Με τα μάτια στραμμένα στην λογιστική των Εταιρειών, στην ενδυνάμωση των επιχειρηματικών ομίλων και στην διασφάλιση μιας “Golden” πάγιας Ευρωπαϊκής Ιθαγένειας στα μεγάλα βιομηχανικά συμπλέγματα, επανεμφανίστηκε ο πρώην πρωθυπουργός και διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και κατά την διάρκεια της παρουσίασης βιβλίου, αφού πρώτα «απέψυξε» τους σχεδιασμούς για την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, πρότεινε ως μοναδική λύση την μετατροπή της σε ενιαίο κράτος το οποίο θα επιφορτιστεί με την υποχρέωση να αναζητήσει έναν νέο, βιώσιμο και κυρίως δυναμικό τρόπο ανάπτυξης…
Το επίσημο πρόσχημα για την διατύπωση του παραπάνω συλλογισμού, είναι οι δυσκολίες που συνδέονται με τους κατακερματισμένους κανονισμούς, η ισχύς των οποίων επιβραδύνει την λειτουργία της ΕΕ. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό ολοφάνερα υποκριτικό, αφού δεκαετίες ολόκληρες το αυτάκι του Ντράγκι αλλά και των προκατόχων του δεν ίδρωσε για το εκτεταμένο πρόγραμμα αποβιομηχάνισης και παραγωγικού μεταμορφισμού που επιβλήθηκε στους αδύναμους της Ευρώπης, με παράλληλη φυσικά συγκέντρωση κεφαλαίων και υποδομής στις ισχυρές βιομηχανικές χώρες.
Το πρόβλημα όμως τώρα άγγιξε την καρδιά του Ευρωπαϊκού Καπιταλισμού. Την ίδια την Γερμανία και την Οικονομία της που μεταπίπτει σταδιακά στον αστερισμό των δημοσιονομικών περιορισμών. Το επικοινωνιακό μοντέλο της επίπλαστης οικονομικής ισχύος καταρρέει με πάταγο και ο ανομολόγητος τρόμος όλων, είναι οι δυσοίωνες προβλέψεις που σχετίζονται με το ιδιότυπο ανταγωνιστικό πλιάτσικο που ενορχηστρώνουν οι ΗΠΑ, οι οποίες ουσιαστικά υπεξαιρούν - με...
Η υποτελής Ευρωπαϊκή στάση κατά την διάρκεια της Ουκρανικής σύγκρουσης διόγκωσε τα προβλήματα που σχετίζονται με το λειτουργικό κόστος στην βιομηχανία και οι «πράσινες» εμμονές συγκεκριμένων κύκλων και επιχειρηματικών ομίλων που επιβάλλουν καταστροφικές «αναπτυξιακές» πολιτικές στην πολιτική ελίτ της Ευρώπης, έχουν επιδεινώσει έτι περαιτέρω το πρόβλημα, σε σημείο που όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης βαθαίνει… Το κόστος αυτής της εξάρτησης προσαυξάνεται δραματικά… Και η υπερενίσχυση της Αμερικής η οποία καρπώνεται την υπεραξία ΚΑΙ από την Ευρωπαϊκή αποβιομηχάνιση αλλά ΚΑΙ από την ενεργειακή της υποτέλεια, είναι πρόβλημα που συνδέεται ευθέως με την στρατηγική επιβίωση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας στο σύνολό της.
Αυτή η πλευρά, είναι αυτό που διαχρονικά υποτιμά η Ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ και φυσικά σχετίζεται με την αναγκαία πολιτική και κυρίως γεωπολιτική χειραφέτηση της Ευρώπης, με την οποία ούτε κατά διάνοια καταπιάνεται ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην Ευρωπαίος τραπεζίτης. Αντ’ αυτού… Αντί δηλαδή να τροφοδοτηθεί ή επιτέλους να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το τι σημαίνει, με ποιο τρόπο θα διασφαλιστεί και σε ποιους τομείς κρίσιμης προτεραιότητας θα πρέπει να επικεντρωθεί η αναγκαία μεταστροφή που θα μπορούσε να διασφαλίσει σταδιακά την γεωπολιτική χειραφέτηση της Ευρώπης, η απόλυτα προβλέψιμη πολιτική της ηγεσία επιχειρεί να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη μια αδιέξοδη και καθ’ όλα αναποτελεσματική συζήτηση που φλυαρεί για την ανάγκη μετατροπής της Ευρώπης σε Κράτος, αλλά στην πράξη δεν αποστασιοποιείται από την λογική των ιδεών του Ρομπέρ Σουμάν που από το 1950 επικεντρώνονται στην ανάγκη παραχώρησης κυριαρχίας σε αποφασιστικούς τομείς, σε ένα υπερεθνικό όργανο, προκειμένου αυτό να ασκήσει υποτίθεται Ευρωπαϊκή κυβερνητική πολιτική για λογαριασμό όμως του κύκλου συμφερόντων που υπηρετεί και σε βάρος όλων των υπολοίπων. Μιλάμε δηλαδή για την συνταγή που δοκιμάσαμε από την πόρτα και η οποία τώρα επανέρχεται από το παράθυρο για να αγοράσει χρόνο για λογαριασμό όλων αυτών που πνίγονται στα ανατροφοδοτούμενα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδά τους.
Διότι εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, καμία απολύτως συζήτηση για την κρατική υπόσταση της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι ουσιαστική, εάν δεν αποστασιοποιηθεί από μιμητισμούς για τα μεγαλεία του σχεδίου Μάρσαλ τα οποία αφορούν σε άλλες εποχές με εντελώς διαφορετικά δεδομένα… Εάν δεν ιεραρχήσει ως πρώτιστο στις αναζητήσεις της, την ουσιαστική και διαρκή γεωπολιτική της χειραφέτηση με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό σε δράσεις, πρωτοβουλίες, μηχανισμούς αλλά και κόστος… Και εάν δεν δώσει απαντήσεις ουσιαστικές για μια σειρά από κρίσιμες διευθετήσεις που σχετίζονται με τα ζητήματα της ιστορικής, πολιτισμικής και αξιακής ανομοιογένειας των Ευρωπαϊκών Εθνών, αλλά και με σημαντικές πλευρές που αφορούν στην διαχείριση και στις κυρίαρχες αντιλήψεις για την διαχείριση του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης το οποίο δεν θα πρέπει να αναβαθμιστεί σταδιακά σε δομικό πρόβλημα της «νέας» Ευρώπης.
Προφανώς η τελευταία παράμετρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθεί διότι είναι φανερό ότι ο Ντράγκι, αναζητεί τρόπους προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα της Ευρωπαϊκής λογιστικής καρτέλας, αλλά οι Έλληνες και οι Ιταλοί για παράδειγμα, δεν έχουν λόγο να συμψηφίσουν με εκπτώσεις την Ιστορία τους για να την υποβαθμίσουν στο επίπεδο του… Λουξεμβούργου ή στις «ομορφιές» των Λεοπόλδων του Βελγίου κλπ προς χάρην της ενοποίησης. Ούτε βεβαίως θα πρέπει να αποκαθηλώσουν λαοί όπως ο Ελληνικός, τα αξιακά πρόσημα αιώνων που ταυτίστηκαν με την Εθνικής τους διαδρομή, για να τα εναρμονίσουν με τα αντίστοιχα πρότυπα του Ολλανδού και της αναδυόμενης και πολυποίκιλα υποστηριζόμενης woke κουλτούρας.
Πολιτειακή και θεσμική μεταβολή στο Ευρωπαϊκό status, που θα μπορούσε να συντελεστεί αποκλειστικά και μόνο για να διαχειρίζεται αποτελεσματικά κρίσιμα οικονομικά και παραγωγικά στοιχήματα, ενώ την ίδια στιγμή θα διαχέει συνέπειες, θα συρρικνώνει αξίες, και θα αφυδατώνει Ιστορίες και πολιτισμούς, θα είναι μια μεταβολή που όχι μονάχα δεν θα επιλύσει με τρόπο ουσιαστικό το επίδικο που απασχολεί τον Ντράγκι αφού θα επιτείνει τις ανισομέρειες και τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς, αλλά επιπροσθέτως θα τροφοδοτήσει νέους μηχανισμούς αποσύνθεσης σε ένα ασταθές υβριδικό πολιτειακό μόρφωμα, που αργά η γρήγορα θα εκδηλωθούν με τρόπο εκρηκτικό και αναπότρεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου