Στις 17/12/2023, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το 4ο μέρος ενός αφιερώματος στο Παλαιστινιακό το οποίο θα βρείτε ΕΔΩ. Πέρα και πάνω από τον παραδοσιακό φλύαρο και ιδεοληπτικό τρόπο αξιολόγησης των δεδομένων και προσέγγισης των πραγματικών περιστατικών, ακόμη και ο απλός αναγνώστης του συγκεκριμένου αφιερώματος. θα καταγράψει ορισμένες απλές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες…
Πρώτον: Ότι η «Παλαιστίνη» είναι γεωγραφική περιοχή, όπως κατ’ αντιστοιχία με τα δικά μας δεδομένα, είναι η Μακεδονία, η Θεσσαλία ή η Πελοπόννησος . Ουδέποτε ήταν κράτος αυτοτελές και δομημένο και ουδέποτε σε αυτήν την περιοχή κατοικούσε Παλαιστινιακό «Έθνος» διότι απλούστατα τέτοιο Έθνος δεν υπήρξε ποτέ. Στην γεωγραφική περιοχή της Παλαιστίνης κατοικούν Εβραίοι και Άραβες γενικώς, οι οποίοι Άραβες είναι κατά κανόνα περιφερόμενοι νομάδες από την ευρύτερη περιοχή που κάποια στιγμή βρίσκονται και στο έδαφος της γεωγραφικής Παλαιστίνης.
Δεύτερον: Ότι οι Εβραίοι της γεωγραφικής Παλαιστίνης απεδέχθησαν την απόφαση του ΟΗΕ με πανηγυρισμούς αν και ήταν απόφαση με πολλά εγγενή προβλήματα. Εκείνοι που δεν την απεδέχθησαν ήσαν οι Άραβες (και όχι «Παλαιστίνιοι») της Παλαιστίνης.
Τρίτον: Ότι Σιωνιστικές οργανώσεις βεβαίως υπήρξαν, αλλά αυτό ιστορικά δεν είναι διόλου κατακριτέο. Ο Σιωνισμός ήταν η εθνική «ιδεολογία» ενός κατατρεγμένου λαού και έγινε πολιτικό κίνημα από τον εμπνευσμένο Ούγγρο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτσλ. Το συγκεκριμένο κίνημα αποσκοπούσε στον...
Τέταρτον: Οι Σιωνιστικές οργανώσεις προφανώς και έπρεπε να αντιμετωπίσουν την διαρκή σε βάρος των Εβραίων υπονομευτική δράση των Αράβων στην περιοχή και αυτό έκαναν και πολύ καλά έκαναν και το έκαναν.
Πέμπτον: Οι Βρετανοί απεμπλάκησαν εσπευσμένα από την περιοχή στο πλαίσιο των προβλέψεων της Βρετανικής εντολής, αλλά ο ΟΗΕ αποδείχτηκε ανέτοιμος να εγκαθιδρύσει πολιτικούς και διοικητικούς θεσμούς στην περιοχή που θα διασφάλιζαν το τέλος των Αραβικών προκλήσεων και θα συνέβαλαν στην υλοποίηση της απόφασής του.
Έκτον: Οι Εβραίοι στο πλαίσιο της πυκνής γεωπολιτικά τριετίας 1947 – 1949, απέδειξαν ότι πήραν πολύ σοβαρά την υπόθεση της δημιουργίας του κράτους τους και ασχολήθηκαν επιμελώς με την δημιουργία θεσμών, μηχανισμών και αμυντικής υποδομής προκειμένου να το επιτύχουν, την στιγμή που ο ΟΗΕ ψείριζε την μαϊμού και οι Άραβες ασχολούνταν με το πως θα γκρεμίσουν και όχι πως θα οικοδομήσουν το κράτος που θα βαφτιζόταν Παλαιστινιακό.
Έβδομον: Οι προτάσεις που έγιναν από τον ΟΗΕ για ειρήνευση στην περιοχή καθώς και η πρωτοβουλία των Αμερικανών να αναλάβουν οι ΗΠΑ την προσωρινή κηδεμονία της Παλαιστίνης, απορρίφθηκαν όλες δικαιώνοντας έτσι τις αρχικές επιφυλάξεις των Εβραίων για την μη βιωσιμότητα μιας λύσης οι παράμετροι της οποίας δεν είχαν και τόσο διακριτή σχέση στο εδαφικό αποτύπωμα.
Ένατον: Στην συγκριτική αποτύπωση των δεδομένων, η νοικοκυρεμένη δουλειά που έκαναν οι Εβραίοι για να στήσουν την κρατική τους υποδομή δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το απόλυτο μπάχαλο και την προχειρότητα των Αράβων οι οποίοι αλλού είχαν στραμμένη την προσοχή τους.
Δέκατον: Ήδη από τις 6/2/1948 το πράγμα ξεκαθάρισε. Η Ανώτατη Αραβική Επιτροπή διεμήνυσε στον γγ του ΟΗΕ πως «οι Αραβες της Παλαιστίνης θεωρούν κάθε προσπάθεια συγκρότησης εβραϊκού κράτους σε αραβικό έδαφος (...) ως επιθετική ενέργεια στην οποία θα αντισταθούν σε αυτοάμυνα με βία». Οι άνθρωποι δηλαδή δεν είχαν στο μυαλό τους να κάνουν ότι μπορούσαν για να δημιουργήσουν το κράτος που τους ανατέθηκε. Το μόνο για το οποίο νοιάζονταν από την πρώτη στιγμή, ήταν να κάνουν ότι μπορούν για να διαλύσουν το κράτος των Εβραίων (Η κατσίκα του γείτονα δηλαδή).
Ενδέκατον: Οι Βρετανοί για λογαριασμό των δικών τους γεωστρατηγικών επιδιώξεων ήσαν αυτοί που στήριζαν συστηματικά τον τυχοδιωκτισμό των Αράβων.
Δωδέκατον: Τα Αραβικά κράτη ήσαν αυτά που κήρυξαν τον πόλεμο κατά του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ στις 15/5/1948 πιεσμένα από τον όχλο των Αράβων και την βρώμικη δουλειά των Βρετανών και ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ αυτό που ξεκίνησε. Και όταν οι πάντες αντελήφθησαν ότι οι επιδιώξεις των Βρετανών ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν ώστε να διατηρήσουν οι ίδιοι τον έλεγχο, η λύση που προκρίθηκε ως η πιο ευνοϊκή στις δοσμένες συνθήκες για τα βρετανικά συμφέροντα και συμφωνήθηκε μεταξύ του Βρετανού ΥΠΕΞ Ε. Μπέβιν και του πρωθυπουργού της Ιορδανίας Τ. Αμπού αλ-Χούντα υπήρξε η προσάρτηση των εδαφών του προοριζόμενου από τον ΟΗΕ ως αραβικού κράτους της Παλαιστίνης στον στενότερο σύμμαχο της Βρετανίας στην περιοχή, την Ιορδανία. Ομορφιές…
Πάμε τώρα να δούμε και τις Σοβιετικές ομορφιές…
Πρώτον: Στην αναλυτική αναφορά του πρέσβη της ΕΣΣΔ στην Ουάσιγκτον Ν. Νόβικοφ προς τον Σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Β. Μόλοτοφ στις 27 Σεπτέμβρη 1946, τονίζεται μεταξύ άλλων: «Η δυσκολία που αντιμετωπίζουν ΗΠΑ και Αγγλία προκειμένου να έρθουν σε συμφωνία για την εν λόγω περιοχή», σημειωνόταν σχετικά, «πηγάζει από το γεγονός πως οι όποιοι συμβιβασμοί από τη μεριά της Αγγλίας (...) θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις για το μέλλον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας συνολικά. (...) Οι ΗΠΑ, όμως, δεν ενδιαφέρονται να προσφέρουν βοήθεια ή στήριξη στη Βρετανική Αυτοκρατορία σε αυτό το ευάλωτο για εκείνη σημείο, αλλά για τη δική τους διείσδυση» στην περιοχή. «Η Παλαιστίνη», τονιζόταν, «αποτελεί ένα παράδειγμα των οξύτατων αντιθέσεων ανάμεσα στην πολιτική των ΗΠΑ και της Αγγλίας στην Εγγύς Ανατολή. (...) Είναι δε πολύ πιθανό η Εγγύς Ανατολή να γίνει το επίκεντρο των Αγγλο-Αμερικανικών αντιθέσεων, που θα τινάξει στον αέρα τις έως τώρα συμφωνίες μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Αγγλίας». Τέλος, επισημαινόταν ο κίνδυνος «για την ασφάλεια των νοτίων περιοχών της Σοβιετικής Ενωσης» από μια «ενίσχυση των θέσεων των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή»
Δεύτερον: Οι Αμερικανοί δια του αντιπροσώπου τους στον ΟΗΕ Φ. Τζέσαπ, αναγνώριζαν ότι: «Βασικό ρόλο για το πού θα έκλινε εν τέλει η πλάστιγγα των συσχετισμών στην περιοχή εκτιμούταν πως θα είχε το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ». «Αν το Ισραήλ», σημειωνόταν σχετικά, «ριχτεί στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ενωσης, μπορεί να γίνει μια δύναμη που θα λειτουργήσει εξαιρετικά σε βάρος των ΗΠΑ, του ΗΒ [Ηνωμένου Βασιλείου] και των άλλων δυτικών δυνάμεων (...). Από την άλλη, το Ισραήλ, αν αντιμετωπιστεί δίκαια, μπορεί να γίνει μια δύναμη που θα λειτουργήσει σε όφελός μας».
Τρίτον: Η Πράβντα στις 29/5/1948 κατήγγειλε την Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση ως το αποτέλεσμα της Βρετανικής και της Αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Και το σημαντικότερο… Τονίζει η Σοβιετική Εφημερίδα Πράβντα ότι: «Οι ηγέτες ορισμένων αραβικών κρατών ακολουθούν μια πολιτική που σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στα συμφέροντα των αραβικών λαών, αλλά υποτάσσεται σε ξένα συμφέροντα και επιρροές. (...) Η Σοβιετική Ενωση έχει υπερασπιστεί και συνεχίζει να υπερασπίζεται την ανεξαρτησία των αραβικών κρατών και λαών. Ωστόσο, πρέπει να είναι καθαρό ότι ο πόλεμος εναντίον του νεαρού εβραϊκού κράτους σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί αγώνα για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, για τη δική τους ανεξαρτησία. (...) Παρά τη συμπάθεια προς τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των αραβικών λαών, η σοβιετική κοινή γνώμη δεν μπορεί παρά να καταδικάσει την επιθετικότητα των αραβικών κρατών κατά του κράτους του Ισραήλ και του δικαιώματος του εβραϊκού λαού να δημιουργήσει το δικό του κράτος σύμφωνα με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών». Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η ΕΣΣΔ αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ στις 17 Μάη 1948. Η δε Τσεχοσλοβακία προμήθευσε με όπλα τόσο το Ισραήλ, όσο και ορισμένα κράτη του Αραβικού Συνδέσμου (κύρια τη Συρία και τον Λίβανο). Τι ακούν τα μάτια μας ε;;;
Τέταρτον: Πάμε τώρα και στα πιο όμορφα: Οι Αραβες κομμουνιστές, έχοντας ασκήσει αυτοκριτική στην πολιτική της «εθνικής ενότητας» και αναγνωρίζοντας «το δικαίωμα» του εβραϊκού «έθνους (...) να ορίζει το μέλλον του σε ένα δικό του κράτος», γεφύρωσαν και τις τελευταίες διαφορές που είχαν με τους Εβραίους συντρόφους τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στη διάρκεια του Α' Αραβοϊσραηλινού πολέμου (βλ. στη συνέχεια), οι Αραβες κομμουνιστές ανέπτυξαν σημαντική δράση στις κατεχόμενες από τους αραβικούς στρατούς περιοχές, καλώντας τους στρατιώτες «να γυρίσουν πίσω στις πατρίδες τους και να στρέψουν τα όπλα εναντίον των ιμπεριαλιστών και των (ντόπιων) πρακτόρων τους». Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, τόνιζαν, δεν γινόταν «για την απελευθέρωσή της (...) αλλά για την ενσωμάτωση του αραβικού τμήματός της στην Ιορδανία του Αμπντάλα, το υποχείριο του βρετανικού ιμπεριαλισμού». Τέλος, καλούσαν τις αραβικές εργαζόμενες μάζες της Παλαιστίνης σε «πάλη για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και τον τερματισμό της κατοχής απ' όλους τους ξένους στρατούς». Τι βλέπουν τ αυτιά μας ωρέ συντρόφια του 2023…
Πέμπτον: Για να έρθει βεβαίως και το ιδεολόγημα μέσω του οποίου ωστόσο ομολογούνται ΚΑΙ αλήθειες, επισημαίνει η Πράβντα μεταξύ άλλων: «Τα προβλήματα στη στρατηγική των κομμουνιστών παρέμεναν, γεγονός που αποτυπωνόταν και στους στόχους τους: Στο ότι δηλαδή έβλεπαν ως λύση στο πρόβλημα της εθνικής αυτοδιάθεσης έναντι της ιμπεριαλιστικής επεμβατικότητας τη συγκρότηση δύο χωριστών καπιταλιστικών κρατών και όχι τη διεκδίκηση ενός σοσιαλιστικού πολυεθνικού κράτους, που στις τότε συνθήκες και με τα τότε δεδομένα, ότι δηλαδή δεν υπήρχε ούτε πληθυσμιακή, ούτε εδαφική ομοιογένεια στην περιοχή της Παλαιστίνης, μπορούσε να αποτελέσει τη μόνη πραγματική λύση». Η απόλυτη δικαίωση των επιφυλάξεων του Ισραήλ δηλαδή…
Έκτον: Σε σχετικό άρθρο του Σ. Μίκουνιτς στο όργανο της Κομινφόρμ «Για Σταθερή Ειρήνη, Για τη Λαϊκή Δημοκρατία», στις 15 Απρίλη 1948 τονίζεται μεταξύ άλλων: «Το ιμπεριαλιστικό και αντιδημοκρατικό στρατόπεδο, στο οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, θεωρεί την Παλαιστίνη ως μια σημαντική βάση, απ' όπου μπορεί να υλοποιήσει τα αρπακτικά του σχέδια (...) Ο αγγλο-αμερικανικός ιμπεριαλισμός βασίζει την πολιτική του πάνω στους πιο αντιδραστικούς κύκλους των αραβικών κρατών, στους φεουδάρχες αρχηγούς και τη μεγαλοαστική τάξη που συνδέονται με το ξένο κεφάλαιο (...) Η στάση τους βαίνει αντίθετα στην επιδίωξη ενός ανεξάρτητου αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη»… Ναι… Καλά διαβάσατε… «Στους αντιδραστικούς κύκλους των Αραβικών κρατών» ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
Έβδομον: Με τη λήξη της Βρετανικής Εντολής, στις 15 Μάη 1948, στρατιωτικά τμήματα της Αιγύπτου, της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράκ και της Ιορδανίας (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ) εισήλθαν στην Παλαιστίνη σηματοδοτώντας την απαρχή του Α' Αραβοϊσραηλινού πολέμου. Παρ όλα αυτά, το Ισραήλ που όπως είπαμε νοιαζόταν για την δημιουργία του κράτους του, τους πήρε φαλάγγι. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ…
Όγδοον: Οι ανησυχίες της βρετανικής αστικής τάξης - γράφει ο Ριζοσπάστης - δεν περιορίζονταν μόνο στη διασφάλιση των συμμαχιών - και γενικότερα των συμφερόντων - της στη Μέση Ανατολή. Είχαν να κάνουν και με τους ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς στην περιοχή. «Αν οι αραβικές κυβερνήσεις και οι στρατοί τους απαξιωθούν ολοκληρωτικά και ηττηθούν ανοιχτά», τόνισε επανειλημμένα ο γενικός γραμματέας του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, O. Σάρτζεντ, «τα υπάρχοντα καθεστώτα μπορεί και να καταρρεύσουν». Εκτιμούνταν δε ότι μια κατάρρευσή τους θα μπορούσε να οδηγήσει τόσο στην ενίσχυση των «αντιβρετανικών και αντιαμερικανικών αισθημάτων» σε αυτά τα κράτη, όσο και σε μια αλλαγή του προσανατολισμού τους προς την ΕΣΣΔ. Οι εκτεταμένες διώξεις κατά των κομμουνιστών σε Συρία, Λίβανο και Ιράκ το 1947 - 1949 σχετίζονταν και με αυτούς τους φόβους.
Όπως αντιλαμβάνεστε κύριοι, οι αναφορές είναι ξεκάθαρες και η στάση της τότε ΕΣΣΔ ήταν αναφανδόν υπέρ του Ισραήλ. Οι αναφορές σε Παλαιστινιακό έθνος είναι ανύπαρκτες. Η αναφορά σε Άραβες της Παλαιστίνης ΔΕΝ συνιστούν προσδιορισμό Έθνους, όσο ελαστικά και αν το προσεγγίσει κανείς. Επομένως για ποιά «Λευτεριά» και σε ποια «Παλαιστίνη» μας μιλάνε οι σύγχρονοι απονεμητές δικαίου, είναι κάτι που το γνωρίζουν μονάχα αυτοί και η ψυχή τους. Η Ιστορία ΟΥΤΕ το γνωρίζει ΟΥΤΕ το κατέγραψε.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται από την παράθεση και μόνο των γεγονότων, ότι η γεωγραφική περιοχή της Παλαιστίνης, είχε ιδιαίτερη γεωστρατηγική βαρύτητα για τους κορυφαίους δρώντες της εποχής (ΗΠΑ, Βρετανία και ΕΣΣΔ). Το καπρίτσιο των Αράβων όπως και οι αντιεβραϊκές τους εμμονές, απλώς χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο που θα μπορούσε να επηρεάσει την τελική έκβαση ενός συγκρουσιακού γεωστρατηγικού παιγνίου με ευρύτερες προεκτάσεις.
Είναι να αναρωτιέται κανείς… Τι απ όλα αυτά τα οποία γράφονται στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και όχι σε κάποια «αστική φυλλάδα» διαβάζουν… Και αν διαβάζουν, τι από όλα αυτά καταλαβαίνουν, όσοι επιμένουν να βγαίνουν ακόμη και σήμερα στον δρόμο με τις καφίγιες στο λαιμό και την σημαία της Παλαιστίνης στα χέρια φωνάζοντας για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»…
Τι άλλαξε από τότε που οι πάντες… ΚΑΙ οι κομμουνιστές Άραβες… ΚΑΙ η Σοβιετική Ένωση… ΚΑΙ οι Έλληνες κομμουνιστές κατ επέκταση… αναγνώριζαν τα δίκια των Εβραίων τους οποίους θυματοποιούσαν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εργαλειοποιώντας τους Άραβες για να το αφανίσουν;;;
Το μόνο που άλλαξε είναι ότι τελικά το Ισραήλ δεν διέβη τον Ρουβίκωνα, δεν πέρασε στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, το Σοβιετικό εμπόριο όπλων με τις Αραβικές χώρες διευρύνθηκε, άνθισε και έτσι έπρεπε να συντελεστεί και ως προς αυτό, η μεγάλη κωλοτούμπα και το Ισραήλ από φορέας δικαίων έπρεπε μέσα σε μια νύχτα να χαρακτηριστεί κράτος - δολοφόνος.
Ποια «Λευτεριά» λοιπόν… Ποια «Παλαιστίνη»… Και ποιοι από τους διεφθαρμένους «ηγέτες» τους που τους έχουν πάρει στον λαιμό τους, ακούν και καταλαβαίνουν κάτι από όλα αυτά… Ποιοι αναρωτήθηκαν και γιατί ΔΕΝ αναζήτησαν τους λόγους που οι Αραβικές χώρες θεωρούν πλέον βαρίδι το Παλαιστινιακό και μόνο οι πιέσεις από τις θρησκόληπτες και φανατισμένες κοινωνίες τους, αναγκάζουν τις ηγεσίες των Αραβικών χωρών να συνεχίζουν να ασχολούνται – αν και με βαριά καρδιά – με το συγκεκριμένο ζήτημα
Και προσέξτε… Είναι άλλο πράγμα η ανάγκη να υπάρξει λύση, να σταματήσει ο πόλεμος και η συνακόλουθη αιματοχυσία ΚΑΙ αμάχων… Και είναι εντελώς διαφορετικό η αναπαραγωγή ενός συνθήματος το οποίο μόνο την κατάπαυση των συγκρούσεων και την αλήθεια δεν υπηρετεί.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε όλα αυτά… Δυστυχώς όμως αυτά λέει η ιστορία. Μόνον αυτά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου