Άλλο ένα ΚΥΣΕΑ μοιραίων πολιτικών νάνων ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα αρνείται να βγει με επιθετική στρατηγική ατζέντα στην σκακιέρα της Μέσης Ανατολής και επιλέγει γι΄ ακόμη μια φορά να διαχειριστεί μίζερα, άτολμα, κοντόφθαλμα και κυρίως διεκπεραιωτικά και από την θέση του «πιστοποιημένου» Ευρωπαϊκού κυματοθραύστη, τα πολιτικά και κοινωνικά απόνερα των εξελίξεων στο Αφγανιστάν…
Στην συνέχεια, η σκυτάλη θα δοθεί στην συστημική στρατηγική σκέψη, η οποία θα αναλάβει να μας πείσει ότι αυτή επιλογή, ήταν η μόνη εφικτή στο πλαίσιο της ευρύτερης «συμμαχικής» υπεργολαβίας.
Το Ελληνικό ΚΥΣΕΑ, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν, δεν «παράγουν» μόνο πρόσφυγες και ανθρωπιστικές προκλήσεις, πίσω από τις οποίες σπεύδει με την παραδοσιακή Ελληνική πολιτική σοβαροφάνεια να στοιχίσει την χώρα, καθηλώνοντάς την έτσι σε έναν ρόλο συμπληρωματικό και δευτερεύοντα, στο πλαίσιο του ευρύτερου «συμμαχικού» σχεδιασμού, ενώ αρνείται επιδεικτικά να την προσανατολίσει στην λογική της εξυπηρέτησης των κρίσιμων εθνικών μας προτεραιοτήτων.
Προφανώς η ανάγκη ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών, είναι ένα κρίσιμο ζήτημα που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί στον σχεδιασμό των επιτελείων. Η αντιμετώπισή του όμως, δεν μπορεί να συνεχίσει να προσεγγίζεται με επιλεκτική μονομέρεια, δεν μπορεί να συνεχίσει να αποσυνδέεται από την ανάγκη ουσιαστικού και εκ θεμελίων επαναπροσδιορισμού της μεταναστευτικής πολιτικής που υιοθετεί η χώρα και φυσικά δεν μπορεί να χρησιμοποιείται επικοινωνιακά ως αντιστάθμισμα και εργαλείο συγκάλυψης της γενικότερης στρατηγικής ανεπάρκειας που επιδεικνύεται και μάλιστα σε έναν ιδιαιτέρως κρίσιμο γεωπολιτικό χρόνο.
Από αυτήν την άποψη… Ο μονοθεματικός προσανατολισμός που κυριάρχησε κατά την τελευταία συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ, αν μη τι άλλο προβληματίζει.
- ΟΧΙ ΜΟΝΑΧΑ γιατί δεν κατέστη σαφές πως η ιδιαιτέρως επιβαρυμένη πατρίδα μας, θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα της παράνομης Μετανάστευσης με αποφασιστικότητα και αποδεσμευόμενη πλήρως από τον όποιο «Ευρωπαϊκό καταμερισμό»...
- ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ διότι κατέστη σαφές, πως τα πολύ σοβαρά προβλήματα και οι ευρύτερες προκλήσεις που ανακύπτουν με αφορμή τα διαδραματιζόμενα στο Αφγανιστάν, ουδόλως απασχόλησαν την συγκεκριμένη συνεδρίαση και δεν φαίνεται να απασχολούν καν την Ελληνική επιτελική και στρατηγική σκέψη.
Α. Δημιουργούν καινούριες δυσκολίες, αλλά και μια σειρά από νέες δυνατότητες. Οι Έλληνες επιτελείς, οφείλουν να αξιολογήσουν με πραγματικούς όρους τον...
βαθμό που μας αφορούν αυτές οι εξελίξεις - ακόμη και στο επίπεδο της Γεωεπιχειρηματικότητας - η οποία ειρήσθω εν παρόδω, θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Εθνικής περιφερειακής μας στρατηγικής.Β. Επαναπροσδιορίζουν τις παραμέτρους της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης. Και οι Έλληνες επιτελείς, έχουν την υποχρέωση να σταθμίσουν τις νέες παραγωγικές στρατηγικές ευκαιρίες που δημιουργούνται στο περιβάλλον αυτής της σύγκρουσης, να συγκεκριμενοποιήσουν το περιεχόμενο του πολυσυζητημένου «πολυδιάστατου ρόλου» τον οποίο θεωρητικά επιζητούμε να έχει η χώρα μας στα περιφερειακά δρώμενα και φυσικά να επιδιώξουν την περαιτέρω αναβάθμιση αλλά και την ουσιαστική εμπέδωση αυτού του νέου πραγματικά πολυδιάστατου διεθνούς ρόλου στις νέες συνθήκες.
Ο νέος δρόμος του μεταξιού για παράδειγμα, είναι από την φύση του μια παραγωγική στρατηγική ευκαιρία, που δίνει προστιθέμενη αξία στον στρατηγικό ρόλο της χώρας μας. Είναι το συγκριτικό της πλεονέκτημα έναντι πάντων, που όχι μονάχα δεν θα πρέπει να απωλέσει γυρίζοντας την πλάτη στους Κινέζους (Πειραιάς, COSCO κλπ) και υποκύπτοντας στους Αμερικανικούς εκβιασμούς, αλλά αντιθέτως, οφείλει να σχεδιάσει την στοχευμένη του αξιοποίηση, που μπορεί να την αναβαθμίσει σε παράγοντα ισχύος στο πλαίσιο της νέας περιφερειακής Αρχιτεκτονικής.
Γ. Ανακατεύουν το παζλ με τους φιλόδοξους περιφερειακούς πρωταγωνιστές. Και τα Ελληνικά διπλωματικοπολιτικά επιτελεία, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν επιτέλους, ότι δεν είναι το μέγεθος, αλλά η στρατηγική βαρύτητα μιας χώρας καθώς και η ικανότητα του πολιτικού της προσωπικού να την διαχειρίζεται στοχευμένα, η παράμετρος εκείνη που ενσωματώνει πρωταγωνιστές (και φυσικά αποκλείει κομπάρσους) στην σύνθεση αυτού του δυναμικά μεταβαλλόμενου παζλ.
Δ. Ανασυντάσσουν και επανακαθορίζουν στρατηγικές συμμαχίες αλλά και στρατηγικές αντιπαλότητες. Γι αυτό και οι Έλληνες επιτελείς οφείλουν επιτέλους να επεξεργαστούν ένα σχέδιο ουσιαστικής παρέμβασης σε αυτήν την δυναμική διεργασία, που να ισχυροποιεί το στρατηγικό αποτύπωμα της πατρίδας μας στην περιεφερειακή σκακιέρα αλλά και ευρύτερα.
Ε. Επιβάλουν αναγκαίες και κρίσιμες αναθεωρήσεις στις παραδοσιακά κυρίαρχες αντιλήψεις που αφορούν στην περιφερειακή Ασφάλεια και σταθερότητα. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να παραμένει εκτεθειμένη σε κενά Ασφαλείας και πολιτικές ανοχής που αφήνουν το περιθώριο σε αυτούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα, να αξιοποιήσουν αστοχίες και στρατηγική αβελτηρία δεκαετιών, για να κλιμακώσουν την γεωπολιτική της περίσφιξη.
Η Τουρκία για παράδειγμα αξιοποιεί ήδη τις προνομιακές της σχέσεις και διευρύνει στρατηγικά την συνεργασία της και με τα Σκόπια αλλά και με την Αλβανία, αλλά στην Ελλάδα ουδείς προβληματίζεται για το περιεχόμενο των πρωτοβουλιών και των δράσεων που θα μπορούσαν να ανασυνθέσουν και να επαναπροσδιορίσουν την Βαλκανική της πολιτική.
Γίνεται λοιπόν φανερό, πως είναι πολλά και κρίσιμα τα ζητήματα τα οποία αν και θα έπρεπε να έχουν ξεχωριστή θέση σε μια καλά προετοιμασμένη συζήτηση, εν τούτοις ΔΕΝ απασχόλησαν καν την συνεδρίαση του Ελληνικού ΚΥΣΕΑ, διότι η πολιτική τάξη της χώρας, ΔΕΝ θέλησε να συνειδητοποιήσει πως η νέα έκρηξη του Αφγανικού, έχει Μεσανατολική αλλά και ευρύτερη περιφερειακή διάσταση και η υποχρέωση της πατρίδας μας να «παίξει» σ’ αυτό το γήπεδο σοβαρά, με σχέδιο αλλά και με συγκεκριμένες απαιτήσεις, δεν συνιστά πλεονασμό αλλά ζήτημα που σχετίζεται ευθέως με την ίδια την γεωπολιτική της υπόσταση.
Όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ συνιστούν περιττή «υψηλή στρατηγική» με την οποία η Ελληνική πολιτική ελίτ έχει την πολυτέλεια να αποφεύγει να καταπιαστεί και περί άλλων να τυρβάζει, μιας και δεκαετίες ολόκληρες συνήθισε και βολεύτηκε με τα εύκολα και τα εύπεπτα. Είναι ορισμένοι μόνο από τους αυτονόητους και κρίσιμους άξονες πάνω στους οποίους η Ελλάδα οφείλει να δομήσει τον σχεδιασμό της στρατηγικής της επιβίωσης. Σε διαφορετική περίπτωση, ο βίαιος γεωπολιτικός της εκφυλισμός, θα είναι φυσικό συνεπακόλουθο των εξελίξεων που επιταχύνονται με τρόπο δραματικό.
Και φυσικά όλα τα παραπάνω, είναι ορισμένοι μόνο από τους άξονες του αναγκαίου και επικαιροποιημένου στρατηγικού δόγματος, το οποίο η πατρίδα μας δυστυχώς ΔΕΝ διαθέτει και που επίσης δυστυχώς το ΚΥΣΕΑ κατά την πρόσφατη συνεδρίασή του ΔΕΝ θεώρησε απαραίτητο πως θα πρέπει έστω και καθυστερημένα να διαμορφωθεί, προκειμένου να σηματοδοτήσει τον Εθνικό μας βηματισμό σε ένα περιβάλλον σύνθετων, πολλαπλών και εναλλασσόμενων προκλήσεων.
Στον αντίποδα η Τουρκία…
Έσπευσε από την πρώτη στιγμή να προωθήσει εμπράκτως μια σειρά από κρίσιμες προτεραιότητες της νεο-οθωμανικής της στρατηγικής και να διεκδικήσει διευρυμένο ρόλο, όχι μονάχα σε ότι αφορά στα διαδραματιζόμενα εντός του Αφγανιστάν, ούτε μονάχα σε ότι αφορά στα σχετιζόμενα με τις ευρύτερες περιφερειακές διεργασίες. Η Τουρκία αξιοποιώντας όλα τα παραπάνω, σπεύδει, διεκδικεί και επιχειρεί να επιβάλει ρόλο για τον εαυτό της, από την θέση του ισότιμου με τους ισχυρούς πλανητικούς δρώντες (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) συνδιαμορφωτή της νέας Διεθνούς Τάξης, εργαλειοποιώντας πλήρως το τρίπτυχο: «Αποσταθεροποίηση… Επέμβαση… Στρατηγική συμμαχία».
Είναι προφανές πως - μεταξύ όλων των άλλων - η Τουρκία προετοιμάζεται ΚΑΙ για την ολική της επαναφορά με μια εξαιρετικά επιθετική –μαξιμαλιστική ατζέντα, ώστε να αποσπάσει σημαντικά οικονομικά, πολιτικά και κυρίως γεωπολιτικά ωφελήματα από την ΕΕ, επιδεινώνοντας έτι περαιτέρω την ήδη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, η οποία αρνείται συστηματικά να πορευτεί στον δρόμο της γεωπολιτικής της χειραφέτησης. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται πλέον για την περίφημη «ατζέντα κυρώσεων» η οποία παραμένει γραφική ανάμνηση μόνο στο μυαλό του Έλληνα πρωθυπουργού.
Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει πως οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν, ΔΕΝ συνιστούν μια αμιγώς και κατ’ αποκλειστικότητα εθνική Αφγανική υπόθεση, με επιπτώσεις στα ζητήματα της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των γυναικών. Και φυσικά οφείλει να συνειδητοποιήσει, πως ο ιστορικός ρόλος της χώρας μας, ΔΕΝ είναι να αποτελέσει την γεωπολιτική χωματερή του Αφγανικού failed state.
Οι εξελίξεις αυτές, ενεργοποιούν ένα ντόμινο ανατροπών και συγκρούσεων που διαχέεται σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, τροποποιούν δραματικά τους όρους που διεξάγεται η κορυφαία στρατηγική σύγκρουση στην Ευρασιατική σκακιέρα και εν τέλει θα επιδράσουν καταλυτικά στην διαμόρφωση της νέας περιφερειακής Αρχιτεκτονικής ισχύος. Σε αυτό το θέατρο πολλαπλών ρόλων, η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδιότητα του γεωπολιτικού Αποθετήριου συνεπειών και προβλημάτων, γιατί αυτή την επιλογή στο τέλος θα την πληρώσει ακόμη και με τον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό. Η πατρίδα μας αυτό που οφείλει να κάνει, είναι…
Από την μία μεριά να παίξει έξυπνα στην διαχείριση των στρατηγικών αντιπαραθέσεων ΚΑΙ με τις ΗΠΑ… ΚΑΙ με την Ρωσία… ΚΑΙ με την Κίνα… ΚΑΙ με τους χαρτογιακάδες της ΕΕ… αξιοποιώντας το πολύτιμο εργαλείο που διαθέτει και αυτό είναι το αυξημένο γεωστρατηγικό ειδικό της βάρος.
Και από την άλλη να πρωταγωνιστήσει στην συνδιαμόρφωση ενός περιβάλλοντος πραγματικών στρατηγικών συμμαχιών - πέρα και ανεξάρτητα από τις παραδοσιακές «συμμαχικές» δομές στις οποίες συμμετέχει - που να μπορεί να ανακόψει την δυνατότητα ενδυνάμωσης του νεο-οθωμανικού εφιάλτη.
Η Αίγυπτος, η Κύπρος, το Ιράν, το Ισραήλ, η Ινδία, τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία αλλά και ισχυρές Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, η Ελβετία, η Αυστρία κλπ μπορούν να αποτελέσουν το πρόπλασμα για την δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού, διπλωματικού, επιχειρησιακού και γεωπολιτικού αναχώματος, με σαφή αντι-νεο-οθωμανικό προσανατολισμό, που να ακυρώσει το Βαλκανικό, το Αρχιπελαγικό, το Μεσογειακό και το Μεσανατολικό όνειρο του Σουλτάνου.
Καμπανάκι…
Τα διαδραματιζόμενα σ’ αυτήν την χώρα των 40 εκατομμυρίων ψυχών, επαναβεβαιώνουν και πιστοποιούν την αφερεγγυότητα των ΗΠΑ, την απόλυτη ανικανότητά τους να διαχειριστούν διεθνείς προκλήσεις από την θέση του πρωταγωνιστή, την ανεπάρκεια της ΕΕ και των χαρτογιακάδων που την διοικούν (βλέπε περισσότερα σε σχετικό μας άρθρο ΕΔΩ)…
Το μεταπολεμικό μοντέλο του παρασιτικού προστατευτισμού στο οποίο έχει επενδύσει τα πάντα η Ελλάδα, καταρρέει με πάταγο και οι ιστορικοί του πρωταγωνιστές σαβουριάζονται στα λασπόνερα που δημιούργησαν οι ολέθριες επιλογές τους. Η χώρα μας, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να κλείσει τα μάτια της απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, διότι έκανε το ιστορικό λάθος να την ταυτίσει με την στρατηγική της επιβίωση και αυτό το καταστροφικό δόγμα, θα πρέπει να εγκαταλειφτεί χθες.
Οι πραγματικές προκλήσεις είναι μπροστά και βρίσκονται στον αντίποδα της λογικής που επιτρέψαμε ως κοινωνία να καταστεί κυρίαρχη κατά την διάρκεια των χρόνων που έχουν μεσολαβήσει. Το πολιτικό προσωπικό που νέμεται την πολιτική εξουσία και η συστημική στρατηγική σκέψη που αβαντάρει συστηματικά τις ολέθριες επιλογές του, δεν έχουν την δυνατότητα να ανταποκριθούν σε αυτές. Η Ελληνική κοινωνία και όλοι όσοι συνειδητοποιούν το πραγματικό πρόβλημα, οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, σήμερα διότι αύριο τα περιθώρια θα έχουν στενέψει δραματικά. Η Ιστορία δεν περιμένει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου