Μια ιδιότυπη δήθεν «αντίσταση» δηλαδή, η οποία στο πλαίσιο του απόλυτα συστημικού της ρόλου, συμπαρασύρει αφελείς στην άβυσσο της σεναριολογίας, μακριά από την ατζέντα των πολιτικών διεκδικήσεων και της ουσιαστικής πολιτικής δράσης.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που ΔΕΝ είναι καινούριο, και το οποίο εμφανίζεται απολύτως χορογραφημένα κάθε φορά που τα διακυβεύματα είναι πραγματικά κρίσιμα, και οι κοινωνίες θα πρέπει να οδηγηθούν ΕΙΤΕ παροπλισμένες στο περιθώριο των εξελίξεων, ΕΙΤΕ εγκλωβισμένες στα αδιέξοδα του εκφυλιστικού αποπροσανατολισμού και κατά συνέπεια ανίκανες να ανακόψουν την δυσμενή εξέλιξη των πραγμάτων.
Το πρώτο πράγμα στο οποίο ΔΕΝ δίστασαν να καταφύγουν οι περιφερόμενοι τσαρλατάνοι, ήταν το να ασελγήσουν πάνω στις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η διεθνής επιστημονική κοινότητα, στην προσπάθειά της να αναζητήσει ολοκληρωμένες απαντήσεις ΚΑΙ σε σχέση τον μηχανισμό λειτουργίας ενός νέου, άγνωστου, καταστροφικού και δολοφονικού ιού ο οποίος σε σημαντικό βαθμό παραμένει αδιευκρίνιστος, αλλά ΚΑΙ σε σχέση με την ανάγκη να συγκεκριμενοποιηθεί ένα συνολικό πακέτο μέτρων και πολιτικών προστατευτισμού, στο οποίο θα μπορούν να αναζητήσουν καταφύγιο οι κοινωνίες, με ευθύνη φυσικά των πολιτικών ηγεσιών και με πρωτεύοντα εργαλεία, τα Εθνικά Συστήματα Υγείας.
Δεν δίστασαν να ασελγήσουν, ακόμη και επάνω στις υπεράνθρωπες προσπάθειες μαχόμενων γιατρών και νοσηλευτών που έδωσαν ακόμη και την ζωή τους για να σώσουν συνανθρώπους τους. Κι αυτό είναι κατάντια στην επιεικέστερη των περιπτώσεων...
Ο σοβαρός επιστήμονας δίνει την μάχη με γνώμονα ΜΟΝΟ το γνωστικό του αντικείμενο και όχι τσαλαβουτώντας στα πάντα, εκμαιεύοντας το χειροκρότημα και τα «ζήτω»… Την δίνει ΜΟΝΟ εκεί που η επιστήμη του παλεύει να ξεκλειδώσει κρίσιμα και θεμελιώδη «μυστικά», και αυτός ο χώρος είναι το εργαστήριο, η έρευνα και ο υπεύθυνος θεσμικός επιστημονικός διάλογος και προβληματισμός, και όχι βεβαίως το διαδίκτυο με τα ταρατατζούμ του… Την δίνει με αδιαπραγμάτευτο ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΜΕΛΗΜΑ την διαφύλαξη της Δημόσιας Υγείας με όρους πραγματικούς και όχι προσχηματικούς, και χωρίς να προσβλέπει στην τόνωση της προσωπικής του ματαιοδοξίας και στην εξυπηρέτηση φτηνών πολιτικών φιλοδοξιών και σκοπιμοτήτων, εργαλειοποιώντας αδίστακτα ακόμη και καταφανώς αντικοινωνικές συμπεριφορές, ακόμη και όταν αυτές εκδηλώνονται με ποινικά κολάσιμο τρόπο.
Το δεύτερο πράγμα για το οποίο ΔΕΝ δίστασαν όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, είναι η συστηματική τους προσπάθεια να εκτρέψουν σε λάθος βάση την αγανάκτηση των πολιτών και να την εκφυλίσουν σε μια σχέση καθ’ όλα ανταγωνιστική με την αυτονόητη ανασφάλεια που είναι φυσιολογικό να διακατέχει τους πάντες και να αναζητεί πλασματική διέξοδο στα ευκολόπεπτα μυθεύματα που πλασάρονται.
Έτσι, σε μια περίοδο που η κοινωνία είχε όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη την συνοχή της και τον αγωνιστικό της προσανατολισμό στραμμένο στην αντιμετώπιση των σοβαρών κυβερνητικών ανεπαρκειών αλλά και στους πολλαπλούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα, υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που διεκδικούν ρόλο και λόγο στα τεκταινόμενα, επενδύοντας στην ευκολοπιστία των αφελών, οι οποίοι με την σειρά τους εναποθέτουν την προσδοκία τους στην λαγνεία της μεγαλοστομίας και της φανφάρας.
Φτηνό και προσχηματικό επιχείρημα όλων αυτών, ήταν και παραμένει το πέτσινο ενδιαφέρον τους για την πορεία της Οικονομίας και για την δήθεν αποτροπή καταστροφικών πολιτικών που διευρύνουν την Ύφεση και ανατροφοδοτούν την αποεπένδυση.
Πρόκειται για ανθρώπους, που μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια οικονομικής καταστροφής και δομικής αναδιοργάνωσης ενός συστήματος που όσο επιχειρεί να βρει τα νέα επίπεδα της ισορροπίας του, τόσο ανατροφοδοτεί την ολοκληρωτική αποσταθεροποίησή του, αυτοί επιμένουν να ερμηνεύουν την κρίση και τα αδιέξοδα, με μοναδικό εργαλείο την δική τους φτηνή και αστεία εκδοχή για τις πραγματικές αιτίες που την γεννούν και την αναπαράγουν.
Στην ζωή ωστόσο, η ειλικρίνεια των προθέσεων και η σοβαρότητα των διαχειριστών, δεν κρίνονται από την ποσότητα των «ζήτω» που τους εξασφάλισαν αφειδώς οι αφελείς και οι ευκολόπιστοι, αλλά από την ουσιαστική σχέση που προφανώς ΔΕΝ έχουν όλοι αυτοί οι μεταμοντέρνοι φαφλατάδες της συνωμοσιολογίας, οι οποίοι διεκδικούν και δικαίωμα στην άποψη για την Οικονομία, χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση και γνώση για τους Νόμους και τους Κανόνες της ακόμη και για τα αδιέξοδα των μοντέλων που ιεραρχούνται.
Με απλά λόγια, ο Τσαρλατανισμός των γυρολόγων και η γνώση των κανόνων της Οικονομίας, ιδιαίτερα σε συνθήκες παραπαίοντος Καπιταλισμού, είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Κραυγαλέο παράδειγμα των επιδόσεων όλων αυτών στην ανευθυνότητα και στην ακατάσχετη προσχηματολογία, ήταν μεταξύ άλλων και ο καθολικός τους εξευτελισμός, αφού την μια μέρα επιχειρούσαν να πείσουν τους αφελείς ότι δεν χρειάζονται περιοριστικά μέτρα και ότι η χαλαρή αντιμετώπιση της Σουηδίας ήταν η ενδεδειγμένη λύση ΚΑΙ για την Πανδημία ΚΑΙ για την Οικονομία ντοπάροντας έτσι τους απερίσκεπτους να πλαισιώσουν το αντικοινωνικό «κίνημα» κατά της μάσκας…
Και την επόμενη ακριβώς, αναθεματίζουν την κυβέρνηση για την εγκληματική διαχείριση που επέλεξε στον τομέα του Τουρισμού. Την αναθεματίζουν δηλαδή επειδή υιοθέτησε στην πράξη τις δικές τους αδιέξοδες και καταστροφικές αντιλήψεις. Έτσι... Χωρίς Αιδώ και χωρίς καμιά απολύτως συναίσθηση των λεγομένων τους...
Και το σημαντικότερο όλων, είναι η μεγάλη τους συνενοχή στην αναπαραγωγή της απολύτως συστημικής αυταπάτης, που καλλιεργεί στην κοινωνία την ψευδαίσθηση ότι χωρίς τα όποια περιοριστικά μέτρα η Οικονομία θα είχε απογειωθεί, συγκαλύπτοντας έτσι τα μεγάλα και διαχρονικά συστημικά αδιέξοδα.
Κάπως έτσι, μέσα από μια απίθανη διαδρομή που οριοθετήθηκε με Αμερικανούς πάστορες, με Λιακοπούλειες συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, με τσιπάκια, φίμωτρα, 5G και άλλα φαιδρά, φτάσαμε κοντά στον Οκτώβρη του 2020, με την δολοφονική πανδημία να κάνει δυναμικά την επανεμφάνισή της… Με το Σύστημα Υγείας να δοκιμάζεται από της συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και της χρόνιας εγκατάλειψης… Με την πατρίδα μας να συνθλίβεται υπό το βάρος των Τουρκικών απειλών και των «συμμαχικών» εκβιασμών και πιέσεων προκειμένου να προβεί σε απαράδεκτες Εθνικές υπαναχωρήσεις…
Και όλοι τούτου απλά περί άλλων τυρβάζουν, φιλοτεχνώντας την πολιτική τους καριέρα στην ευκολοπιστία των αφελών. Tragic…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου