Είναι εξαιρετικά φτηνό και πολιτικά ελάχιστο το να υποδεχόμαστε την είδηση του θανάτου του Κίσσινγκερ με χαιρεκακία και ικανοποίηση. Μια τέτοια αντίδραση, είναι η εύκολη αντίδραση που μας αιχμαλωτίζει στην κουλτούρα του θύματος, αρχειοθετεί τα «εθνικά» μας λάθη και απαλλάσσει το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό από τις μεγάλες και απαράγραπτες ευθύνες του…
Ο Κίσσινγκερ υπήρξε επικεφαλής της Διπλωματίας μιας Υπερδύναμης, σε μια εποχή που ο ψυχρός πόλεμος βίωνε την απόλυτη κορύφωσή του και εκ της θέσης του όφειλε να διαχειριστεί κρίσιμα γεωπολιτικά στοιχήματα για λογαριασμό του γεωπολιτικού δρώντα τον οποίον υπηρετούσε. Φυσικά, προϊόντος του χρόνου, οι συνέπειες των επιλογών του υπήρξαν μεταξύ άλλων ΚΑΙ αντιφατικές. Η Σινοαμερικανική προσέγγιση για παράδειγμα, συνέβαλε τα μέγιστα στην ενδυνάμωση του γεωπολιτικού αποτυπώματος και του γεωστρατηγικού ρόλου της Κίνας. Η ιστορία θα κρίνει αν η Σινοαμερικανική προσέγγιση πραγματοποιήθηκε και οικοδομήθηκε με όρους ικανούς να συντηρήσουν ένα σύστημα ισορροπίας που να στηρίζεται σε δικλείδες αμοιβαίας επιφύλαξης όπως «δίδασκε» ο Μέτερνιχ του οποίου...
Αυτό πάντως που είναι βέβαιο, είναι το γεγονός ότι ο βίος και η πολιτεία του Κίσσινγκερ δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αξιολογείται με τους παραμορφωτικούς φακούς που επιμένουν να χρησιμοποιούν όσοι αρνούνται να δραπετεύσουν από την κουλτούρα του θύματος και να απαιτήσουν από την πολιτική ηγεσία της χώρας τους να αναβαθμίσει την δράση της με βάση την κουλτούρα του σοβαρού και υπεύθυνου γεωπολιτικού δρώντα…
Εάν και εφ όσον συμβεί αυτή η ουσιαστική μεταστροφή στον τρόπο με τον οποίον δομείται η αντίληψή μας, τότε θα κατανοήσουμε επαρκώς ότι αυτό που έκανε ο Κίσσινγκερ, ήταν να διαχειριστεί ρόλους μεγάλων δυνάμεων και να διαχειριστεί εποικοδομητικά και για λογαριασμό τους, την απαραίτητη ισορροπία ισχύος. Αυτό σημαίνει πως σε αυτήν την πολυσύνθετη εξίσωση, υπήρχε θέση για σοβαρή μεταχείριση των σοβαρών γεωπολιτικών παραμέτρων και ότι οι δεδομένοι είχαν προδιαγεγραμμένη την μοίρα του αναλώσιμου και ως τέτοιοι θα έπρεπε να θυσιαστούν, προκειμένου να θεμελιωθεί με την θυσία τους η νέα ισορροπία αλλά και οι νέοι συμβιβασμοί που απαιτούνταν στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή…
Μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε τα αναθέματα για τον Κίσσινγκερ (άλλωστε και προσωπικά δεν μου ήταν συμπαθής) αλλά αυτό δεν αρκεί για να τροποποιηθούν οι όροι που επιφύλαξαν για την χώρα μας συγκεκριμένη θέση στο περιβάλλον της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής επί Υπουργίας του ανδρός…
Ο Κίσσινγκερ άλλωστε είναι ήδη παρελθόν. Οι προκλήσεις όμως παραμένουν παρούσες. Και μια σειρά από κρίσιμα διλήμματα στους κατ’ ανάθεσην διαχειριστές της τύχης της χώρας, βρίσκονται ήδη προ των πυλών. Η χώρα συνεχίζει να πιέζεται ΚΑΙ σήμερα, διότι όπως ΚΑΙ τότε (πριν από 50 χρόνια δηλαδή) παραμένει κομπάρσος και αναλώσιμο χωρίς πρωτοβουλία στην κρίσιμη περιφερειακή χορογραφία. Εάν συνεχίσουμε να αναθεματίζουμε τον Κίσσινγκερ και όχι τον κακό μας εαυτό πρωτίστως, τότε μάλλον δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να κατανοήσουμε ποιος θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το επόμενο θύμα…
Υ.Γ. Ο Μέτερνιχ υπήρξε πολέμιος της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά η Ελλάδα βίωνε την πιο «παραγωγική» της περίοδο, με την βιομηχανία παραγωγής Αγωνιστών και Ηρώων να δουλεύει στο φούλ… Την σημερινή Ελλάδα δεν ξέρω εάν και κατά πόσον αξίζει να την κοιτάζει κανείς στον καθρέφτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου