Επιστροφή στην κανονικότητα με προαπαιτούμενο την θεσμική οχύρωση της κοινωνίας

Ακόμη και τα πιο σημαντικά και κρίσιμα αιτήματα, εάν αποσπαστούν από το συνολικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο προορίζονται να λειτουργήσουν ως εφαρμοσμένες πολιτικές, αποδυναμώνονται, αφυδατώνονται από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους, και αντί να οριοθετούν λύσεις αναγκαίες και επείγουσες, αυτό που κάνουν τελικά είναι να τροφοδοτούν αυταπάτες, αδιέξοδα και κοινωνικό διχασμό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η εμφάνιση του κορωνοϊού, υπήρξε σοκ για την ανθρωπότητα, με πολύπλευρες και δυσκολοδιαχειρίσιμες προεκτάσεις. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης που υιοθετήθηκε από τον Δυτικό κόσμο τα τελευταία σαράντα χρόνια, αμφισβητείται πλέον εκ θεμελίων, και οι πολιτικές ελίτ επιχειρούν να αγοράσουν χρόνο, στην προσπάθειά τους να συντονιστούν και να υιοθετήσουν ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων, επιδιώκοντας να προστατεύσουν τα θεμέλια του συστήματος από ευρύτερους κλυδωνισμούς.

Την ίδια στιγμή, η ανάγκη βίαιης προσαρμογής των πάντων σε ένα περιβάλλον γενικευμένης απορρύθμισης, επιδιώκεται να συνδυαστεί και με την ενεργοποίηση σχεδίων που ήταν στα σκαριά, στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειας του συστήματος να «αναγεννάται» μέσα από τα αδιέξοδα, τους ανταγωνισμούς και τις συγκρουσιακές αντιπαραθέσεις των συνιστωσών του.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως, καθίστανται πολλαπλά δυσκολότερα και περισσότερο σύνθετα ως προς την διαχείρισή τους, στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή, που το γεωπολιτικό στάτους αναζητά καινούρια επίπεδα ισορροπίας, σε μια συνολικά νέα κατάσταση που την προσδιορίζουν δυναμικές ανατροπές και...

νέοι προσεταιρισμοί, σε έναν κόσμο που επιχειρεί να «κλειδώσει» καινούρια χαρακτηριστικά στην φυσιογνωμία του.

Αυτά φυσικά, τα γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι χορογράφοι που επιχειρούν να επιβάλουν κανόνες και συγκεκριμένη κατεύθυνση στις εξελίξεις… Όπως βεβαίως τα γνωρίζουν καλά ΚΑΙ εξ ανάγκης, και οι πολιτικές ηγεσίες εξαρτημένων χωρών, που σύρονται πίσω από τις εντολές και τις απαιτήσεις τους.

Από την άλλη, στις κοινωνίες υπάρχει ένας διάχυτος αυτοσχεδιασμός. Πολύ δε περισσότερο σε μια ιστορική εποχή που το μαζικό κίνημα βρίσκεται σε καταφανή υποχώρηση. Πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό που εδράζεται, άλλοτε στην λαγνεία της συνωμοσιολογίας, και άλλοτε στην αποσπασματική υπερπροβολή επιμέρους αιτημάτων, που ενώ επί της ουσίας διατυπώνονται ορθά, στην πράξη η πολιτική λειτουργικότητά τους ακυρώνεται εξ αιτίας ακριβώς της αποσπασματικής επίκλησης μέσα από την οποία αναδεικνύονται.

Για το φαινόμενο της συνωμοσιολογίας που δεν είναι απλά ένα περιθωριακό σύμπτωμα αλλά ένα ύπουλο και απολύτως συστημικό εργαλείο, έχουμε αναφερθεί εκτενώς, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ αλλά και ΕΔΩ. Και φυσικά το χαρακτηρίζουμε ύπουλο και απολύτως συστημικό, όχι βέβαια ορμώμενοι από τα λεγόμενα των ευκολόπιστων που παρασύρει, αλλά εξ αιτίας του γεγονότος ότι αποτελεί βολικό και προνομιακό χώρο δράσης για κάθε λογής συστημικό πολιτικό βαποράκι, που αναζητεί εναγωνίως ανυποψίαστους αποδέκτες για να φέρει σε πέρας την βρώμικη δουλειά.

Στην αποσπασματική επίκληση ορθών αιτημάτων από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να χρεώσει κανενός είδους κακή πρόθεση, σε καμία περίπτωση και για κανέναν απολύτως λόγο. Στην πολιτική αξιολόγηση μιας τέτοιας διαχείρισης ωστόσο, δεν μπορεί να μην αναδεικνύεται η πολιτική της ανεπάρκεια και συνακόλουθα τα αδιέξοδα και οι αυταπάτες που συντηρεί.

Πρόκειται για μια τάση που ενισχύθηκε ομολογουμένως από την εμφάνιση διάφορων διαττόντων που κατέθεσαν την δική τους «αιρετική» άποψη από τις πρώτες ημέρες εμφάνισης της υγειονομικής κρίσης. Το κακό βέβαια δεν έγκειται στο ότι την κατέθεσαν, αλλά στο γεγονός πως αρκετές από αυτές τις «αιρετικές» προσεγγίσεις, διατυπώθηκαν στο περιβάλλον μιας απαράδεκτης υπέρβασης δεδομένων, που «βίαζε» συμπεράσματα και εξ αυτού του λόγου δεν οδηγούσε πουθενά παρά μονάχα σε συγχύσεις και σε αναπαραγωγή αδιεξόδων.

Μια από τις χαρακτηριστικές εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου, είναι και η απόπειρα μηχανιστικής μεταφοράς στα ελληνικά πράγματα αλλά στον λάθος χρόνο, ορθών κατά τα λοιπά προσεγγίσεων που διατυπώνονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, απευθύνονται σε διαφορετικά οργανωμένες αγορές και κυρίως συνάγονται στο καθεστώς των σχετικά ασφαλών συμπερασμάτων, που προκύπτουν μετά τον πρώτο κύκλο επέλασης της βιολογικής κατάρας η οποία κατά τα λοιπά συνεχίζει να αιφνιδιάζει την επιστημονική κοινότητα.

Έτσι, η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα μπορεί να διεξάγεται συνεπικουρούμενη από την πραγματοποίηση τεστ αντισωμάτων ευρείας κλίμακας. Αλλά αυτό το επιστημονικό συμπέρασμα, δεν μπορεί να αναπαράγεται με τρόπο αβασάνιστο και μηχανιστικό.

Πρόκειται για ένα συμπέρασμα που προκύπτει απολογιστικά, διατυπώνεται σήμερα και ενώ έχει υπάρξει μια πρώτη εκτίμηση - αποτίμηση για την παρουσία αρκετών ασυμπτωματικών φορέων που καθιστά εντελώς διαφορετική την κλινική εικόνα τους.

Πρόκειται για ένα συμπέρασμα το οποίο αφορά στην διαδικασία σταδιακής επιστροφής στην «κανονικότητα» και ως τέτοιο διόλου ΔΕΝ δικαιώνει όσους απαιτούσαν την προγενέστερη εφαρμογή της μεθόδου, διότι απλούστατα κανένα αντικειμενικό δεδομένο δεν την στοιχειοθετούσε. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τους μετά Χριστόν προφήτες.

Η επιστροφή στην «κανονικότητα» από την άλλη, δεν συνιστά μια έκφραση που απλώς αναπαράγεται αβασάνιστα και ανεξάρτητα από το πραγματικό περιεχόμενό της. Το να επιστρέψουν για παράδειγμα στην οικονομική δραστηριότητα οι έχοντες αντισώματα, διόλου δεν απαντά στο τι ακριβώς κάνουμε με τους ΜΗ έχοντες αντισώματα.

Επιστροφή στην οικονομική δραστηριότητα για τους έχοντες αντισώματα, σημαίνει άλλα πράγματα για την οικονομία των ΗΠΑ και εντελώς διαφορετικά πράγματα για την ελληνική οικονομία.

Συγκεκριμένες οικονομικές μονάδες μπορούν να επαναλειτουργήσουν ΜΟΝΟ με την παρουσία αυτών που διαθέτουν αντισώματα. Για κάποιες άλλες αυτοί δεν επαρκούν. Τι θα κάνουμε; Θα πάμε σε φασιστικού τύπου λύσεις αντικατάστασης εργαζομένων; Θα απαιτήσουμε να θεσμοθετηθεί η προστασία των πάντων; Στο εμπορικό κομμάτι και στο κομμάτι των συναλλαγών με το κοινό, η προστασία των καταναλωτών πως ακριβώς διασφαλίζεται;

Και εάν όλο αυτό το πλέγμα ερωτημάτων και προβληματισμών απαιτεί πέραν όλων των άλλων ΚΑΙ θεσμική υποστήριξη, πως οριοθετείται το αίτημα αυτό ως προαπαιτούμενο, και πως διασφαλίζεται η έγκαιρη ολοκλήρωση των προβλέψεών του έτσι ώστε να διασφαλίζεται ένα διαφορετικό επίπεδο ετοιμότητας που να αγκαλιάζει τους πάντες;

Γίνεται λοιπόν φανερό πως ΟΥΤΕ οι απαντήσεις είναι εύκολες… ΟΥΤΕ και οι προτάσεις που έχουν διατυπωθεί επ αυτών, είναι εξ ορισμού ορθές ή εξ ορισμού λαθεμένες.

Το μόνο βέβαιο είναι πως η αποσπασματική επίκλησή τους και η μηχανιστική τους μεταφορά, υπό προϋποθέσεις μπορεί να συνιστά εγκληματικό ολίσθημα και αυτή η εξέλιξη πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Πρώτη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα, είναι η συλλογική μας οχύρωση και η άμεση αντιμετώπιση των ερειπίων που άφησε πίσω της στον τομέα της Δημόσιας Υγείας η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σάρωσε τα πάντα και στην πατρίδα μας. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει με την επιβράβευση αλλά ε την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

Και οι ένοχοι, δεν είναι μονάχα τα μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα που πρωτοστάτησαν σε αυτήν την εγκληματική αθλιότητα, αλλά οι ίδιες οι πολιτικές που στέγασαν τον μισανθρωπισμό των τεράτων.

Ας μην βιαστούμε λοιπόν να επιβραβεύσουμε αυτούς που κατ ανάγκη σύρονται σε έκτακτες επιλογές προστατευτισμού, τώρα που αυτές οι επιλογές είναι επιβεβλημένος μονόδρομος. Όταν είχαν το προνόμιο να επιλέξουν απέναντι στην σωτηρία και το έγκλημα, αυτοί επέλεξαν τις μαζικές δολοφονίες. Αυτό το έγκλημα είναι διαρκές και δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο.

Σχετικό μας άρθρο...

Η βαριά ατζέντα της επόμενης μέρας... Παράσταση στο προσκήνιο με όρους παρασκηνίου και έξω από το κάδρο οι λαοί θα ματώνουν...

Στην συνέχεια σχετική μας τηλεοπτική εκπομπή

 

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"