Η κυβέρνηση δεν είχε προλάβει καν να σφυρίξει την λήξη των πανηγυρισμών για την ιδιότυπη Ελληνοτουρκική φιέστα της Αθήνας και οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι συμπολίτες μας είχαν ήδη αρχίσει να συνειδητοποιούν, ότι πίσω από την χορογραφημένη επικοινωνιακή φούσκα, αυτό που κρυβόταν (όχι και τόσο επιμελώς) είναι μια συνειδητή προσπάθεια μαζικής εξαπάτησης των πολιτών με ενορχηστρωτή τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας…
Πρόκειται για μια εξαπάτηση, η οποία δεν αφορά σε δευτερεύοντα ζητήματα επικοινωνιακής διαχείρισης της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης με τις εξάρσεις της και τις υφέσεις της, αλλά με αμετακίνητες κατά τα λοιπά τις δύο χώρες, σε ότι αφορά στις πάγιες τοποθετήσεις τους. Δυστυχώς η Ελληνική κοινωνία, αυτήν την φορά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια βρώμικη προσπάθεια συγκάλυψης της ταπεινωτικής συνθηκολόγησης της πατρίδας μας, με την παράλληλη παραίτησή της από διαχρονικές και θεμελιώδεις εθνικές θέσεις, στην οποία πράξη συνθηκολόγησης, δόθηκε η ψευδεπίγραφη ταυτότητα: «Διακήρυξη των Αθηνών».
Σε αυτό το κείμενο της ντροπής, το οποίο δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε ως «Σύμφωνο εγκατάλειψης των Εθνικών θέσεων», αποτυπώνεται με τρόπο ξεκάθαρο η ετεροβαρής σε βάρος της χώρας μας λογική στην οποία προσχώρησε ο πρωθυπουργός, αδιαφορώντας πλήρως για τις πολλαπλές επιπτώσεις που θα υπάρξουν στο προσεχές μέλλον.
Η Τουρκία ΔΕΝ απέσυρε τις ενεργές απειλές της σε βάρος της χώρας μας, με πρώτιστη αυτή του ενεργού casus belli. Αντιθέτως φρόντισε να τις επικαιροποιήσει με την γνωστή συνέντευξη του Σουλτάνου με την οποία κατεξευτέλισε τον Έλληνα πρωθυπουργό, προειδοποιώντας τον "φίλο του Κυριάκο" για μια ακόμη φορά, να μην διανοηθεί να ασκήσει νόμιμα και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα της χώρας όπως είναι ο εξοπλισμός των νησιών και η επέκταση των χωρικών της υδάτων…
Η Τουρκία ΔΕΝ προέβη στην ανάκληση παράνομων και πειρατικών πράξεων όπως είναι το...
Στον αντίποδα η Ελλάδα, προσυπέγραψε ένα κείμενο (το οποίο σύντομα θα το βρει μπροστά της εκβιαζόμενη πριν απ όλα από τους ίδιους της τους συμμάχους) με το οποίο η κυβέρνησή της δηλώνει παραίτηση από τις διαχρονικές Ελληνικές θέσεις, ενώ αλυσοδένεται κάθε μελλοντική Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να μην ασκήσει την αυτονόητη υποχρέωσή της να εφαρμόσει τα νόμιμα και τα απορρέοντα από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας. Πιο συγκεκριμένα:
Πρώτον: Με την παράγραφο (α) της ΟΡ1 της Διακήρυξης η οποία λέει μεταξύ άλλων τα εξής: «Τα Μέρη συμφωνούν να συμμετέχουν σε συνεχείς εποικοδομητικές και ουσιαστικές διαβουλεύσεις με βάση τους ακόλουθους πυλώνες:(α) Πολιτικός Διάλογος»... Η κυβέρνηση δεσμεύεται να αναβαθμίσει στο επίπεδο που παγίως επεδίωκε η Τουρκία τις διμερείς συνεννοήσεις, γεγονός που αποκόπτει και εν τέλει αποστερεί την χώρα από την δυνατότητα λειτουργικής αξιοποίησης των συμμαχικών δομών στις οποίες συμμετέχει, προκειμένου να διασφαλίζεται πρόσθετη στήριξη των δίκαιων Εθνικών αιτημάτων…
Δεύτερον: Με την OP2 της Διακήρυξης η οποία λέει τα εξής: «Τα Μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία, ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους», η Ελλάδα παραιτείται και τυπικά από το δικαίωμά της να ασκήσει τα νόμιμα και επιπροσθέτως προσυπογράφει με αυτό το κατάπτυστο κείμενο, ότι κάθε προσπάθεια μελλοντικής άσκησής τους, συνιστά πράξη ενοχής η οποία την καθιστά υπόλογη (έναντι της Τουρκίας αλλά και των λοιπών συμμάχων της από την στιγμή που απεδέχθη να προσυπογράψει αυτό το κείμενο) για υπονόμευση της Συμφωνίας και για απειλή της Ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή…
Μα θα πει κάποιος, για τα ίδια ακριβώς πράγματα δεν δεσμεύεται και η Τουρκία;;;
ΟΧΙ… Δεν δεσμεύεται για τίποτε η Τουρκία, ενώ η Ελλάδα αποδέχεται με την υπογραφή της να δεθεί χειροπόδαρα. Και δεν δεσμεύεται η Τουρκία…
- Α) Διότι οι υπογραφές της ντροπής που έχουμε εκχωρήσει είναι περισσότερες από μία και αυτές λειτουργούν σωρευτικά κατά την άσκηση της Τουρκικής αναθεωρητικής Διπλωματίας. Επομένως η Μαδρίτη υφίσταται και η Ελληνική υπογραφή που αναγνωρίζει ζωτικά δικαιώματα δεν έχει ανασταλεί, άρα η Τουρκία δικαιούται να αναθεωρεί ενώ η Ελλάδα υποχρεούται να βγάζει το σκασμό διότι έτσι θέλησαν οι πρωθυπουργοί της. Και…
- Β) Διότι η Τουρκική υπογραφή στο συγκεκριμένο κείμενο, ΔΕΝ συνοδεύεται από παράλληλη άρση των παράνομων και πειρατικών τετελεσμένων. Αυτό σημαίνει πως στην βάση αυτών των τετελεσμένων η Τουρκία μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί πειρατικά και ουδείς νομιμοποιείται να την εγκαλέσει για παραβίαση των συμφωνηθέντων.
Τρίτον: Με την παράγραφο (γ) της ΟΡ1 η οποία λέει τα εξής;;;: «(γ) Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, που περιλαμβάνουν μέτρα στον στρατιωτικό τομέα που θα συνέβαλλαν στην εξάλειψη αδικαιολόγητων πηγών έντασης, καθώς και των κινδύνων που απορρέουν από αυτές»... η Ελλάδα δεσμεύεται να σταματήσει να «παρενοχλεί» τις Τουρκικές παραβιάσεις σε αέρα και θάλασσα, για να μην δημιουργούνται προστριβές, εντάσεις και κίνδυνοι που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την ακριβοπληρωμένη «φούσκα» του ΜΗ πολέμου…
Ένα κρίσιμο ερώτημα…
Έχει να κάνει με το «γιατί» συνέβησαν όλα αυτά… Γιατί ήταν απαραίτητο μια πολιτική πράξη Εθνικής ταπείνωσης να ενσωματωθεί σε ένα πακέτο με διθυράμβους, τυμπανοκρουσίες και φιέστες πολιτικού εξευτελισμού.
Την απάντηση βεβαίως δεν αρκεί να την αναζητήσουμε στην θλιβερή φιγούρα του Γεραπετρίτη που επελέγη (σκόπιμα και απολύτως σχεδιασμένα) σε ρόλο αυτοφωράκια για να αποτελέσει με τις επικύψεις του το σύγχρονο σύμβολο του ραγιαδισμού, ούτε βεβαίως στην καθ’ όλα θλιβερή Πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία επέλεξε να μοστράρει τις επιδόσεις της στην Τουρκική γλώσσα ως μια πρόσθετη θεσμική εγγύηση υποτέλειας ενός πολιτικού προσωπικού που ενέχεται σε μια κορυφαία πράξη Εθνικής ταπείνωσης.
Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στο συνολικό περιβάλλον μέσα στο οποίο στήθηκε το σκηνικό των εκβιασμών και των ανταλλαγμάτων ώστε να συρθεί η χώρα περισσότερο «ομαλά» αλλά απολύτως ενορχηστρωμένα σε μια νέα πολυδύναμη και διαρκή Εθνική Ομηρεία.
Των υπογραφών της ντροπής λοιπόν, οι οποίες οδηγούν σε μια εθνικά υπερκοστολογημένη Ελληνοτουρκική μπουνάτσα περιορισμένου χρόνου, προηγήθηκαν δυο γεγονότα εξαιρετικής σημασίας τα οποία συναρτώνται άμεσα με αυτήν την εξέλιξη…
Το πρώτο εξ αυτών, αφορά στην πολυσυζητημένη «Επενδυτική βαθμίδα» με την οποία η Ελλάδα αγοράζει χρόνο σε ένα καθεστώς επίπλαστης οικονομικής βιωσιμότητας ενώ η πολιτική τάξη εξασφαλίζει ένα πρόσθετο εργαλείο για να μπορεί να συνεχίσει απερίσπαστη να πουλά φούμαρα στο πόπολο…
Το δεύτερο σχετίζεται με την σιωπηρή ανοχή που επεδείχθη στο ουσιαστικό σπάσιμο της Σένγκεν σε δέκα νησιά του Αιγαίου για να εξυπηρετηθεί η εύκολη πρόσβαση των Τούρκων πολιτών σε αυτά. Έτσι η κυβέρνηση θα μπορεί να «πουλά» δημοσιονομικό όφελος και οικονομική ανακούφιση των τοπικών κοινωνιών, υπό την ανοχή της Ευρώπης η οποία στο πλαίσιο μιας εμφανούς αν και τυπικά μυστικής προσυνενόησης, δεν αντέδρασε σε αυτόν τον παραλογισμό. Και για όσους θεωρούν πως αυτή η «παραχώρηση» είναι ήσσονος σημασίας, αυτό που έχουμε να πούμε είναι να αναλογιστούν τι έγινε με το «σκληρό σύνορο» στην Ιρλανδία μετά το BREXIT και θα καταλάβουν την διαφορά.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά;;;
Διότι την απάντηση στο «γιατί» θα πρέπει να την αναζητήσουμε στο μακρινό 2010 με την οικονομική κρίση χρέους να βρίσκεται στο φόρτε της, και θα την αναζητήσουμε στην πηγή που προαναγγέλλει τις εξελίξεις, δηλαδή στο STRATFOR και πιο συγκεκριμένα στην έκθεση του STRATFOR για την Ελλάδα που συντάχθηκε την συγκεκριμένη εποχή και την οποία μπορείτε να βρείτε ολόκληρη ΕΔΩ .
Η οικονομική κρίση έχει μόλις ξεκινήσει και η συγκεκριμένη έκθεση, στο «αιτιολογικό» της μέρος, περιγράφει την οικονομική δυσπραγία (βλέπε θηλειά) στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και προσδιορίζει τις συνακόλουθες απειλές που την αφορούν, μετά την ραγδαία απαξίωσή της από περιφερειακό αποκούμπι των ισχυρών, η οποία επήλθε ΚΑΙ με την ολοκλήρωση των ανατροπών στα Βαλκάνια. Αυτές οι απειλές δεν αφορούν μονάχα στην δυσκολία της να αντλήσει πόρους για την συντήρηση της αμυντικής της υποδομής και της επίπλαστης ευμάρειας των πολιτών της, αλλά επεκτείνονται ακόμη και στον κίνδυνο να της αφαιρέσουν οι «σύμμαχοι» τον αναπνευστήρα και να στείλουν αδιάβαστη. Όλα τα παραπάνω - λέει το STRATFOR – θέτουν εν αμφιβόλω την δυνατότητα της χώρας να συνεχίσει να έχει το έλεγχο της Αρχιπελαγικής της δομής και αυτό θα έχει συνέπειες ολέθριες για την ίδια την βιωσιμότητά της. Γράφει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Ο έλεγχος του Αιγαίου δίνει επίσης στην Ελλάδα το πρόσθετο όφελος να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου. Χωρίς έλεγχο του Αιγαίου, απλά δεν υπάρχει Ελλάδα. Για να ελέγξει το Αιγαίο και το Κρητικό πέλαγος, η Ελλάδα πρέπει να ελέγξει δύο βασικά νησιά στο αρχιπέλαγος της, Ρόδος και Κρήτη, καθώς και το αρχιπέλαγος των Δωδεκανήσων. Με αυτά τα νησιά υπό τον έλεγχό της, το Αιγαίο και το Κρητικό πέλαγος γίνονται πραγματικά ελληνικές «λίμνες».
Ιδού και το αγγλικό κείμενο: «Control of the Aegean also gives Greece the additional benefit of influencing trade between the Black Sea and the Mediterranean. Without control of the Aegean, there simply is no Greece. To control the Aegean and Cretan seas, Greece has to control two key islands in its archipelago, Rhodes and Crete, as well as the Dodecanese archipelago. With those islands under its control, the Aegean and Cretan seas truly become Greek “lakes.”»
Και συνεχίζει το STRATFOR: «Αλλά η διατήρηση, η κατοχή και η εκπαίδευση μιας ανώτερης αεροπορίας σημαίνει ότι η Ελλάδα ξόδευε περισσότερα από 6 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) στην άμυνα, διπλάσιο από αυτό που ήταν άλλες ευρωπαϊκές χώρες δαπάνες, λίγο πριν από την έναρξη της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής κρίσης (από τότε έχει δεσμευτεί να τις μειώσει σημαντικά, κάτω από το 3 τοις εκατό)».
Και το αγγλικό κείμενο: «But maintaining, owning and training a superior air force means that Greece was spending more than 6 percent of its gross domestic product (GDP) on defense, twice what other European countries were spending, just prior to the onset of the current financial crisis (it has since pledged to reduce it significantly, to below 3 percent)».
Μια χαρά λοιπόν στήνεται το σκηνικό των προειδοποιήσεων, των απειλών και της «ανακούφισης» που έρχεται να δώσει (όχι τυχαία στις μέρες μας) η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Και η κατακλείδα…
Της συγκεκριμένης έκθεσης στην οποία «υπαγορεύεται» το δέον γενέσθαι για την επιβίωση της χώρας (αλλά με ψαλιδισμένα τα φτερά) έχει ως εξής: «Τελικά, η Ελλάδα πρέπει να βρει έναν τρόπο να γίνει ξανά χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις — πράγμα απίθανο, εκτός και αν μια σύγκρουση μεγάλης δύναμης επιστρέψει στα Βαλκάνια — ή να εργαστεί για μια διαρκή ειρήνη με την Τουρκία και να αρχίσει να μαθαίνει πώς να ζει μέσα στα γεωπολιτικά της όρια. Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά στην ελληνική ιστορία».
Και το αγγλικό κείμενο: «Ultimately, Greece needs to find a way to become useful again to one or more great powers — unlikely, unless a great-power conflict returns to the Balkans — or to sue for lasting peace with Turkey and begin learning how to live within its geopolitical means. Either way, the next three years will be defining ones in Greek history»...
Και για να το πούμε με λόγια απλά κύριοι, το αίσχος της 7ης του Δεκέμβρη, στο οποίο κυριάρχησε η εθνική επίκυψη και η πρωθυπουργική ψευδολογία, είναι μια εξαιρετικά επώδυνη και ταπεινωτική εξέλιξη, η οποία επί της ουσίας έχει προαναγγελθεί ήδη από το 2010.
Υπάρχει κάποιος που συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται τι είδους γραμμάτια εξοφλεί σήμερα ο δεδομένος πρωθυπουργός της χώρας;;;
Υπάρχει κάποιος που συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτή η "Διακήρυξη" της ντροπής, είναι εργαλείο Εθνικής ταπείνωσης και υποταγής στον Τουρκικό αναθεωρητισμό στην οποία πειθαναγκάστηκε η πατρίδα μας και ταυτόχρονα μια καθηλωτική Εθνική υποθήκη που ενεχυριάστηκε στα χέρια των "συμμάχων", ως εργαλείο μόνιμου εκβιασμού και διαρκούς γεωπολιτικής ομηρείας;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου